Dolf’s Domein MP 12-2013
Omdat het in tijdens ritten in en om de Randstad niet opschoot, heb ik een aantal jaren geleden mijn auto verkocht. In de daarop volgende periode scoorde ik verschillende goedkope motoren, die bij voorkeur aan de volgende drie criteria voldeden: allereerst moesten ze met een cardan zijn uitgerust, over een elektronische ontsteking beschikken en moesten kleppen eigenhandig en zonder al teveel moeite gesteld kunnen worden. Het waarom laat zich wel raden. Wanneer je een motor als auto in zet, dan draai je kilometers en hakken officiële werkplaatsbezoeken op uurtarief er nogal in. Bovendien: ik heb een hefbrug, nogal veel gereedschap en ik heb schik in het sleutelen. Toen liep ik weer tegen een dikke ouwe Guzzi aan. Uit ervaring weet ik dat die leuk, lomp en taai zijn. En ‘leuk’ is een prima toegevoegde waarde voor een werkpaard. De insteek was immers dat het om mijn ‘auto’ ging en ik dus geen emotionele binding met de tweewieler hoefde te hebben. Onder mijn derrière had zo’n werkpaard sowieso al een beter leven dan een Grieks ezeltje, dat alleen op slaag en geen vreten liep, dus op wat extra liefde hoefde hij al helemaal niet te rekenen. Kortom, per definitie ontbrak aan al mijn werkfietsen een soort van knuffelfactor. Tot de aanschaf van de Guzzi, die enkel binnen mijn budget viel, omdat de motorfietsen momenteel wel heel consumentenvriendelijk zijn geprijsd. De Suzuki VX800, die bijna drie jaar mijn ‘auto’ was, had een aantal sterke punten. Onder meer dat ik hem van een 82-jarige ex-rijinstructeur van de politie had gekocht, die er al jaren slechts één keer per jaar mee naar de officiële Suzuki dealer reed voor een beurtje. En het feit dat tweecilinder VX-en niet erg gevraagd bleken, nog altijd trouwens, telde ook zwaar mee. Dat resulteerde in een lage prijs en dientengevolge ook meer budget voor motorfietsen waar mijn hart wel ‘boem boem’ van ging doen. Kortom: de 82-jarige vroeg € 2.600,- en toen ik na een poosje nog eens belde werden we het eens op € 1.600,-. Op Marktplaats zijn prijzen duidelijk vraagprijzen. Bovendien had de zoon van de verkoper nog eens kritisch gekeken hoe het aanbod VX-en zich op Marktplaats gedroeg. Dat bleek nogal stabiel: weinig erbij, nog veel minder eraf. Hoeveel onrecht dat de wat eigenzinnig sturende V-twins ook aandoet, die doorgaans goed zijn voor meer dan een ton probleemloos rijplezier. Afijn, na 30.000 kilometer gooide ik mijn VX dus weer terug in de digitale vijver. En het bleef oorverdovend stil. Misschien ook wel omdat ik een kop had bedacht waar de zoekmachine van Marktplaats het wat moeilijk mee had: ‘Hoera! Ik heb weer een Guzzi’. Een tweede poging leverde sneller een reactie op, iemand die Edwin of zo heette, bood € 220,-, terwijl ik toch echt € 750,- als minimale prijs had opgegeven. Daarna kwam er een Engelstalige reactie van Thelma Louise. Ze vroeg wat gegevens, die ik stuurde naar haar Gmail account. Per ommegaande ging ze akkoord met de prijs, ik hoefde enkel maar de voertuigdata, mijn naam, adres en creditcardgegevens te sturen, dan zou zij via Western Union betalen en de motor laten ophalen. Leek me geen goed idee. Ik heb sowieso al zo mijn bedenkingen tegen hulp aan Afrika, zeker als het Nigeriaanse oplichters betreft. Martin mailde: ‘Lijkt me wel wat, ik kom kijken. Adres graag’. Martin kwam. Vanaf de andere kant van het land. De Suzuki stond buiten de garage op het pad en vanaf de voordeur wierp Martin er een blik op. Hij greep in zijn broekzak en haalde er drie biljetten van 100 euro uit. “Geef me de papieren maar, dan ben ik weg.” Ik vertelde hem dat we het wat betreft dat weggaan wel eens waren. Hij keek me glazig aan en zei: “Lul, je mist je kans.” Exit Martin. Nu staat die VX me niet in de weg, dus ik blijf hem gewoon voor lokaal werk gebruiken waar ik mijn nieuwe aanwinst toch weer net te lief voor vind. En met Marktplaats en Speurders is het zo beroerd nog niet, want kameraad Henk zette zijn motor erop en kreeg per ommegaande de reactie: ‘Dat is precies de motor die ik zoek. Hou hem vast. Ik kom er nu aan!’ En inderdaad, dik twee uur later kwam er een blije man uit Schagen, die bij binnenkomst direct het geld op tafel legde en zei: “Zo, nu ben ik aan een kop koffie toe!” Henk zijn motor was dan ook geen VX800, maar een Honda CB450 uit 1966. Een motor die nooit gerestaureerd, maar gewoon meer dan een halve eeu
