Cliff Massop – Ural M72 zijspan

Het zijspan intrigeerde Cliff Massop (57) eigenlijk altijd al, er kwam er alleen nooit eentje. Nu wil het geval dat de Achterhoeker er nog een tweede hobby op na houdt, het restaureren van oude legervoertuigen. En als je die twee dan combineert? Dan krijg je deze waanzinnig mooie Ural M72!

• Lees dit hele artikel inclusief de foto’s in ons digimagazine

“Ik denk dat ik wel dertig motoren heb gehad, van choppers en allroad tot nakeds en superbikes. En van zo’n beetje alle merken, alleen een Kawa heb ik nooit gehad. Het maakt me ook niet uit wat ik rij, als het maar beleving heeft. Nu rij ik bijvoorbeeld nog een BMW R nineT Scrambler. Veel gehad dus, alleen nooit een zijspan. Toch ben ik daar wel altijd geïntrigeerd door geweest, niet iedereen kan zijspan rijden en het is toch speciaal. Naast het motorrijden heb ik nog een andere hobby, het rijden in en opknappen van oude Amerikaanse legervoertuigen uit de Tweede Wereldoorlog. Niet dat ik militaristisch ben, maar ik vind die techniek zo mooi, dat lompe en basale. Als je in dat legerspul zit en je bent ook op zoek naar zijspan met een beetje karakter, dan is één en één al snel twee. Een Harley-Davidson WLA Liberator sidecar ligt dan voor de hand, maar die waren me te duur. Voor een beetje mooie zit je al gauw aan de vijfendertigduizend euro. Dit rijdt alleen net zo mooi, de beleving is hetzelfde, maar hij is veel goedkoper. Wanneer je er dan wat langer over nadenkt, komt eigenlijk alles bij elkaar met zo’n Ural, qua emotie, prijs en binding met de oorlog. En dan maak je de afweging: ‘Blijf ik nog twee jaar kwijlen of schaf ik er gewoon eentje aan?’. Je leeft maar één keer en mijn zoontje vond het prachtig, dus ik besloot ergens in 2015 er eentje te kopen.
Via via kwam ik in contact met Richard Richard Busweiler van RB Motorhandel. Die heeft een halletje met allemaal van dit Russische spul. Hij had onder meer een Dnepr staan met een aangedreven zijspanwiel, een prachtig ding om te zien, dus die heb ik gekocht. Na een maandje of twee begon ‘ie tijdens het rijden alleen te rammelen en te ratelen. Liep me toch de cardan kapot. De vervangingsonderdelen kreeg ik van Richard, maar ik wilde hem zelf wel maken. Toen ik daar kwam om de onderdelen op te halen, stond deze daar ineens. Ik dacht ‘verdomme, da’s een mooi ding’. Die Dnepr was van dat lichte groen, terwijl deze die mooie, oude donkergroene kleur had. Bovendien is een M72 meer een klassieke motorfiets, dat vind ik toch mooier. Hij was van een klant die hem weg wilde doen, dus uiteindelijk heb ik die Dnepr ingeruild op deze.
Hij zag er toen al net zo uit als nu, technisch echter was ‘ie niet best. De motor liep wel mooi, maar de kickstarter bijvoorbeeld, deed het niet. Die palletjes waren versleten, daarom hadden ze de versnellingsbakolie verdund met petroleum zodat deze wel terug kwam. Als je dat goed wilt repareren, moet de bak er achterheen en uit elkaar. Dan ben je een dag aan het sleutelen, maar dat heb ik wel gedaan. Ik ben redelijk perfectionistisch en zeker technisch moet een motor gewoon honderd procent in orde zijn. En als je het spul dan toch uit elkaar hebt liggen, dan pak je ook de rest aan. Je gaat de boel immers niet met de oude lagers weer in elkaar zetten. Ook de cardan is uit elkaar geweest, daar zijn nieuwe tandwielen en keerringen in gekomen, en ik heb er een nieuwe aandrijfas in gezet. Verder zat er nog maar heel weinig draad op de wielas van het voorwiel, daar heb ik helemaal nieuwe draad op getapt, en zijn de remmen allemaal vervangen. Ook ben ik alle afstellingen nagelopen. Het toespoor bijvoorbeeld, was helemaal verkeerd. Alleen zat de verstelling daarvan muurvast. Zelfs met een sjordband, zware bankschroef, extra hefboom en warm stoken kreeg ik die niet los. Uiteindelijk heb ik er iedere dag kruipolie op gespoten en ineens op een avond was het ‘pang’, toen was ‘ie los en kon ik ‘m fatsoenlijk afstellen. Verder was het voornamelijk nog wat kleine werkzaamheden, onder andere aan de voorvork en de bagagedrager. Uiteindelijk heeft het me toch een maand of drie vier gekost om hem technisch weer in perfecte staat te brengen. Ook omdat het zoeken naar de juiste onderdelen echt veel tijd kostte. Je hebt Ural, Dnepr en Chang-Jiang waarvan de onderdelen onderling uitwisselbaar zijn, maar toch ook weer niet. Zit er net een klein verschilletje tussen en past het toch niet. Zo loop je steeds weer tegen kleine dingen aan. Gelukkig kosten die onderdelen bijna niets, wat dat betreft is het een prachtige hobby, je blijft constant zaken verbeteren zonder dat het echt geld kost. Daarnaast is het rijden ook een feest. Het is toch een bijzonder voertuig, als ik m’n zoontje naar school breng of er zo even mee ga rijden, iedereen steekt altijd wel even zijn duim omhoog. De Ural tovert een glimlach op het gezicht. Dat vind ik prachtig!”