Berry Enkhof – Harley-Davidson Sportster Iron 1200

« Terug naar Mijn Trots
In 2014 kwam Berry Enkhof (45), na verschillende andere motoren te hebben gehad, in het zadel van een Buell XB12 Lightning terecht. Een machine die onder meer motorisch zijn hart stal, alleen dreef artrose hem richting een iets comfortabeler machine. Die vond hij in deze Harley-Davidson Sportster Iron 1200, waar hij misschien nog wel gekker van is. “Ik verkoop niks meer!”

“Ik heb altijd brommertjes gehad en op mijn achttiende heb ik ook direct mijn motorrijbewijs gehaald. Mijn vader had destijds een R100GS, daarop ging ik wel eens naar rijles. Keken ze mooi raar van op, kom je met een duizend aangereden om vervolgens op een tweeëneenhalfje te gaan lessen. Ik ben direct de eerste keer geslaagd en vervolgens kwam er op mijn negentiende ook meteen mijn eerste eigen motor. Een Honda XL600, zo’n halve offroad met kickstarter. Super ding, doordeweeks mee naar school en dan zondag samen met een kameraad de Posbank op. Zondagavond een beetje poetsen en dan kon je er maandag weer mee naar school. Dat was een mooie tijd. Vier of vijf jaar heb ik er mee gereden, toen volgde een Kawasaki ER-5. Een tweepittertje, maar ook een heel saai ding eigenlijk, dus die heb ik vrij snel ingeruild op een SV650. Die was echt een stuk leuker en daar heb ik ook aardig wat jaartjes mee rondgereden. Tussendoor heb ik ‘m wel een keer te koop gezet en er is ook daadwerkelijk een jongen mee komen proefrijden. Ik had er een andere uitlaat op zitten en hoorde hem door het hele dorp. Kwam hij terug met zo’n smile op zijn gezicht, maar ik heb ‘m moeten teleurstellen. Toen ik de Suzuki zo hoorde, wilde ik ‘m helemaal niet meer kwijt, dus is ‘ie nog een jaartje extra gebleven. Uiteindelijk heb ik ‘m toch verkocht, ik had net een dochtertje gekregen en reed gewoon bijna niet meer. Een jaar of vijf heb ik geen motor gehad, enkel een quad. Op een gegeven moment kreeg ik van een motortoerclubje een uitnodiging om eens mee te gaan, toen moest ik natuurlijk wel een motor hebben. Ik wist ook al wel wat het moest worden. Ten tijde van de SV650 had ik mijn oog al eens laten vallen op een Buell XB12 Lightning, maar die waren me toen nog te duur. Nu kon het er wel van af en er stond er ook eentje te koop, die wilde ik koste wat kost hebben. Echt een super fijn ding en bij toeval liep ik een paar jaar later, ergens in 2018, tegen exact eenzelfde exemplaar aan: zelfde kleur en exact dezelfde leeftijd, april 2005. Inmiddels was de stekker uit Buell getrokken, ze werden steeds zeldzamer en hij stond te koop voor een schappelijk prijsje, die heb ik er daarom zonder overleg maar bijgekocht. Weet je, minder waard worden ze toch niet meer, ik heb ze ook nog steeds allebei in mijn bezit. De XB is echt mijn motor, dat rijdt zo goed. Alleen zit je wel wat voorover, en ik heb artrose, niet echt een goede combinatie. Het mocht daarom soms wel iets comfortabeler. Door de jongens van de club was ik ondertussen wel een beetje met het Harley-virus besmet geraakt. Wanneer iedereen aan de bar constant over Harley praten, ga je er op een gegeven moment in geloven hè. Alleen wilde ik niet zo’n enorm ding met een grote kuip, het moest wel een beetje sportief zijn. Toen ik deze Sportster Iron 1200 zag, was ik meteen om. Niet te groot, goede zit en hetzelfde motorblok als mijn Buell, alleen iets minder gekieteld. Dus een proefritje gemaakt, alleen kon dat niet met een Iron, het werd een 1200 met een laag stuur. Maakte niet uit, want het ging me toch alleen maar om het blok. Nou, ik was direct verkocht, dat ding stuurde als een scheermes. Ik wilde alleen wel per se een Iron, die bleek alleen nergens meer te krijgen in Nederland. De hele Sportster-lijn gaat verdwijnen en de Iron bleek niet meer voorradig. Maar ik had geluk, in Engeland stond er nog eentje en bij de dealer in Heteren stond een motor die ze in Engeland nodig hadden, konden ze dus mooi ruilen. Wel een probleem, ik had de motor al heel snel nodig, want ik had een weekend met de jongens gepland. Binnen een week heb ik ‘m gekocht, is ‘ie van Engeland naar hier verscheept en is er een kenteken op gekomen. Het lukte alleen niet om er een groter kuipje en achterrekje op te zetten, die wilde ik er namelijk graag op hebben. Donderdag heb ik ‘m opgehaald en vrijdag vertrokken voor een weekend weg. Hij werd dus meteen even goed ingereden, na anderhalve week kon ‘ie al terug voor zijn vijftienhonderd-kilometer-beurt. Konden ze meteen dat ruitje en rekje erop zetten. Achteraf gezien was het echt een uitstekende keuze. Fantastisch ding en ook echt een motor die bij me past. Niet iedereen zal het geloven, maar hij is ook echt comfortabel. Al blijven er wensen, misschien nog een paar pk’s erbij en een twee-in-een uitlaatje lijkt me ook wel wat. Maar verder is hij prima zo, en best bijzonder. Het is één van de laatste Iron’s die in Nederland is geleverd immers. Deze blijft altijd, ik verkoop helemaal niks meer!”