Dolf’s Domein – Politieperikelen
Deze winter is een soort voorjaar. Geen reden dus om de motor in de hoek van de garage te parkeren voor onbepaalde tijd, en zo zaten we een paar weken geleden nog op een terras in de Ardennen. In Stavelot. En dan zit je je te verbazen hoe het vorig jaar was…
Toen was het namelijk koud, nat en donker. Het stormde en er kwamen natte klodders sneeuw omlaag. Mijn verstralers prikten verwijtend in de witte smurrie. Het was kwart voor elf, als in 22.45 uur welteverstaan. Ik was moe en op nog twintig minuten van huis. En ik moest enorm plassen. Het water stond me tot de lippen, maar voordat ik in deze ellende achter vijf lagen textiel mijn kouwelijke onderduiker had gevonden? Ik moest er niet aan denken en gaf wat meer gas. Er stond iemand met een lantaarn te zwaaien. Om de onzinnigheid van het systeem te bewijzen deed om 22.45 uur in een natte sneeuwstorm een compleet uitgerust alcohol en papieren controle team haar ding. De agente meldde me op beschuldigende toon dat ik in elk geval te hard reed en vroeg vervolgens om mijn papieren. Daar kon ik wel makkelijk bij. Ik gaf haar mijn portefeuille en riep over mijn schouder: “Natuurlijk ging ik te hard. Ik moet enorm piesen! Zo terug!” Voordat alles weer prettig opgeborgen was duurde even. De wetsdienaars zaten allemaal in hun busje met dubbel beslagen ramen. De zijdeur stond open. Door mijn unieke ’supersize me’ formaat, als gevolg van een door mijn Difi thermo overall afgetopte vijflaagse verschijning, was er geen kans dat ik er bij kon. Ik bleef dus wat gebogen naast het busje staan. De agente merkte nog steeds bozig op dat mijn plaspauze erg lang duurde. ”Vijf lagen kleding door ploeteren en dan met koude vingers een achteruitkruipende vluchteling te pakken zien te krijgen, is moeilijk hoor! Als u dat sneller had gekund, had u misschien even mee moeten lopen. Bovendien heeft u volgens mij ook minder koude vingers.” De agente werd assertief. Een wat oudere manlijke collega gaf me mijn portefeuille terug en vroeg vriendelijk: “Maar waarom ben je met dit rotweer onderweg op een motor? Een weddenschap of zo?” Ik wees naar buiten: “Nee hoor, niks aan de hand, het werd alleen wat later dan ik dacht. Dat ding daarbuiten is gewoon mijn auto. Handig met files en zo.” De agent trok een borstelige wenkbrauw op en zei: “Met dit weer sta ik dan liever in de file.” De agente meldde dat de in het scenario voorgeschreven blaastest nog niet had plaatsgevonden. De oudere agent vroeg vriendelijk: “Heeft u gedronken?” “Nog niet, maar als u nu een borrel voor me heeft, dan graag.” “Dat moesten we maar niet doen, gaat u maar. Doe voorzichtig en een goede reis.” De agente corrigeerde hem: “Maar deze meneer reed te hard en hij heeft nog niet geblazen.” De opperwachtmeester keek zijn pup vaderlijk aan. “Een motorrijder die met dit weer onderweg is of heel dom of erg ervaren. En als deze heel dom was geweest, had hij zich al veel eerder dood gereden. Hij heeft dus niet gedronken en reed alleen te hard, omdat hij moest plassen.” Ik zette mijn helm op en deed mijn handschoenen aan. Als afscheid drukte ik nog even op mijn claxonknop. De dubbele FIAMM’s gaven hun hoogst illegale loei van 142 dB(A). Mooi. Naar huis.
