Mijn Trots – Patrick de Ruig

Patrick de Ruig heeft niets met kant-en-klaar-spullen, helemaal niet als het om rollend materieel gaat, en hij kan ook niet stil zitten. De perfecte voorwaarden voor een creatieve geest dus. Zijn eerste Kreidler brommer, diverse auto’s en een oude Suzuki moesten er al aan geloven en het laatste project is deze – ja daar moet je even goed voor kijken – Honda NTV650. Voor weinig van zijn broer overgenomen en prachtig mooi verbouwd, heel ‘clean and mean’.    

“Ik kan niet zo goed tegen eenheidsworst. Dat heb ik altijd al gehad. Brommers, auto’s en motoren wil ik altijd een persoonlijke touch geven. Dat is al in de brommertijd begonnen met mijn eerste Kreidler. Die lag binnen een maand helemaal uit elkaar. En een maand later zat ‘ie weer in elkaar. Compleet gecustomized en goed voor een top van meer dan 100 km/uur, zoals het hoort. Dat ben ik later ook met auto’s gaan doen. Van oude Fiatjes race-Fiatjes maken, dat werk. Heel leuk, maar je hebt veel ruimte nodig om een auto aan te pakken. Dat moest in mijn geval altijd buiten de deur. Een motor kan ik in het schuurtje bij mijn huis onder handen nemen. Dat maakt het allemaal een stuk behapbaarder.

Voor ik met deze Honda aan de slag ben gegaan, had ik van een afgetrapte Suzuki als eens een café racer gebouwd. Een heel tof ding, magisch gewoon, maar uiteindelijk reed ik hem ironisch genoeg plat tegen een Volkswagen Polo. Einde verhaal. Toen kwam drie jaar terug de NTV650 in beeld. Hij is van mijn broertje geweest, die hem vooral voor woon/werk-verkeer gebruikte en wel eens wat anders wilde. Vanwege de combinatie van het tweecilinderblok en de cardan zag ik hem eigenlijk meteen al zitten, daar kon ik wel wat mee. Het eindresultaat had ik al een beetje in mijn hoofd zitten: een heel slanke motor waar niets uit zou steken. ‘Clean and Mean’, zonder fratsen.

Ik heb hem uiteindelijk voor weinig van mijn broer over kunnen nemen en ben hem in mijn schuurtje meteen helemaal uit elkaar gaan pellen. Alleen het frame en een deel van het subframe zijn nog origineel, de rest heb ik allemaal aangepast of vervangen. Zo heb ik het originele blok vervangen door een veel verser exemplaar. Dat heb ik letterlijk helemaal uit elkaar gehaald en opgefrist met nieuwe onderdelen. Een behoorlijke uitdaging, zeker omdat ik geen monteur ben of een technische achtergrond heb. Om het mezelf wat makkelijker te maken, heb ik foto’s gemaakt van alles wat ik los had laten liggen. Als ik bij het weer monteren begon te twijfelen, pakte ik die foto’s er even bij en kwam ik er wel uit.

Ook al het polijstwerk heb ik zelf gedaan, dat was nogal wat. Ik heb regelmatig met mijn meisje op de bank gezeten om gezellig een filmpje te kijken, waarbij ik dan ondertussen bijvoorbeeld wel mijn achterbrug aan het schuren was. Tja, ik trek het nu eenmaal heel slecht om helemaal stil te zitten. Daar word ik onrustig van. Haha, ondertussen loop ik na al dat geknutsel wel op mijn tenen bij haar, maar geef toe: waar vind je nu zo’n vrouw?

In feite was dit project ook een soort van uitlaatklep voor me. Nu ‘ie klaar is, haal ik mijn heil een beetje uit poetsen en onderhouden, maar het jeukt ondertussen wel weer. Ik roep wel eens dat ‘ie weg mag als ik er een goed bod voor krijg, maar dat moet ik in de praktijk nog zien gebeuren. Dat is een beetje dubbel voor me. Laat ik er eerst nog maar eens een poosje van genieten, niet in de laatste plaats omdat het hele proces me enorm veel voldoening heeft gegeven en ik er in technische zin enorm door ben gegroeid.”