Warmdraaien – Warm tehuis gezocht
Hidding senior is wel eens vaker langsgekomen op deze pagina. Maar nu zet de ouwe baas er na wat gezondheidsproblemen een punt achter. Niet achter z’n leven, zo ver is het (hopelijk) nog lang niet. Wel achter zijn motorleven, meer specifiek de actieve kant er van.
De helm gaat dus aan de spreekwoordelijke wilgen en daarmee komt er eind aan een motorcarrière van toch dik 56 jaar. In die tijdspanne kwam er een Lilac voorbij, gevolgd door een dikke Norton, waarbij een ‘ie net met z’n grote teen bij het asfalt kon en waar hij tot op de dag van vandaag spijt van heeft dat ‘ie ‘m ooit voor een appel en een ei weg heeft gedaan, een Kawasaki Z650, een Z750, een Yamaha FJ1200 en een Honda ST1100 Pan European. De ouwe heer vrat dus niet bepaald motoren, kocht op de FJ1200 na enkel gebruikt en was altijd meer dan zuinig op het materiaal. De urenlange poetssessies in de achtertuin, die als het moest door gingen tot het donker was, staan wat dat betreft nog in mijn geheugen gegrift. Of het minutieus wit maken van de merknaam op een set verse banden. Dat was een modegrilletje destijds, dat (gelukkig) ook snel weer verdween. Het vloeken na een weer een gemorst streepje moet straten verderop nog hoorbaar zijn geweest.
Die futiele details liet ‘ie dus al snel voor wat ze waren, en nadat de kinderen waren gevlogen, ging de focus vol op de motorvakantie. Eerst met de FJ1200, maar de meeste vakantietrips werden met de Pan gemaakt. Vooral de Alpen en Dolomieten rolden onder de wielen van de Honda door, en iedere bedwongen bergpas eindigde met een officieel stickertje van de betreffende reus als een ware jachttrofee op de neus of de zijkoffers van de Pan. Sommigen zelfs twee- of driedubbel…
Die Honda kocht ‘ie eind jaren negentig met weinig kilometers op de klok en daar kwam in de loop der jaren zo’n anderhalve ton aan kilometers bij. Een aantal daarvan hebben we nog samen gereden, ook in de bergen. Maar de laatste jaren liep de tellerstand mede door gezondheidsproblemen stukken minder hard op dan voorheen. “Ja, de Pan die knalt nog moeiteloos in één ruk naar Zwitserland hoor als het moet, geen probleem”, stak ‘ie z’n ouwe kameraad vaak nog maar eens een paar veren in z’n uitlaten. Maar zelf kon ‘ie dat niet meer opbrengen. Fysiek inmiddels te uitdagend met een dikke 260 kilo totaalgewicht. Daar vertrouwde hij zichzelf niet meer mee op dergelijke expedities, en dus kwam de Pan enkel nog voor ritjes in de directe omgeving van zijn plek.
Vaak kwam ‘ie op de terugweg dan even langs voor een bakkie, waarna na vertrek voor de zekerheid even een Whatsappje werd verstuurd dat ‘ie weer onderweg naar huis was. Maar langzaam maar zeker verstomde afgelopen jaar het kenmerkende geluid van een naderende Honda-V4 meer en meer. Het laatste stukje fysiek ongemak gaf onlangs helaas het beslissende zetje. Vertrouwd motorrijden met de Pan zat er niet meer in, en een nieuwe, lichtere en beter behapbare liefde zou toch een beetje als verraad voelen. Dus slijt die ouwe vertrouwde Pan momenteel zijn dagen aan de druppellader in de schuur. Afscheid nemen valt ook in dit geval zwaar, maar voor de Honda is het beter als er ergens nog een nieuw warm nest wacht om zijn ouwe dag te slijten. Suggesties zijn uiteraard welkom…
Jeroen Hidding – hoofdredacteur MotoPlus
