Dolf’s Domein – Zelfredzaamheid in de polder

We rijden met zijn tweeën door een ronduit verlaten Flevopolder. Het schemert. Naast de weg wemelt het van de bermkassa’s, daarnaast hebben hoogst actieve snelheidscontroleurs de regio berucht en topveilig gemaakt. Het autootje dat in de verte wat verdacht in de berm staat geparkeerd, wordt dan ook met de nodige argdocht en achterwaan benaderd. Doch stapt er een vrouw uit die vriendelijk zwaait.

We stoppen en zetten onze brommers veilig neer. De SEAT hangt wat treurig over naar rechts. Een platte band, zoveel is wel duidelijk. De jonge dame in kwestie heeft dat ook gemerkt en wijst ons enigszins opstandig op het treurige fenomeen. We vragen: ”Heb je geen reserveband bij je?” Toch wel, die heeft ze. “Hij ligt achterin”. “Heb je dan wellicht geen krik?” Doch wederom klinkt een positief antwoorden, schijnt eveneens achterin te liggen. Dat maakt ons toch mild nieuwsgierig. “Maar waarom verwissel je dat wiel dan niet?” Direct vonkt er in het vallende duister iets opstandigs in haar ogen. “Zien jullie dan niet dat ik daar helemaal niet op gekleed ben?” We hebben er niet zoveel kijk op en het wordt rap donker. Maar we zien wel degelijk dat deze dame niet is wezen shoppen bij de Wibra. “Aha, op die fiets. Wij eigenlijk ook niet. Toch? Hoe lang sta je hier al?” Dat was pas een minuut of vijf. “En hoe lang blijf je staan als niemand je helpt?”, vragen we nu toch wel ietwat nieuwsgierig. Met de zucht van een juf die wat uitlegt aan de domste jongetjes van de klas, verzucht Blondie: “Nou ja, wanneer je een vrouw in nood ziet, dan ben je toch wel een ontstellend stuk onbenul als je haar niet helpt!” We kijken elkaar eens schattend aan, een instemmende knik leert dat we aardig op één lijn zitten. “We hebben niet bepaald het idee dat je in nood bent. Je bent gewoon te beroerd om zelf wat te doen. We gaan lekker verder. Bovendien is het 2014, het zou gewoon te rolbevestigend zijn als we hier nu wielen gaan wisselen.” We groeten vriendelijk en starten de paarden weer, terwijl er achter ons een auto komt aanrijden. Onze gestrande prinses zet een voorzichtige stap uit de berm. In onze spiegels zien we hoe ze een hand omhoog steekt.
Later staan we bij het tankstation in de buurt van Bunnik koffie te doen en cholesterol te happen. Reizen maakt hongerig. En nog best koud. Terwijl onze kaken druk vet vermalen, platte calorieën zetten immers niet aan, komt onze voormalige gestrande prinses het tankstation binnen. Ze groet vriendelijk. Uit de koeler haalt ze een fles trendy water en ze rekent haar accijnssap en het water af. Dan loopt ze ontspannen naar ons toe. “De volgende die stopte hielp wel, ik hoefde niet eens zielig te klinken. Zijn alle veertigplussers zo recht in de leer? Ik dacht eigenlijk juist dat jullie allemaal midlifelosers waren op jacht naar jullie verloren jeugd?” Daar klinkt toch weer wat venijn in door. Wij melden dat we geen fundamentalisten van het soort mannen 1.0 zijn, maar juist enorm flex. En dat we geen midlifecrisis kennen of zullen kennen omdat we altijd wel de dingen hebben gedaan die we wilden. Blondie kijkt bezorgd: “Heb ik dat weer. Tref ik een stel gelukkige kerels!”