Hugo Pinksterboer – Te laat
Het houtwerk op de bovenverdieping schilderen, een gelamineerd pak aanschaffen, niet één maar twee paar nieuwe waterdichte handschoenen kopen, mijn zijspan rechtuit laten rijden. Inmiddels allemaal gedaan. En allemaal veel te laat.
Vooral dat zijspan, moet ik zeggen. Het was een van de eerste dingen die ik na mijn proefrit opmerkte, ruim vijf jaar terug: de combinatie trekt zeker boven de zestig stevig naar rechts. Daar kon de verkoper wel wat aan doen, beloofde de man die na enig aandringen ook bereid was de gemiddeld tien jaar oude banden te vervangen. Met die banden kwam het goed, maar met die ongewenste rechtse oriëntatie niet. Ik merkte na ’s mans ingreep zelfs nauwelijks verschil met mijn ervaring tijdens die proefrit, maar hij stelde dat hij alles gedaan had wat hij eraan kon doen. Ik deed het ermee, met m’n stomme hoofd en met vijf jaar zijspanervaring op zak. Waarom? Omdat ik het ding nodig had en omdat technische discussies niet mijn forte zijn.
Eerder dit jaar had ik een kleine week een Mash Black Side te leen. Dat uiterst betaalbare zijspan liep bij elke snelheid moeiteloos rechtuit. Dan moest mijn Pan-European met EML-bak dat toch ook kunnen? ’t Is nota bene de enige combinatie waarvan er in Nederland meer dan een handvol rondrijdt. Dus stapte ik na vijf jaar met verkrampte schouders rijden – 400 kilo aanhoudend naar links duwen ga je na tien minuten al voelen – bij zijspanman Ad Donkers naar binnen. Hij zette de combinatie op zijn aangepaste brug, legde stalen profielen langs de wielen en zag al snel dat het ding veel te weinig toespoor had. Toespoor? Hang een zijspan aan een motor en die aangedreven motor wil rondjes om het meegesleurde zijspan gaan draaien. Dat voorkom je door het zijspanwiel iets naar links te laten sturen. Toespoor, dus.
Bij mijn EML-bak stel je dat in met de as van het zijspanwiel. Daar was nog enige winst te behalen, maar voldoende was het niet. Dus werd het tijd voor stap twee: het achterste bevestigingspunt van de bak ging los, en daar kwam een pakweg anderhalve centimeter dikke plaat tussen. Dat bracht de hoeveelheid toespoor richting de 30 millimeter, gemeten over anderhalve meter. Klinkt simpeler dan de ingreep was, want alles bij elkaar zat er dik twee uur werk in. Had de toenmalige verkoper daar wel kijk op en dus geen zin in? Ik laat het maar in het midden. Ik kan alleen mezelf maar voor m’n kop slaan dat ik er niet eerder werk van maakte. Eindelijk rijd ik weer zijspan alsof ik op een tweewieler zit, en dat scheelt de wereld.
Ik werd acuut zo enthousiast dat ik stap twee ook zette: in plaats van de op zijspannen gebruikelijke autoband liet ik een motorband om het voorwiel monteren. Dat had ik die verkoper destijds ook gevraagd, maar hij was er geen voorstander van. Dus liever niet. Ik zei het al: technische discussies zijn niet mijn forte. Nu weet ik dat ik door had moeten zetten. Want ook die ronde band maakt een wereld van verschil. Ja, hij zal vast sneller slijten. Ja, de remweg is vast langer. Maar bij lage snelheden kom je met zo’n autoband de bocht niet om, en diezelfde ‘vierkante’ band staat garant voor verrassend zoekgedrag. Als je een verhoogde middenas meepakt eindig je al vlot op de linker weghelft, om maar iets te noemen. Zo’n enkele autoband heeft een opvallende overeenkomst met water: ze zoeken allebei de makkelijkste weg naar het laagste punt.
Dat ik met beide ingrepen zo lang wachtte, heeft van alles met het simpele feit dat ik vooral korte stukkies reed. Dochter naar school, dochter naar voetbal. Even naar de bouwmarkt. En na een enkele langere rit was ik de pijn altijd weer snel vergeten. Motorrijden doet wonderen, zelfs op een scheef trekkend zijspan. Maar stappen maken doet nog grotere wonderen. Ik liet nu al een paar keer uit pure lol die GS staan. Gekker moet het niet worden.
