Bart Mulders – Honda CB650Z

Een jonge ziel met oude smaak, zo kun je de 32-jarige Bart Mulders misschien wel het beste omschrijven. De kersverse vader heeft wat met klassiekers en de wil om er ooit zelf eentje te restaureren, zat dan ook diep. Het werd deze Honda CB650Z, die werd aangeschaft zonder dat Mulders er echt een vooropgezet plan voor had. “Ik dacht, ik zie wel waar het schip strandt!”

“Motorrijden, dat zit er bij mij al van heel jongs af aan in, ondanks dat ik het van huis uit totaal niet heb mee gekregen. Op mijn 21e heb ik het rijbewijs gehaald en al een week later stond mijn eerste motor, een Honda VTR1000F Firestorm, op de stoep. Die heb ik een jaar of drie geleden verruild voor een Yamaha MT-01 en bijna gelijktijdig, op 28 februari 2012, heb ik toen ook een Honda CB650Z uit 1981 gekocht. Mijn schoonvader heeft namelijk een groot autobedrijf en daar ben ik vaak om mee te kijken en zelf ook wat op te steken. Techniek fascineert me en het was dan ook altijd al een droom om zelf eens met een project aan de slag te gaan. Iets met klassiekers, een café racer bouwen bijvoorbeeld, zoals iedereen dat wil. Maar met de CB liep het toch wat anders. Hij kwam een beetje bij toeval op mijn pad, echt specifiek er naar op zoek was ik namelijk niet. Ik zocht een viercilinder naked met een bepaalde klassieke uitstraling, maar dat had net zo goed een Kawasaki Z900 kunnen zijn. De CB kwam ik echter tegen op Marktplaats, een tamelijk klassiek model dat me wel aansprak, en voor een nette prijs.
Wat ik er precies mee ging doen, wist ik toen zelf nog niet eens. Ik heb in het begin nog gespeeld met de gedachte om er spaakwielen en zo op te zetten, maar uiteindelijk leek me origineel toch mooier. Wat wel vanaf het begin duidelijk was, was dat ik de motor altijd rijdbaar wilde houden. Dus niet strippen en alles minutieus restaureren. Dan zou de motor namelijk drie jaar uit elkaar liggen, terwijl ik er ook gewoon mee wilde kunnen rijden. Maximaal drie à vier weken mocht een klus daarom duren.
Feitelijk was het een simpele kwestie van beginnen en dan zie ik wel waar het schip strandt. Het rijklaar maken van de machine stond daarbij als eerste op de agenda. De motor liep, maar daarmee was ook alles gezegd. Overal gutste de olie eruit. Na een beurt en wat kleine reparaties was ‘ie zover klaar, dat ik er enigszins mee kon rijden. En toen ben ik eigenlijk gewoon maar gaan rijden, 250 kilometer de Eifel in en kijken wat er wel en niet goed functioneerde. De problemen pak je aan, en met en met kom je dan steeds verder. Op een dag bijvoorbeeld, zou ik gaan rijden. Bij het naar buiten rijden van de CB knijp ik de rem in en zie de olie er zo uit lopen. Dus alle spullen opgepakt en in plaats rijden, ben ik bij mijn schoonvader begonnen met het reviseren van de remmen. Zo val je van het een in het ander. Ben je met de wielen bezig en dan denk je, dan kan ik net zo goed de voorvork meteen even meepakken. Dus keerringen en de hele santekraam van binnen vervangen. Feitelijk was het rijden en klussen, klussen, klussen. En zo ineens ben je dan tweeëneenhalf jaar verder en is ‘ie technisch helemaal klaar. Omdat ik bij mijn schoonvader alle benodigde faciliteiten tot mijn beschikking had, leek het me ook wel een mooi klusje om te motor te gaan spuiten. Wordt ‘ie mooier van, maar het is ook weer gewoon een leermoment, dat plamuren, schuren en de rest. Een flinke klus, maar toen het klaar was stond ‘ie er ook helemaal spic en span bij. En toen kwam het! Al die tijd had ik een beetje aan geprutst en probleemloos rond gereden, en net op het moment dat ik dacht klaar te zijn, kwamen de problemen. Terwijl ik dacht dat ik er probleemloos mee naar Zuid-Italië kon rijden. Eerst liep het blok onregelmatig, vervolgens zat de carterontluchting verstopt en dan weer kampte ik met een elektrisch probleem. Ook dit jaar ben ik dus weer heel erg grondig aan het werk geweest, technisch is inmiddels zo’n beetje wel alles vervangen. Alleen het blok zou ik nog graag reviseren, het is alleen een beetje de vraag wanneer ik daar het geduld voor kan opbrengen. Zoals gezegd rij ik er gewoon mee, ook in de winter. Als ‘ie twee manden heeft stil gestaan, dan geeft me dat een slecht gevoel, ik moet er af en toe wel even een uurtje mee kunnen rijden. Maar ja, dat kan dan niet. Met zo’n revisie ben ik waarschijnlijk wel een hele winter bezig, ook omdat ik daar wel hulp bij nodig heb. Daarom is ook het frame nog niet onderhanden genomen. Dat zou ik zo graag nog een keer zandstralen en poedercoaten, maar dan staat ‘ie echt een half jaar stil en dat trek ik gewoon niet. Daarvoor geniet ik teveel van het rijden!”