Alpenmasters 2022 – XL Adventures
Als iemand de ultieme motor voor heerlijke bergritten en -reizen zoekt, dan moet hij of zij voor een grote allroad gaan, of zoals ze tegenwoordig meestal worden aangeduid: een adventure. En ja, er zijn meer opties dan de overbekende grote Duitse boxer.
Ook al hebben we dit jaar geen GS in onze test, de Duitse boxer is op onze testdagen in de Dolomieten toch voortdurend aanwezig. Het karakteristieke boxergeluid weerklinkt onophoudelijk door de ontelbare hairpins tussen de Passo Pordoi en Falzarego, en ze parkeren tijdens de koffiepauze in de namiddag in kudde-achtige hoeveelheden voor het terras van het fraaie Rifugio aan de Passo Valparola. Je zou haast denken dat de vele Beierse koeien een beetje weemoedig kijken naar de krachtmeting in de ‘adventure XL’-klasse dit jaar. De GS is bij deze 18e editie van de Alpen-Masters tot toeschouwen veroordeeld!
We hebben een interessant duo in deze categorie dit jaar.
Met de Pan America 1250 duikt er immers een absolute nieuwkomer in dit segment op – van een van de oudste motorfabrikanten ter wereld! In een van de populairste motorcategorieën ter wereld! Natuurlijk is Harley-Davidson als merk zelfs voor niet-motorrijders een begrip, maar dat de eigenzinnige Amerikanen nou ook in de dikke allroad-categorie voet aan de grond willen krijgen, dat verbaast hier bovenin de bergen ook menige lokale voorbijganger die tijdens de koffie- of fotostops nieuwsgierig om de hoogpotige V-twin loopt.
Zijn opponent heeft het duidelijk moeilijker om de aandacht naar zich toe te trekken. Een Tiger 1200 met een (voor deze categorie weliswaar ongebruikelijk) driecilinderblok, da’s typisch Triumph. Dat kennen we allang, is dat iets nieuws? Die vraag wordt met prompt ‘ja’ beantwoord zodra we na de koffie de motoren starten. Deze Triumph maakt niet het sonoor briesende driecilindergeluid dat we zo goed kennen, hij loopt ietwat onregelmatig en klinkt zelfs bijna onharmonieus, zoals hij staat te blaffen. Net als bij de kleinere 900-modellen heeft deze driepitter geen klassieke krukas met de drie kruktappen op 120 graden van elkaar, maar een zogeheten T-krukas, waarbij twee kruktappen tegenover elkaar staan en de derde op 90 graden daarvan. Daardoor klinkt de triple bijna als een ruig lopende twin. Daar moet je van houden, of op z’n minst een tijdje aan wennen.
Het valt vooral telkens weer op wanneer we met de hele groep van motor wisselen en je een tijdje hebt gereden op de kleinere Tiger 660 uit de crossover-groep (meer daarover in het volgende nummer). Waarbij die kleinere driecilinder nog gewoon een echte driecilinder mag zijn, en heerlijk vloeiend mag briesen en huilen. De hamvraag is natuurlijk: heeft deze compleet nieuwe Tiger 1200-generatie (die hier in de GT Pro-uitvoering aantreedt) echt deze constructieve kunstgreep nodig? Triumph geeft als argument dat de ongelijke ontstekingsintervallen (180°-270°-270° in plaats van 240°-240°-240°, dus twee klappen komen nu korter na elkaar) meer tractie in het terrein geven en ook een beter gripgevoel achter. Daarnaast zal het rijders aanspreken die de gewone driecilinders te gladjes vinden lopen en juist iets meer ‘leven’ willen.
Als we ter opwarming door de krappe bochten in de beklimming van de Campolongo zwieren, stellen we al snel vast: de enorme 150 respectievelijk 152 pk topvermogen van de Tiger en Pan America heb je hier helemaal niet nodig. Vooral niet als dat ten koste gaat van de punch onderin. En je hebt ook zeker niet dat hoge gewicht van 251 (Triumph) en 265 kilo (Harley) nodig. Op dit soort wegen is elke extra kilo er een teveel, dus we zijn in elk geval dankbaar voor de recente radicale afslankkuur van de Tiger.
We zijn echter al snel bovenop de pas, waarna we al even snel weer afdalen naar Arabba om vervolgens de 33 hairpins naar het plateau van de Passo Pordoi in het vizier te nemen. Hier op de hoogste geasfalteerde pas van de Dolomieten komen onze twee dikke allroads duidelijk al meer in een gebied waarin ze aan de bak moeten, en waar ze hun pluspunten – hun forse vermogen en royale uitrusting – kunnen uitspelen. Eindelijk kunnen we hier ook een rechtstreeks duel United States – United Kingdom uitvechten.
De 60°-V-twin van de Harley blijkt daarbij een stukje levendiger dan de ‘gesimuleerde twin’ van de Triumph. En wederom dringt de vraag zich op: waarom al deze technische moeite? De ruigere motorloop brengt namelijk een aantal nadelen met zich mee. Zoals de deels zeer nadrukkelijke en op den duur ook irritante trillingen in sommige toerengebieden.
Ook qua gasaanname en lastwisselreacties doet het Revolution Max-blok uit Milwaukee het iets beter. De Tiger pakt soms iets te bruut op, waardoor de Pan Am het in motorisch opzicht in de klim naar 2.239 meter hoogte toch wat beter doet.
De Britse roofkat laat zich echter niet zo makkelijk afschudden, wanneer we de niet minder pittige 27 hairpins en andere slingers in de afdaling naar Canazei af denderen! Ook omdat Triumph met de GS in het vizier al enige modelgeneraties meer dan Harley op de hoge poten heeft gezet. En aangezien de Tiger GT Pro is gezegend met vering met een extreem groot stelbereik, rijdt hij op de niet altijd gladgestreken wegdekken in de klim naar de Passo Fedaia – en verder naar Falzarego – voelbaar comfortabeler en voortdurend wat strakker dan de Harley. Op de Pan America kies je bij de semi-actieve Showa-vering bijna altijd voor de offroad-modus, om überhaupt nog wat absorptievermogen en feedback te hebben, zodat de Harley iets beter in te schatten is.
We stoppen voor een versnapering bij de Rifugio Valparola en stellen vast dat terwijl de levendigere Harley op het motorblokonderdeel wint, de Triumph dat snel weer goedmaakt op comfort en de vele praktische kwaliteiten die je van een motor als deze verlangt. Dat begint bij de uitgebalanceerde zitpositie en zet zich door in de totale bediening, zoals dashboard, schakelaars en bagagesysteem.
Eén ding mag echter niet onvermeld blijven en dat is de extreme remproef met passagier bergaf. Hier kwispelen beide motoren op de laatste meters zo nerveus met hun kont, dat passanten op het bergpad ernaast van schrik hun wandelstok lieten vallen. De afregeling van het ABS in de bergen mag nog wel een keertje worden bijgeschaafd.
Onder de streep zitten er negen punten verschil tussen de Amerikaan en de Brit, in het voordeel van laatstgenoemde. Die gaat daarmee door naar de finale. Dit kleine puntenverschil mag tegelijk een erg knap resultaat voor Harley worden genoemd, dat meteen een heel capabele allroad heeft gebouwd. De vele Beierse koeien die het duel hebben gadegeslagen, blijven slechts publiek. In de finale zal de Tiger 1200 het samen met de andere groepswinnaars tegen de Multistrada V4S moeten opnemen. Eens kijken hoe dat hem af gaat!
MOTOPLUS-conclusie
Hij heeft natuurlijk niet het karakteristieke blubberende geluid van traditionele Harleys, maar ook de Pan America laat zien dat Harley weet hoe het een karaktervolle V-twin moet bouwen. Triumph op zijn beurt heeft een gedurende vele modelgeneraties doorontwikkelde grote allroad op de wielen gezet. Dat merk je bij elke volgende kilometer die je op de Tiger 1200 GT Pro aflegt steeds meer.
