Column Jurgen van den Goorbergh MP 19/2013
Op het moment dat ik dit schrijf, zijn er inmiddels alweer een aantal GP’s verreden sinds mijn laatste column en de spanning wordt er zeker niet minder om! Het blijft echter wel om de drie Spanjaarden Marquez, Lorenzo en Pedrosa draaien, waarbij het vijf tegen vijf staat qua overwinningen tussen de eerste twee. Pedrosa kan zich er wel tussen mengen, maar komt met twee overwinningen net iets te kort.
Maar toch zijn er ook nog verrassingen. Denk bijvoorbeeld aan de schitterende tweede plaats van Stefan Bradl op Laguna Seca. Een resultaat waarmee hij zijn talent heeft onderstreept, maar volgend seizoen moet hij opnieuw een stap zetten. Dan worden er meerdere podiumplekken van hem verwacht. Cal Crutchlow lijkt in een neerwaartse spiraal te zitten. Ik schreef eerder al dat hij niet zo door kon blijven gaan. De vele crashes tasten uiteindelijk het zelfvertrouwen aan. Hij zal echt bij zichzelf ten rade moeten gaan, want op deze manier word je geen MotoGP-wereldkampioen. Anders gezegd: hij zal iemand moeten zoeken die hem gaat coachen. Bijvoorbeeld zoals Wilco Zeelenberg doet bij Lorenzo of Alberto Puig bij Pedrosa.
Iemand die weer te verrassen en stappen vooruit maakt, is Alvaro Bautista. Met zijn toch wel erg wilde rijstijl vergt hij veel van zijn banden. Met name de banentemperatuur loopt daardoor soms te hoog op, wat hem tegen het eind van een race vaak noopt om het iets rustiger aan te doen. Dat zijn ook de momenten waarop hij wat steekjes laat vallen en redelijk makkelijk gepasseerd kan worden. Bautista rijdt wel als enige met Showa-fabrieksvering en na een aanloopjaar lijken ze daar dit jaar een beter setting te hebben gevonden. Er is nog wel veel beweging zichtbaar in de machine, maar dat wijt ik ook gedeeltelijk aan zijn spectaculaire rijstijl.
Nicky Hayden en Andrea Dovizioso zitten niet alleen elkaar dwars (waar vooral de laatste bocht op Indianapolis de druppel moet zijn geweest. Dat kon dus echt niet, Nicky!), maar voelen soms ook nog de hete adem in hun nek van de CRT-rijders en met name van Aleix Espargaro. Die laatste laat zeer bijzondere dingen zien met zijn ART-machine. Deze jongen zou ik ook wel eens op een echte fabrieksmachine willen zien – wat een vechtlust!
Goed, terug naar de drie matadoren van dit GP-seizoen en de Britse GP, waar de laatste ronde een ware thriller werd! De inhaalacties tussen Lorenzo en Marquez in de laatste ronde waren van grote klasse en met veel onderling respect. Iedere open gelaten gaatje werd direct afgestraft met een inhaalactie. De passeeractie van Marquez op Lorenzo in de laatste halve ronde in een linkerdoordraaier, was al ronden van te voren uitgedacht. Marquez stuurde daar al een aantal ronden lang van buiten naar binnen zonder dat Lorenzo dat in de gaten had. Hij was de manoeuvre dus al aan het voorbereiden. Zodoende kon hij daar in de laatste ronde induiken met de zekerheid er als eerste uit te komen. Maar de volgende bocht kon hij door die actie niet goed meer halen. In deze rechterbocht maakte Marquez zelf een fout door iets te laat en iets te diep in te sturen, waardoor de voorkant grip verloor. Dat probeerde hij op te vangen door de machine meer rechtop te houden, maar daarmee cre
