Column Frank Weeink MP 13-2009
Huilende mensen, uitzinnige mensen, hysterische mensen, veel te dikke mensen en – zo op het oog, geef ik toe – niet al te slimme mensen; ik heb ze vorig weekend allemaal gezien tijdens de GP van Catalonië in Barcelona. Barcelona was het ultieme bewijs dat sport emotie is. En emoties zijn er in vele soorten, maten, kleuren en woorden.Ik geef je een voorbeeld. Op een zondagavond piept mijn mobiel. “Ben jij ook al zo’n (motormerk)-homo?” Contactverzoek? Geintje? Zo ja, niet helemaal passend bij mijngevoel voor fi jnzinnige humor. Vijf minutenlater: “Wist niet dat jij zo ziek bent!” Hiermoet iets niet kloppen, want ik voel me kiplekker,dus wat weet deze anonieme sms-er watik niet weet, vraagt de hypochonder in mij.Nu ben ik in de gelukkige omstandigheid datik The Doctor vaker spreek dan mijn huisarts,dus misschien is mij iets ontgaan. Gauw lijf,leden en lijnen handmatig gecheckt, maarafgezien van een toch wat te rijkelijk gevuldeen anatomisch onverantwoorde “bellypan”kan ik mijzelf op geen enkel fysiek pijntjebetrappen. Het sms-je blijkt afkomstig vaniemand die nauw betrokken is bij een raceteam.Een Nederlands team, want MotoGPteambazengeef ik natuurlijk mijn mobielenummer niet vanwege angst voor represailles.De sms-er is zeer teleurgesteld over het feitdat ik zijn uitstekend presterende coureur(want dat is ‘ie) niet genoemd heb tijdens eenRTL-uitzending. Die teleurstelling leidt tot een(overigens onterechte) veronderstelling vanvoorliefde voor mannelijk vlees en ook nogeens een foute medische diagnose op afstand,verwoord in twee kort maar krachtige sms-jes.De excuses komen later trouwens ook, hoor.Ach, sport is emotie. En dat schijnt ook bijfervente aanhangers van de herenliefde enniet-kiplekkeren niet anders te zijn, trouwens.Het palet der emoties kent velekleuren. In Le Mans grijpen de zich fansnoemende motorvrienden (en homo’s) de GPaan om eens een weekend laveloos anderemensen in de weg te gaan lopen, op de weg tegaan liggen in de veronderstelling verkerenddat zij niet overreden zullen worden (mits dechauffeur in de voiture zelf “un peu bleu” is)en om luidruchtig te lallen en toch ook te juichenvoor de helden van het asfalt. In Mugellostroomt de paddock vol met vaders, moeders,kinderwagens en homo’s die bereid zijn urente wachten om een glimp op te vangen vanÐberheld Rossi om zich vervolgens met eengelukzalige glimlach terug te trekken of omelders stembanden schor te schreeuwen.Hoewel dit soort fans wel eens hinderlijk in deweg kan lopen – door de oogkleppen willen zenog wel eens hardwerkende journalisten overhet hoofd zien – kan ik er heel wat beter meeleven dan de Franzosen met alcoholaandrijving.In Barcelona is het ook verdomde druk bijpitboxen en hospitality units, maar de mensen(waaronder homo’s) zijn doorgaans vooralgekomen voor onschuldig plezier, te wetenfoto’s, handtekeningen, glimpen en mobielenummers van coureurs (altijd handig als hijjou eens een sms-je wil sturen). Je kunt hetze niet kwalijk nemen en zij zullen waarschijnlijkde sport langer trouw blijven dan menigesponsor.De ongekende vreugde-explosie zondagmiddagna de MotoGP-race in Barcelona in deFiat/Yamaha-pitbox van Valentino Rossimaakte wel heel erg duidelijk dat dit gezelschapniet zal onderschrijven dat “het maareen spelletje” is. Of de uitgebreide knuffelpartijentussen mensen van gelijke kunne ook eenaanwijzing waren voor hun seksuele voorkeurweet ik niet. Overigens, op zaterdag steldeeen journalist dat Yamaha “don’t like it whentheir riders touch”. Rossi had zijn antwoordparaat: “I don’t like it either when Lorenzotouches me”. Deze zeer persoonlijke en in ditkader toch ook veelzeggende ontboezemingter info.Ik wil best toegeven dat ik ookachter de microfoon wel eens vol wil schietenen met moeite een brok door de keel krijg. Datgebeurt bij extreme vreugde en diepe droefheid.Misschien niet zo professioneel, maar ikben blij dat het gebeurt, eerlijk gezegd. Alshet koud en klinisch moet, ga ik wel uitbenenin een slachthuis. Vast ook hartstikke leuk.Ik zit in Assen – of waar dan ook – niet tewachten op zatte maleiërs, tribuneklantendie menen Stoner of Pedrosa uit te moetenfl uiten, of chagrijnige controleurs die je zowatophangen aan het lint van je eigen pasje als jeeens vergeet dat te laten zien. Ik wil spanning,golvende tribunes, “oeoehs” en “aaaaahs”,klaterend applaus (voor de coureurs) enbetraande ogen van winnaars en/of verliezersals de helmen afgaan. Ik wil de blijdschap ende ellende zien en horen zodat ik ontroerd kanraken. Mocht je er aanstaande zaterdag voorkiezen de TT via tv te volgen en ik val stil, danweet je dus dat er op keelhoogte wel eens eenbikkelharde brok kan zitten. Of ik zit gewoonte sms-en. Met mijn huisarts. <
