Allroaddag Actionplanet
Jaarlijks verwent Le Dakar ons met magnifieke beelden van uitgestrekte woestijnduinen, maar de Hollandse realiteit is totaal anders. Hoe leuk is het om op een ‘postzegel’ offroad te rijden? We nemen de proef op de som bij de Motordag op Actionplanet in Spaarnwoude.
Offroad rijden in Noord-Holland? Vergeet het maar. Of je moet er maling aan hebben dat natuurbeheerders je behandelen als zware criminelen en dat locals je liefst lynchen als je voorbij komt geblubberd. Waar motorrijders in provincies als Gelderland en Brabant offroad nog een beetje aan hun trekken komen, is het onmogelijk in het westen. Zo goed als onmogelijk althans, want eens per maand kunnen offroadliefhebbers terecht op het terrein van ActionPlanet in recreatiegebied Spaarnwoude. Het terrein onder de rook van Schiphol, ligt ingeklemd tussen de drukke snelwegen A9 en A22, maar biedt liefhebbers wel de kans om hun allroad uit te laten.
De kwalificatie ‘postzegel’ is wat denigrerend voor een terrein dat 7,5 hectare beslaat. Niet voldoende voor een Le Dakar-achtige special, maar ook niet zo klein dat je gevoelsmatig in je eigen voortuin rijdt. Sterker nog; door het uitgezette traject lekker te laten kronkelen is de langste lus bijna drie kilometer lang. Bovendien beschikt het terrein – midden in de verder compleet vlakke polder – over het nodige hoogteverschil zodat ook beklimmingen en afdalingen onderdeel uitmaken van de ervaring. Dat de hoogste ‘piek’ slechts zo’n twintig meter boven NAP uitsteekt kan de pret niet drukken.
Een dag eerder kleurde de ‘molshoop’ nog wit door de sneeuw, maar door de ingevallen dooi is daarvan niets meer te zien. Er is wel een enorme variëteit aan motoren te zien. Een klassieke en piepkleine Honda XL125 staat zij aan zij met de onvermijdelijk BMW GS. Er is een wel een duidelijke tweedeling; het evenement trekt net zo hard aan snelle mannen op sportieve 250 en 450cc enduro’s, als aan rijders op GS’en, Ténéré’s en Africa Twins. Het parkeerterrein is een bonte mix.
Een opvallende schoonheid daartussen is een volledig gewrapte en gloednieuwe Ducati Desert X. De eigenaar vertelt grappend dat het prijskaartje er nog aanhangt. Tien minuten later keert hij terug van zijn eerste rondje. “Drie keer onderuit gegaan”, vertelt hij totaal onaangedaan door de onvermijdelijke aantrekkingskracht van de Spaarnwoudse aarde. Beginners op zware allroads hebben het zwaar. Hun dag begint nog met een voorbereidend praatje – “geen drugs, geen alcohol, rustig aan, geniet” – maar dat onderhoud bereidt ze niet voor op het veeleisende parcours. Bij het verkenningsrondje achter de marshall sneuvelen al de eerste illusies, spiegels en versnellingspookjes.
Dat het nat en glad is, ervaar ik al na twee meter rijden aan den lijve. De standaard banden op de Ténéré 700, die het zo ontstellend goed doen op Spaanse stofwegen en rivierbeddingen, zijn hopeloos verloren in deze bruine smurrie. Met veel geluk en zeker niet door kunde blijft de Yamaha overeind. In eerste en tweede versnellingen ‘trialen’ we over het parcours. Gelukkig betekent een voetje geen strafpunt, anders was het hard gegaan.
Twee maatjes van me maken vandaag kennis met offroad rijden en ze weten niet wat hen overkomt. Rijden op een postzegel? Na één rondje is het voor hen al uitzweten op het terras met een colaatje of kopje thee om alle indrukken op een rijtje zetten en om antwoord te krijgen op die ene vraag: “what the fuck is me net overkomen?”
Een postzegel kent dus – gelukkig – weldegelijk zijn uitdagingen en is vermoeiend als het er nat bij ligt. Het verbroedert ook. Her en der helpen motorrijders elkaar bij het overeind hijsen van gevallen allroads. De mannen op de echte enduro’s hebben het een stukje makkelijker met hun grof genopte banden en lichte motorfietsen. Gelukkig rijden alle deelnemers met elkaar de baan een beetje droog. Waar op sommige plekken diepe sporen ontstaan, is de baan op andere plekken ineens beter te doen. Dat doet wonderen voor het zelfvertrouwen van de beginners. Trial rijden transformeert daardoor in allroad rijden.
Het snelheidsverschil tussen dikke allroad op allroadbanden en lichte enduro’s werkt soms een beetje op de zenuwen. Als het alle hens aan dek is om überhaupt te rijden, zit niemand te wachten op een met het gas jengelende en opdrukkende wedstrijdmachine achter je. Je krijgt er maling aan, maar rijden zonder nerveuze achtervolgers blijft het lekkerst.
En lekker wordt het. Misschien niet de zweetlucht die langzaam uit motorpakken opstijgt, maar wel het rond gaan over het parcours. Het vertrouwd raken met de baan, het toenemende vertrouwen of het niet overal mee te hoeven steppen. Het voelt vertrouwd, maar geen moment saai. Daarvoor is het geworstel met zwaartekracht en modder veel te leuk. Hoe uitdagend de baan droog is, kan ik niet zeggen. Zeer waarschijnlijk is een dagje spelen ook dan meer dan de moeite waard. Is het een gevalletje van: ‘in het land der blinden is éénoog koning?’ Dat is mogelijk, maar wees blij met de uitdagingen die deze éénoog biedt.’
De volgende ochtend voel ik her en der wat stijve spieren. Deze ‘postzegel’ bijt nog flink van zich af als je niet regelmatig allroad rijdt.
