Cécile Collast

Het is bijna het klassieke verhaal van een echte motorfamilie. Opa reed tot zijn tachtigste door, vader rijdt nog steeds, veel ooms zitten ook in het zadel, broerlief heeft het motorvirus eveneens te pakken en zelfs moeders is momenteel aan het lessen. Zelf haalde Céline Collast een kleine twee jaar terug haar rijbewijs en is ze inmiddels de trotse eigenaar van een knalgele Kawasaki Versys 650. Maar haar motorleven begon al veel eerder: “Ongeboren zat ik al bij mijn vader achterop!”

“Een oom van me uit Den Helder kwam altijd op de motor naar ons toe. Hij werkte bij de marine, reisde daardoor veel en zat boordevol verhalen. Die combinatie is misschien wel de echte ‘trigger’ geweest waardoor ik ben gaan motorrijden. Maar thuis is het er ook met de paplepel ingegoten hoor. Ik zat feitelijk al ongeboren achterop bij mijn vader toen mijn moeder zwanger van me was. Mijn opa heeft tot zijn tachtigste gereden en veel ooms van mij rijden ook motor. Het zit dus wel heel erg in de familie. Ik heb het zelf van kinds af aan altijd heel leuk gevonden, maar door studie en werk had ik er eerst geen geld en later geen tijd voor om het rijbewijs te halen. Ik ben er uiteindelijk samen met mijn man aan begonnen. Hij was iets eerder klaar dan ik en had zijn motor, een R1200GS ook nog eens eerder dan ik de Versys. Die van mij was geïmporteerd uit Italië, waardoor ik vier weken moest wachten voordat de motor op Nederlands kenteken stond. Ik had er een proefrit mee gemaakt en was direct verkocht. Maar waar je dan normaal de motor mee naar huis kunt nemen, moest ik hem nog laten staan. Dat was heel moeilijk. Het was toen al heel vroeg in het jaar super mooi motorweer en ik moest bij mijn man achterop. Dat was natuurlijk niet ‘the place to be’ als je zelf ook een motorrijbewijs hebt.
Maar vanaf het moment dat ik hem had, was ik er niet vanaf te slaan. Toch ben ik niet specifiek op zoek geweest naar een Versys, alhoewel ik door het lessen op een ER-6n wel een beetje verknocht aan Kawasaki ben geraakt. Ik wilde wel per se een gele motor. Vraag me niet waarom, maar het moest en zou een gele worden. We wilden veel met onze motoren gaan toeren en reizen, dus het moest een beetje een toeristisch model worden. Zodoende kwamen we bij de Versys uit 2010 uit. Ik dacht in eerste instantie dat het niets voor mij was, te hoog en te groot. Gek eigenlijk, want hij is natuurlijk nagenoeg identiek aan de ER-6 waarop ik rijles had gehad. En daarnaast heeft hij alle kenmerken die ook de ER-6 had. Ik zit heerlijk rechtop en hij is zo lekker wendbaar, perfect. We hebben er nog een dingetjes aan ‘getweakt’; valbeugels, radiateurcover, handkappen en een vanuit praktisch oogpunt een kofferset.
In het begin hebben we veel weekendtrips in Duitsland gemaakt. Daar heb ik veel vlieguren kunnen maken en ben ik veel zelfverzekerder geworden. Je ontdekt dan al snel wat de motor allemaal kan en wat je zelf kunt. Dit jaar zijn we twee weken naar Frankrijk geweest. Vogezen, Jura, Alpen en Provence, allemaal binnendoor. Daar merkte ik wel dat mijn man het op de GS veel makkelijker had dan ik. Hij hoefde op bergwegen bijna niet te schakelen, terwijl ik echt aan het werken was. Dat is niet erg, maar je merkt het verschil in motor en kracht dan wel goed. Misschien dat ik nog wel eens overstap op een 1000 als ik wat verder ben, maar voorlopig ben ik heel tevreden met mijn 650. Ik kan ook wel heel geëmancipeerd gaan doen, maar ik blijf als vrouw kippenkracht in mijn armen houden. Zo’n motor is toch een stuk zwaarder. Dat is niet handig met manoeuvreren met de motor, waarbij ik eerst en vooral toch mezelf wil kunnen blijven redden en niet de hulp van een man wil inroepen. Wat ik trouwens wel leuk vind, is dat ik steeds meer vrouwen zie rijden. Motorrijden was heel lang een technisch mannenbastion, maar vrouwen kunnen blijkbaar ook heel goed met een stukje techniek overweg. Maar het is voor mij meer dan motorrijden alleen. Ik ben er een ander mens van geworden, met meer zelfvertrouwen en lef. Ik vind het echt een verrijking van mijn leven. Mijn moeder is zelfs met lessen begonnen, op haar 59^e! Ze kwam met een ‘big smile’ terug van de eerste les.”