Reizen Ahr-dal
Ieder reisepos heeft doorgaans een hoofdpersoon, meestal het land of de omgeving waar doorheen gereden wordt. Dit verhaal kent er echter zelfs twee: het romantische Ahrdal in de Duitse Eifel en een Royal Enfield Classic uit het verre Indische Madras. East meets west, een ontmoeting om nooit te vergeten! De Amazone ontspringt op Peruaans grondgebied bij een gletsjer hoog in de Andes, de Nijl eveneens in de bergen, die van Burundi om precies te zijn, en de Jangtsekiang in de Tibetaanse Himalaya. Zo niet de Ahr, die zijn bron vindt in een huis. Dat biedt tegelijk meerdere voordelen: zo blijft de bron droog bij regen en is bovendien heel gemakkelijk per motorfiets bereikbaar. Met een Royal Enfield Classic bijvoorbeeld, die ook nog iets met de Ahr gemeen heeft. De Enfield fabriek mag dan vandaag de dag, zoals wijdverbreid bekend zal zijn, in India staan, de Duitse importeur daarentegen huist op slechts enkele kilometers van de bron van de Ahr, in Blankenheim. Met veel moeite zou ik misschien de voornoemde grootste rivieren van de aarde met een Enfield kunnen volgen, hetzelfde idee verwezenlijken langs de Ahr is evenwel veel gemakkelijker te realiseren, je hebt er slechts een dag voor nodig. Keren we weer even terug naar de bron, die zich verstopt op de begane grond van een vakwerkhuisje uit 1726. Achter ijzeren tralies dat dan weer wel, en dus laat hij zich enkel van een afstandje bestuderen. Omsloten door met geraniums versierde muren maakt het stroompje langs het met kinderkopjes geplaveide erf langzaam maar zeker vaart. Diezelfde start gaat met de Enfield tegenwoordig heel modern, per startmotor. In tegenstelling tot de Ahr, is de eencilinder echter helemaal niet stil: hij stampt dof, luid maar toch bijzonder aangenaam uit zijn verchroomde uitlaat. Danst daarbij op zijn middenbok, die aansluitend dunne lichte patronen op het grijze plaveisel schildert. In de machinekamer is alles onder controle, de trossen kunnen los. In het brede dal van de doorgaande weg laat de Ahr zich in het begin nog niet zien, ze verstopt zich ergens tussen het grasland en het sparrenbos. Geeft ons mooi de tijd om eens te kijken wat de Enfield in zijn mars heeft. Bij tempo 80 knort ‘ie verbazingwekkend beschaafd, de traditionele oude motorenbouw met zwaar vliegwiel, lange slag en lage compressie maakt een balansas overbodig. Bij 3.000 toeren per minuut, waarbij andere Ready to Race eencilinders nog onwillig inhakken op de ketting, glijdt bij de Enfield de volgende versnelling er al in. Einde bebouwde kom, vijfde versnelling, gas erop. Met moderne singles nagenoeg onmogelijk, met de aimabele Indiër daarentegen een fluitje van ‘n cent. De moderne eencilinder, in 2010 gerenoveerd en met inspuiting evenals katalysator het Euro 3-tijdperk in gehesen, heeft nog altijd het karakter van een kleine Lanz Bulldog tractor. Voor toerental- en kneedownjunkies een nachtmerrie, voor de schrijvers dezes daarentegen simpelweg een charismatische droom. Het Ahrdal heeft nog altijd niks interessants te bieden, ofschoon het beekje intussen groter gegroeid is tot een kleine rivier. No problemo, tenslotte zijn er steeds weer kleine weggetjes, die het dal achter zich laten en omhoog de bergen van de Eifel in slingeren. In Antweiler buigt een van deze exemplaren, met prima asfalt, gelijkmatige bochten en hairpins, in cadans de berg op. Perfect voor de Enfield, door de smalle banden is de machine enorm handzaam en dankzij het flinke vliegwiel trekt ‘ie ook nog eens verrassend pittig vanuit de toerentalkelder. En dat dan begeleid door een sound, die heerlijk verslavend werkt. Passanten, die akoestisch opvallende motorfietsen doorgaans zelden met goed gemoed tegemoet treden, reageren bij het zien van de Enfield compleet anders. Vaak met een waarderende grijns en omhoog gestoken duim. De vermeende oldtimer heeft wat dat aangaat zonder twijfel een welkome bonus. In het kleine dorp Rodder bereiken we de hoogvlakte van de Eifel met een grenzeloos uitzicht. Duidelijk zijn de vele vulkanen te herkennen, die in grote mate het huidige landschap met de enerverende vormen van de Eifel hebben bepaald. Amper tien kilometer verder steken de Hohe Acht, met 747 meter de hoogste aller Eifelbergen, en de Nürburg, waar omheen zich ’s werelds beroemdste en beruchtste circuit genesteld heeft, af tegen de bleekblauwe zomerhemel. De vulkanische rondingen van de bergen zijn in de loop van vele millennia door erosie afgezwakt. Anders dan de Aremberg in het noordwesten, die nog steeds doet denken aan een vulkaankegel. Precies daarheen leidt ook een van de mooiste wegen van de Eifel. Eerst van Rodder naar Reifferscheid, daar nauwelijks een motorfiets breed (je zou bijna karrenspoor zeggen), en aansluitend slingert het asfalt weer naar beneden richting de Ahr, om vervolgens weer hoogte te winnen op weg naar de Aremberg. Zulke wegen, waarvan er hier overigens verrassend veel zijn, maken deze regio zo aantrekkelijk voor motorrijders. Lekker ver weg van de speciaal in de weekenden zenuwslopende aanvoerwegen voor de Nürburgring. Dit terrein lijkt haast speciaal ontworpen voor de Enfield. Gemoedelijk zweven door de bochten, steeds maar omhoog en omlaag, naar het blok luisteren, deze ook daadwerkelijk onder je voelen werken: het geheel voelt als de ontdekking van het langzaamaan doen. Een onthaastende ervaring die je ziel masseert. Pauze in Café Ahrwind, een van de vele motortrefpunten in de Eifel. Ook hier blijkt dat met een Enfield alles langer duurt dan geplaand. Niet alleen het rijden, maar juist ook de pauzes. Het Indische anachronisme heeft zijn laatste adem namelijk nog niet uitgeblazen, of wordt al omringd door een grote menigte toeschouwers. Het commentaar van de omstanders varieert daarbij van ‘prachtig gerestaureerd meneer’ en ‘hoe prehistorisch is deze machine wel niet?’ tot ‘oh, de nieuwe EFI motor’ en ‘waar heb je dat ding in hemelsnaam opgeduikeld?’. Iedereen heeft er een (vaak positieve) mening over, slechts twee soorten motorrijders lijken volledig immuun voor het sympathieke aura van de Enfield: de buikschuivers en chopperpiloten. Is mee te leven. Pauze achter de rug, nu mag de Ahr laten zien wat ze te bieden heeft. Voorbij aan de leuke kleine burcht Kreuzberg en het vakwerkplaatsje Altenahr, strekt zich een nauw dal voor me uit, de doorbraak door het Rijnse leisteengebergte. Hoog boven Altenahr troont de burcht Are. Of beter gezegd de resten daarvan, het leger van de aartsbisschop van Keulen liet het overgrote deel van het complex namelijk zo’n driehonderd jaar geleden de lucht in vliegen. De burcht Are, destijds een beruchte kerker voor opstandige patriciërs die uit Keulen verbannen waren, is slechts een van de talrijke middeleeuwse ruïnes langs het Ahrdal. Helaas overleefde slechts een enkele die oorlogszuchtige eeuwen, zonder tenminste een keer te zijn opgeblazen. Je kunt je het Ahrdal niet voorstellen zonder wijn. De steile op het zuiden gerichte hellingen zijn bezaaid met wijngaarden, aangelegd met een strikt geometrisch patroon. Inmiddels groeien hier overwegend excellente en dure rode wijn rassen. Dat was niet altijd het geval. In de jaren ‘60 en ‘70 verloederde het Ahrdal tot een soort ‘delirium Mekka’. Onder het motto ‘wie aan de Ahr was en zich achteraf nog herinnerde daar te zijn geweest, was niet echt aan de Ahr’, zocht menig feestvierder het dal op voor een innige ontmoeting met Bacchus, de Griekse god van wijn en dronkenschap. Mijn kennismaking met de Enfield loopt ten einde. We vliegen voorbij aan de oude Ahrbrug in Rech, de enige die de grote overstroming van 1910 heeft overleeft. Vervolgens gaat het weer omhoog de wijnbergen in. Via een wirwar aan kleine boerenweggetjes navigeer ik tussen de wijnranken door, verbaas me over de prachtige uitzichten over het dal en de gunstige gezindheid van de wandelaars. Wanneer ik hier nu met mijn XT zou rijden, wed ik, dat iemand allang de raceleiding gebeld zou hebben. Deze op het oog oldtimer laat een dergelijke wandaad blijkbaar toe, niemand maakt zich druk. De Enfield verspreidt een gezond karma. Bijna heeft de Ahr het gered, kabbelt, inmiddels gekanaliseerd, voorbij aan de prachtige oude binnenstad van Ahrweiler en het kuuroord Neuenahr. Steeds verder het ondiepe, lagere Ahrdal in, voor ze stiekem bij Sinzig in de Rijn verdwijnt. De monding ligt verstopt in het riet en struikgewas van het natuurreservaat, onbereikbaar zelfs voor de Enfield. Aan de oever van de Rijn draai ik de contactsleutel om, zachtjes ritselend komt de ongecompliceerde motor tot rust. Vergis ik me, of kijkt de Enfield met een scheef oog over de grote rivier en droomt van een reis tot aan de bron in de Zwitserse Alpen? Graag, en als dat lukt, lokt zeker de Amazone…. ________________________________________ [INFOKASTEN] INFO AHRDAL De Ahr is weliswaar slechts 90 kilometer lang, maar langs het dal valt genoeg te ontdekken. Zoals oude plaatsjes en burchten, heerlijk rustige zijwegen, de Nürburgring of simpelweg alleen het vulkaanlandschap van de Eifel. REIS De bron van de Ahr ligt in Blankenheim, in de Duitse deelstaat Nordrhein-Westfalen. Dit kleine Duitse plaatsje ligt middenin de Eifel op nog geen driehonderd kilometer rijden van Utrecht, ideaal derhalve voor een kort weekendje weg. BEZIENSWAARDIGHEDEN Buiten de schoonheid van het landschap zijn er in de diverse Eifeldorpjes maar weinig ‘echte’ bezienswaardigheden. Tenminste als je het authentieke karakter van de dorpen zelf niet meetelt, mooie historische nederzettingen met karakteristieke vakwerkhuizen, zoals bijvoorbeeld Blankenheim, Adenau, Altenahr, Ahrweiler en Bad Bodendorf, zijn er namelijk in overvloed. Daarnaast zijn er ook talloze burchten open voor het publiek. Eveneens de moeite waard zijn de wijndorpen langs het Ahrdal, waar in september en oktober vele wijnfeesten gevierd worden (www.ahrxwein.de). Ook interessant is een bezoek aan de vroegere, atoombombestendige (zo werd beweerd althans) regeringsbunker Marienthal, diep verscholen in de bergen bij Ahrweiler. Slechts een deel van de 17 kilometer lange gangen is opengesteld voor bezichtiging, maar desalniettemin niet minder indrukwekkend (www.regbu.de). De belangrijkste attractie van de regio is ongetwijfeld de Nordschleife, evenals diverse tentoonstellingen en musea over de racegeschiedenis van de ‘Groene hel’ (www.nuerburgring.de en www.classic-race.de). MOTORTREFPUNTEN In een populair motorgebied als de Eifel zijn er aan motortrefpunten natuurlijk geen gebrek. De meest bekende zijn: Café Fahrtwind in Hönningen (aan de B257) Café Ahrwind in Ahrbrück Café Waldfrieden bij Schuld Treffpunkt Breidscheid aan de Nürburgring Café Steinerberghaus bij Kesseling LITERATUUR Goed voorbereid op reis? Hier een aantal suggesties om je alvast in te lezen: – Marco Polo reisgids Eifel, ISBN-nummer 978 904 751 5678, vanaf € 9,95 – ANWB Actief Eifel – Moezel, ISBN-nummer 978 901 803 6201, vanaf € 14,95 Prima wegenkaarten zijn onder meer: – Marco Polo Nordrhein Westfalen (MP D5), ISBN-nummer 978 382 974 0050, schaal 1 op 200.000, vanaf € 9,95 – Freytag & Berndt wegenkaart Eifel-Moezel-Hunsrück, schaal 1 op 250.000, vanaf € 10,95 Een stuk nauwkeuriger is de volgende geotoeristische kaart: – Vulkanland Eifel van het Landesamt für Vermessung, schaal 1 op 100.000, vanaf € 7,95 (onder meer te bestellen via www.mapfox.de) INTERNET Uiteraard is er ook op internet meer dan voldoende voer voor hongerige breinen. De volgende sites bieden een hoop informatie: www.eifel.de www.eifel.info.de www.ahrtal.de www.ahr-rhein-eifel.de
