24 uur van Le Mans

Al sinds het begin van zijn racecarrière stond een 24 uurs race hoog op het wensenlijstje van Barry Veneman. Nederlands’ vaandeldrager in het WK Supersport reed al een paar keer de 500 km van Assen en ook de prestigieuze 8 Uur van Suzuka, maar een etmaal lang racen ontbrak nog. Tot er een uitnodiging kwam van het Suzuki Endurance Racing Team, het officiële fabrieksteam, om de vermaarde 24 Uur van Le Mans te rijden. Daarna werd het een jongensboek, want Barry kwam, zag en overwon! Op deze pagina’s het Le Mans dagboek dat Veneman exclusief voor MotoPlus bijhield.DE VOORBEREIDINGBegin maart valt er een summier mailtje in mijn postvak met slechts één vraag: ‘will you ride the 24 hour race for our team?’. Simpel mailtje met een even simpel antwoord: natuurlijk! Zeg maar waar en wanneer. Ik kan rijden als vervanger van Max Neukirchner, die vanwege zijn Superbike-contract niet mee mag doen, en vorm samen met William Costes en Guillaume Dietrich het tweede Suzuki team. Dit team won vorig jaar Le Mans. Druk? Nee hoor, nog niet.Endurance racen is een totaal andere tak van motorsport. Compromis is een woord dat veel wordt gebruikt, terwijl ik gewend ben nooit compromissen te sluiten! Heel in het kort moet je als team een motor creëren, waarmee drie verschillende rijders 24 uur lang onder wisselende omstandigheden moeten presteren. Geen gemakkelijke opgave!Voorafgaand aan de week van de race hebben we dan ook vier testdagen en die wil ik goed gebruiken. Helaas vallen de eerste twee dagen letterlijk in het water en kan ik slechts tien ronden ‘droog’ rijden. De twee andere dagen is het weer een stuk beter en kan ik ongeveer honderd ronden rijden, waarvan de helft op één achterband! De filosofie achter een endurancemotor is duidelijk totaal anders dan ik als “sprintracer” gewend ben. Aan het chassis wordt niet veel veranderd. De balans is heilig en als je wat wilt veranderen, dan worden er echt minuscuul kleine stappen gemaakt. Normaal ben ik meer van het grovere werk, maar nu ging het echt babystapje voor babystapje. Aan het eind van de testdag krijg ik eindelijk een “nouveau pneu”, maar voor ik het wist, was Costes al weg met de motor. Ik moet voor de race mijn Frans echt verbeteren..Op advies van Max Neukirchner neem ik verschillende voedingssupplementen mee, variërend van dorstlessers tot preparaten om me te helpen tijdens de uurtjes in het zadel. Ook de massages tussen de sessies in zijn van groot belang volgens Max en aangezien ik niet de eigenwijze Nederlander wil zijn, heb ik vooraf mijn benen geschoren. Harsen was ook een optie, maar dat durfde ik niet aan. Brrr! Ook het scheren was een flinke klus en hoewel ik er baat bij zal hebben, vind ik het echt helemaal niks! DE TRAININGENDinsdagDinsdagochtend arriveer ik op het circuit. Als ik mijn campertje een plek gegeven heb, meld ik me bij teamcoördinator Remi voor een uitleg van wat me te wachten staat. Wat volgt is een onbegrijpelijke waterval aan informatie! Trainingsschema’s, briefings, vrije trainingen, kwalificaties en dit alles uiteraard in het Frans. Ook krijg ik mijn ‘afwerkplek’ voor het weekend toegewezen. Het team heeft voor de coureurs namelijk een speciale, geluidsdichte container met zes cabines, waarin je je kunt omkleden, douchen en relaxen. Een paar dames er bij en het is helemaal compleet! Ik maak wat grapjes, maar die worden niet gewaardeerd of begrepen volgens mij.De vrije training wordt in de middag gereden, maar stelt helaas weinig voor. We moeten de motor delen met z’n drieën en er is erg veel verkeer met veel niveauverschil. Na de training hoor ik dat dit slechts de helft van de deelnemende teams was en ook nog eens de snelle helft. WoensdagDe woensdag is een echte relaxdag. We hebben opnieuw een vrije training, waarin we eigenlijk niets meer doen dan banden kiezen. Verder oefenen we pitstops en rij ik een snelle ‘out’ en ‘in lap’, die tijdens de race erg belangrijk zijn. Meer valt er vandaag niet te doen. Dodelijk saai! DonderdagDit belooft een zware dag te worden met twee vrije trainingen in de ochtend, een kwalificatie aan het eind van de middag en twee nachttrainingen. De dag begint prima. Het is weliswaar koud, maar dat geeft ons mooi de gelegenheid de nachtbanden te testen. We rijden de race namelijk met twee bandentypes: dag- en nachtbanden. De nacht is in endurancetermen grofweg het gedeelte tussen 3 uur ‘s nachts en 9 uur ‘s ochtends. Het verschil tussen deze banden is vooral terug te leiden op de temperatuur. De ene compound werkt wel bij lage temperaturen en de andere niet. Bij ons werken ze op dit moment beide niet.De kwalificatie is een absolute horror. Ik moet als derde en het begint steeds harder te druppelen en niet veel later zelfs te regenen. Ik rij de hele training met gemengde gevoelens. Aan de ene kant moet je het risico pakken, maar anderzijds regent het. Ik realiseer een 1.40,1 en dat is voldoende voor de voorlopige vierde plek. Het team is best blij en dat had ik niet verwacht. Morgen kunnen we ons misschien nog verbeteren.Tijdens de nachttraining val ik met de neus in de boter. Het is donker, het regent en er zijn ongeveer zestig rijders op de baan. Ik was vooraf best zenuwachtig voor het rijden in het donker, maar het valt erg mee. Op de een of andere manier werkt het wel relaxed en ik kan al redelijk snel in een goed ritme komen en goede tijden rijden. De kou is op dit moment mijn grootste probleem. Aan het eind van de nachttraining rij ik dezelfde tijden als mijn teamgenoten, dus dat is zeker goed. Het lastigst zijn echter de kleine dingen, zoals het licht van de toerenteller, de schaduwen en de gele vlaggen. Je ziet simpelweg niet wat er ligt en waar het ligt. Om 23.00 uur ben ik klaar en ga ik heerlijk een uurtje in bad. Ondanks dat ik op dit moment niet eens zo heel veel rij, zijn het wel heel lange dagen.Vrijdag Tot ieders verbazing is het droog! Dit betekent dat de tijden verbeterd kunnen worden!! Vlak voordat het mijn beurt is, voel ik de druk. Ik ga er gelijk voor en rij met racebanden goede tijden. Het is erg druk op de baan en ik maak hier en daar dan ook een beetje ruzie. Eenmaal op de qualifiers wordt het menens. Ik kom binnen en hoor dat ik nog een tiende moet winnen voor P3 en dit lukt verdorie net niet. Er is weer veel verkeer en ik kan er simpelweg niet langs! Het team is tevreden met mijn progressie en mijn koelheid. Behalve die in de box dan! Ikzelf ben maar matig tevreden. Je wilt als coureur altijd het maximale halen, maar de startpositie maakt tijdens een 24 uurs race niet zo heel veel uit. Nu op naar de strategiemeeting, het lijkt wel Formule 1….Tijdens die meeting volgt opnieuw een stortvloed aan informatie. Je kunt heel voorzichtig stellen dat een 24 uurs race wordt gewonnen in de pits en door het nemen van de juiste beslissingen. Het pitbord heeft de hoogste prioriteit. Hierop wordt aangegeven wat de opdrachten zijn en hoe de situatie is ten opzichte van de concurrentie. Heel simpel gezegd bepaalt het team wat de rijder op de baan moet doen. Luister je als coureur niet, dan krijg je een waarschuwing, bij twee waarschuwingen word je voorzichtig verzocht mee te werken en bij de derde is het wegwezen!Op vrijdagavond is de pitwalk en ik heb werkelijk nog nooit zoveel dronken kerels gezien! In mijn beste Frans vraag ik waar de vrouwen blijven en ik word hartelijk uitgelachen! Ik vond het niet zo’n rare vraag eigenlijk. Na de pitwalk ga ik om 22.00 uur plat in het hotel, een beetje extra rust kan geen kwaad.24 UUR RACEN+/- 15.00 uurZaterdag volgt dan eindelijk het moment waar we al zo lang naar toe werken, het begin van de race. Ondanks het feit dat ik niet als eerste start, is de start een waar spektakel en na de vierde ronde kan ik mijn ogen niet geloven. Eén van onze grootste concurrenten trekt zich niets van de regen aan en gaat er keihard af, waarbij hij zijn Kawasaki volledig tot schroot maakt! Hoe kan iemand zoveel risico nemen tijdens de eerste tien minuten van een 24 uur durende race?Mijn eerste sessie staat voor 17.00 uur gepland, maar dat wordt iets later omdat William een extra sessie rijdt. Dit wordt bepaald door het team op basis van de omstandigheden. Zijn die verraderlijk, dan rijdt de coureur van dat moment door, omdat hij die omstandigheden en de baan dan het best kent. In theorie rijdt iedere coureur in totaal acht keer een uur. Hierdoor heb je tussen de bedrijven door dus twee uur pauze. Het team bepaalt echter de strategie, waardoor rust- en rijtijden kunnen verschillen. Tussen de sessies door volg ik een vast schema. Als ik van de motor kom, vertel ik kort aan de teamchef of er technische problemen zijn. Mijn helm en handschoenen worden schoongemaakt, gedroogd en weer klaargezet voor de volgende sessie. Ik ga rechtsreeks vanuit de pits naar mijn cabine waar ik me omkleed. Mijn pak wordt in een speciale droogkamer gedroogd en opgehangen voor de volgende sessie. Eten is het belangrijkst, dus dit moet meteen na het rijden gebeuren. Ik eet steeds kip met rijst of pasta. Dit wordt snel omgezet en het eet makkelijk.Na het eten komt het leukste, de massage. Meestal word ik een half uur onder handen genomen en dat is echt nodig kan ik je verzekeren. Aan het eind heb je nog ongeveer een half uur tot veertig minuten om te slapen of relaxen. Zo’n vijftien ronden voordat je de ander aflost, word je geroepen om je klaar te maken. Ik neem dan nog snel een douche en poets mijn tanden, zo begin je fris en wakker aan de sessie!+/- 18.30 uurIk heb net mijn eerste sessie van 33 ronden gereden, nog zeven sessies te gaan. Het ging makkelijk, misschien wel te makkelijk. Mijn tijden zijn goed, maar ik had wat last van zenuwen. Door het uitvallen van het Yamaha GMT94 team liggen we stevig op de tweede plek en heel voorzichtig denk ik al aan een goed resultaat. Dat is gevaarlijk, want we moeten nog 21 uur rijden en daarin kan van alles gebeuren. Ik ga nu richting massage, mijn nek en mijn voetzolen doen pijn, maar verder gaat het goed.+/- 20.30 uurMijn tweede sessie valt samen met overgang van licht naar donker, best lastig. Gelukkig word ik er op tijd op geattendeerd geen donker vizier te gebruiken. Mijn pitbord geeft de juiste informatie door en ik kan nu nog strakkere tijden rijden. ‘Une bonne relais’, complimenteert teammanager Dominic na afloop. We staan inmiddels op een ronde achterstand door een extra stop. Het eerste Suzuki team gaat hard, maar we doen er niet voor onder! De race is nog lang! Ik heb enorm last van mijn voeten en mijn nek en besluit rechts een dikkere laars aan te trekken om minder last te hebben van de trillingen.+/- 0.30 uurMijn eerste nachtsessie begint rond 0.30 uur. Het is donker, maar nog niet koud. Er hangt extreem veel rook van kampvuren rond de baan en daardoor heb ik de eerste ronden last van mijn contactlenzen. Op het rechte stuk ruik ik een barbecue en ik besluit er de volgende ronde eens op te letten. Ik ruik vlees en krijg er honger van! Echt raar dat endurance rijden! Mijn voet geeft minder problemen, maar mijn nek protesteert. De sessies lijken ook langer te worden.+/- 3.00 uurOver vijftien ronden moet ik weer, het is iets van 3.00 uur. Ik ben niet fit en al helemaal niet wakker. Shit, hoe moet dit nu? De douche helpt niet en het tandenpoetsen slechts een beetje. In de box word ik op de hoogte gebracht van de situatie. Het is nat en koud, verraderlijk dus. De kans bestaat dat Guillaume een extra sessie rijdt en eerlijk gezegd komt me dat wel goed uit. Ik sta klaar om op te springen, maar Dominic geeft aan dat Guillaume verder gaat. Ik ontspring de dans en heb nog eens vijftig extra minuten rust.Als mijn sessie uiteindelijk begint, is het weer niet best en krijg ik de opdracht constant te rijden en op het pitbord te letten. Geen gekke dingen doen. Tijdens mijn sessie presteer ik naar mijn idee niks als ik eerlijk ben. Ik heb geen gevoel in mijn handen en ook de motor voelt niet goed aan. Na 34 ronden stap ik teleurgesteld af. Ik heb echt het gevoel dat ik de boel heb verpest, maar het team is opnieuw tevreden. Tijdens de massage ontstaat er ineens commotie. Ik hoor op de mobilofoon dat SERT 1 er af ligt. Er is veel schade en de rijder moet de machine terug drukken naar de pits. De safetycar komt op de baan en we winnen tien ronden! We liggen op kop en aan de gezichten te zien is de voorsprong groot. Ik probeer te slapen, maar het lukt weer niet.+/- 5.00 uurAls de ochtend aanbreekt, liggen we elf ronden voor en is het nog steeds nat. Ik rij mijn sessie zeer geconcentreerd, wetend wat er op het spel staat. Ik rij exact op de aanwijzingen van mijn pitbord en reageer steeds op de tijden van SERT 1. Op deze manier kunnen ze ons nooit inhalen! Na mijn sessie is het team erg tevreden, geen risico’s en goede tijden. Als ik opzij kijk, zie ik opnieuw schade bij SERT 1. In de haast ons in te halen, zijn ze weer gevallen. Een kleine schuiver, maar het betekent weer een ronde verlies.+/- 10.00 uurEten en drinken gaat steeds moeilijker. Hooguit een banaan en wat dorstlesser, meer niet. Nog een paar uur denk ik bij mezelf en voor het eerst merk ik vermoeidheid. De rustpauzes lijken ook steeds korter te worden, maar dat zal wel komen doordat ik minder snel ben met dingen als omkleden. Ik luister naar mijn Ipod op, maar wordt alweer geroepen. ‘Quinze tours Barry!’. Klaarmaken dus.In de box is de sfeer gespannen. Het is nat, maar hier en daar ook droog en het team weet niet welke banden het moet kiezen. Het worden regenbanden, maar dan de harde compound. Dit betekent geen grip in de regen, maar ook niet op droog. Een aparte keuze en al na vijf ronden merk ik dat dit een lange sessie gaat worden. Ik rij 1.57 en heb moeite volgas te geven. De Dunlop regenbanden protesteren harder dan de Pirelli’s die ik in het WK Supersport gewend ben. Ik zie het somber in. Een stop kost minimaal 45 seconden en ik sla aan het rekenen of ik binnen kan komen. Iedere ronde verwacht ik ‘LO’ op het pitbord te zien, ten teken dat ik mag wisselen. Maar het signaal komt niet. Ik rij een ronde of vijftien twijfelend rond, tot de mededelingen ‘L10’ en ‘COOL’ op het bord verschijnen. Dit betekent nog tien ronden rijden en rustig aan doen. Blijkbaar heeft men in de pits berekend dat ik mijn sessie met de regenbanden kan uit rijden. De laatste twee ronden zijn belachelijk en oncontroleerbaar. Ik kan niet wachten om binnen te komen, ook omdat ik weet dat de race live op tv is en ik niet als een sukkel in beeld wil komen. Heerlijk zo’n verlossende pitstop!+/- 13.00 uurFinal relais! Door de regen en de verschillende wissels is dit mijn laatste run. Guillaume wil heel graag finishen en die eer krijgt hij. Ik heb zin in mijn sessie. Het is droog en rustig op de baan, ideaal voor goede tijden. “No more than 11.000 rpm!”, deelt Pascal me koelbloedig mee. Het team wil koste wat kost finishen en wil geen risico’s lopen. We staan elf ronden voor en ik moet rustig aan doen! Ik rij dus met gemengde gevoelens en ben zelfs een beetje boos. Ik kan zoveel harder, maar het mag niet. Ik zet twee rondjes aan en meteen verschijnt de tekst ‘COOL’ op het pitbord ten teken dat ik rustiger aan moet doen. Verdomde endurance, dit is geen racen, denk ik in een opwelling. Maar ik luister braaf en krijg van iedereen felicitaties als ik afstap. We moeten echter nog een uur.15.00 uur en laterWachtten duurt lang, zeker in de pits! Guillaume doet wat hij met doen en maakt er een leuke show van. We hebben geluk gehad met uitvallers, maar dat hoort bij racen. We hebben hard gereden op de momenten dat het moest en rustig aan gedaan wanneer het kon, dat is endurance! Eindelijk mag ik de trap naar een WK-podium beklimmen! En hoewel ik niet alleen ben, overheerst een enorm trots gevoel. Henk van der Mark en Dirk Brand zijn me al eens voorgegaan als Nederlander en daarvoor heb ik ook groot respect! 24 uur racen is niet niks en ik ben er enorm trots op!THE DAY AFTERHet is inmiddels maandag en ik heb heerlijk geslapen. Van de dertig sms-jes heb ik er niet één gehoord! Voorzichtig denk ik al aan het WK Supersport in Assen, maar toch ook aan de afgelopen dertig uur. Mijn voeten zijn opgezwollen en mijn nek is stijf en ik weet nu waarom alle coureurs een wielrenbroek met zeem onder hun pak dragen. Maar ik had het absoluut niet willen missen. Of er nog een groot feest was? Ik zou het niet weten, na een blikje bier en wat champagne kon je me opvegen!Ga je nog eens? Ongetwijfeld de meest gestelde vraag van de afgelopen dagen. De vraag is echter: mag ik nog een keer? Iedereen was tevreden en we waren een en twee met de Suzuki’s. Het zou mooi zijn als ik een uitnodiging krijg voor de Bol d’or. Wat mijn antwoord zal zijn? Meteen! Het was een enorme ervaring en ik heb veel geleerd! Het rijden van een endurance is meer dan alleen hard rijden. Het is strategie en teamwerk en dat was ik nooit gewend geweest. Voor de Bol d’or is eerst nog de 8 Uur van Suzuka en daar heb ik ook wel trek in. Wie weet!