Column Hugo Pinksterboer – Nieuwe helm
Over hoe lang je met een helm doet verschillen de meningen, maar mijn Shoei Neotec 2 was na een heel kleine zes jaar en een even kleine 120.000 kilometer echt aan vervanging toe. Een fijne kortingsactie bij een van mijn twee vaste motorkledingwinkels gaf het laatste zetje.
Dat zetje had ik wel even nodig. De door Shoei op maat gemaakte ‘2’ zat nog altijd even comfortabel als in het begin, en ik weet uit ervaring dat de frisse looks van een nieuwe helm bij mij geen lang leven beschoren zijn: ik zie helmen als gebruiksvoorwerpen, net als mijn vervoer. Met beide gooi en smijt ik niet letterlijk, maar een helmtas is aan mij niet besteed. Ook een nagelnieuwe helm van een kleine 700 euro gaat met een beetje geluk dus bloot de topkoffer van mijn GS in, waar spoiler en kinstuk nogal makkelijk met de aluminium wanden of erger in aanraking komen. Met een beetje pech is die koffer al bezet, waardoor de helm moet uitwijken naar de grootste van de twee zijkoffers, die voor het goeie net een millimeter of twee te smal is. Een probleem? Nee, gewoon een kwestie van duwen en trekken, maar dat laat aan weerszijden wel sporen na. Ook de onderkant van de ‘2’ kwam er niet schadevrij vanaf: pas onlangs ontdekte ik dat de rand van z’n hoog aan de muur bevestigde slaapplaats niet alleen als een grove rasp voelt, maar ook zo werkt, elke keer dat ik die helm eraf trek. Tel daar al die weer-en-windkilometers bij op en het plaatje is compleet.
Welke helm het moest worden? Ik geef ruiterlijk toe dat ik door tijdgebrek gedwongen niet serieus de moeite heb genomen om me in het aanbod van andere merken te verdiepen. Wat ik begrepen had was dat de Neotec 3 niet alleen veiliger maar ook weer stiller was dan zijn voorganger. Wat wil een mens nog meer? Dus ik rijd naar Motoport Wormerveer, ik pas de XL en ik ben klaar. Het ding zit als gegoten. Personal Fitting? “Zou ik nu dus nog niet doen”, zegt Angelique. “Ga er eerst maar eens mee rijden; dan kijken we later wel of het nodig is om ‘m verder op maat te maken.” Goeie tip, want na zo’n 3.000 kilometer zit het ding nog altijd even perfect. Als daar verandering in zou komen, is zo’n passessie zo geboekt.
Bij mijn allereerste rit met m’n nieuwe hoed, een week later, staan de allereerste verkeerslichten op groen. Gerekend vanaf de winkel kan dus al na anderhalve kilometer het gas erop. Ik doe mijn vizier dicht, waarbij ik op de tast ontdek dat het vizierlipje van links- naar middenvoor verhuisd is. Even extra druk erop geeft een klikje, waaruit ik opmaak dat de boel nu echt dicht zit. Er groeit een grijns op mijn gezicht: de ‘3’ is in elk geval op mijn hoofd een serieus stuk stiller dan de ‘2’. Met het aantal snelwegkilometers dat ik maak is dat pure winst, en hetzelfde geldt voor mijn turbulentiegevoelige zijspankilometers. Ik ben dus helemaal gelukkig. Tot ik bij het eerste rode licht kom. Ik wil mijn vizier openzetten. Dat lukt niet. Mijn bril beslaat. Lichte paniek. En dan vindt mijn rechterwijsvinger het nieuwe vizierontgrendelknopje, net onder dat lipje. Pfffff…. Dat knopje is tot nu toe mijn enige punt van kritiek: zeker met winterhandschoenen aan vraagt het wat oefening om ’t in één keer goed in te drukken. Dat het vizier echt perfect sluit, is de positieve keerzijde van deze vondst. Van langs de rand binnenlekkend water, wat bij mijn ‘2’ op leeftijd wel gebeurde, is geen sprake.
Combineer dat met een iets verlengd zonnevizier, een betere score op impact op de zijkant van de helm en een effectief verbeterd ventilatiesysteem, dan ben ik bang dat ik nu al weet wat mijn volgende helm wordt. Zou ik vanuit mijn interesse in geluid alleen nog willen snappen hoe ze die helm zoveel stiller kregen. De afgevlakte ‘deuken’ net achter het vizierscharnier, de rondere vorm van het kinstuk, de niet voelbaar maar wel zichtbaar verder doorlopende afsluiting aan de onderkant van de helm? Shoei is er zelf redelijk eh, stil over. En geef ze ’s ongelijk: als je journalisten wijzer maakt, worden je concurrenten dat ook.
