Column – Julia Fontijn
25 jaar geleden, na 5 rijlessen mijn motorrijbewijs gehaald. Een gloednieuwe Yamaha Diversion aangekocht. Vervolgens op zoek naar de kleding, je moet toch iets dragen op de motor.
Motorkleding speciaal voor vrouwen was toen zeldzaam. Als je al iets naar je smaak vond was het vormloos en van kunststof. Kleding die ademt, ventileert of strak aansluit bestond toen nog niet. Op een warme dag was je jas aan de binnenkant nat van het zweet en ook je broek dreef je uit. Daar deed je het mee want een leren pak dat echt mooi paste werd op maat gemaakt. Leren pakken in confectiematen waren er alleen voor mannen en qua maatvoering niet voor mij geschikt. Zo’n leren pak was een flinke hap uit het budget dus iets voor over een jaar of wat.. Motorlaarzen met een beetje bescherming vinden was voor mij een uitdaging, de kindermaten te smal en de volwassen maten vanaf 38. Laat ik nu net maat 36 hebben. Ook dat werd uiteindelijk opgelost. Helmen waren rood wit of zwart, veel meer keuze had je niet. Maakte ook niet uit want iedereen reed in vormeloze kleding, alleen degene met net wat meer geld hadden een mooi leren pak op maat of uit het rek.
Destijds waren er nog weinig van die bijzonder verrichtingen. Leren rijden deed je op de openbare weg zodra je je rijbewijs had. Je kreeg les van motorrijders van de club waar je lid van was. Mensen met meer ervaring leerden de nieuwelingen de klappen van de zweep. Bochten nemen, in een groep rijden en scherpte van een bocht herkennen., na 3 maanden met een groep mee op motorvakantie in Oostenrijk. Na een week met in iedere bocht een coach die iets “uitlegde” stond ik met de motor bovenop de Edelweissspitze. Ik had geen fouten gemaakt en niemand in gevaar gebracht tijdens mijn rit naar boven. Dat heeft het begin gemarkeerd van de vele motorreizen door Europa waar ik nog steeds van geniet. De planning voor de volgende solo reis is al klaar.
De grote voorwaarde in die tijd om ook echt aan te komen op de gekozen bestemming zonder al te veel omwegen was het kunnen kaartlezen!!! Jaja, ik kan kaart lezen en behoorlijk goed ook nog en mijn ingebouwde kompas is in topconditie. De reisnavigatie bestond uit een post-it memo door de motorsleutel waarop wegnummers en autobaankruispunten stonden. Een kaart in de magneettanktas samen met nog een extra velletje met de aanwijzingen van de routes. Ik heb vele toeren gemaakt met 1 vel aanwijzingen achter het doorzichtige venster van je magneettanktas. Proberen te onthouden welke aanwijzing je had gehad. Door snel rechtop te gaan zitten de volgende te kunnen lezen, wat meestal niet lukte. De routerol was einde jaren 90 een geweldige innovatie. Eindelijk alle vellen aanwijzingen achter elkaar plakken, doordraaien en door de stuurbevestiging makkelijk af te lezen. Tot eind 2015 heb ik het volgehouden om op routerol en kaart te navigeren Toen heb ook ik de laatste stand der techniek GPS geaccepteerd maar neem nog steeds landkaarten mee.
Als vrouw op een motor heb je veel bekijks en aandacht. Zeker toen ik de zwaardere sportmotoren ging rijden. Dat lange blonde haar onder het pak dragen, is een goede oplossing tegen overmatige aandacht. Maakt het effect van de helm afzetten tijdens een stop wel groter. Iedere keer weer die verbazing dat een vrouw van een motor afstapt terwijl ze toch echt een man verwachten. Dat blijft leuk.
Die 25 jaar zijn is omgevlogen. Motorrijden is voor mij mijn leven, het zit diep geworteld in mijn dagelijkse gang van zaken. Motorrijden is volhouden, afzien en doorgaan. Ik heb genoeg verhalen van dingen die misgingen, regen-, sneeuw- en ijsavonturen. Die momenten vergeet je nooit meer en zijn vaak een wijze les om dingen toch anders te gaan doen. Dat is de evolutie van een motorrijder, dat houdt het leuk.
