Reizen Washington DC

Omarmt door de stad Washington en geklemd tussen de staten Virginia en Maryland ligt de staat Washington District of Columbia, of DC zoals de Amerikanen het zelf noemen. Het is de politieke sokkel van Amerika en van hieruit reiken de beslissingen van Mister President ver over de staatsgrenzen, zijn vaak bepalend zijn voor de mondiale verhoudingen. Talloze verdragen zagen hier het levenslicht, het startsein voor menig oorlog werd er gegeven. Aan de vooravond van de Amerikaanse verkiezingen verkennen we op een Harley-Davidson Electra Glide dit politieke en militaire broeinest. Een echte memorial glide! Nadat we een pakketje aan huurcontracten en vrijwaringen hebben ondertekend, mag ik eerst de verhuurder overtuigen van mijn rijkunsten middels een piepklein rondje op de parkeerplaats. Geslaagd, ons Amerikaanse avontuur mag beginnen. Vanuit Maryland koersen we over zinderende verkeersaderen door Washington. Het is wel even wennen dat zowel de verkeersborden als de verkeerslichten in Amerika aan de overkant van de kruispunten staan. De temperatuur schommelt hier al weken rond de 40 graden en bij de stoplichten gutst het zweet dan ook al uit de helmen. De warme rijbries onder de kraakheldere lucht maken de hitte dragelijk, niet aangenaam. In de verte piekt de 169 meter hoge obelisk George Washington Memorial. Deze staat centraal in het kilometers lange park genaamd ‘The National Mall’ waar alle beroemde monumenten van DC staan. We rijden het District Columbia binnen en na een oriënterend rondje parkeren we bij het fameuze witte Capitool, aan het de westzijde van het park. We vergapen ons aan dit politieke machtsinstituut, waarvan de symboliek extra wordt benadrukt door het feit dat er in DC geen gebouw hoger mag zijn dan het Capitool. Patrouillerende agenten observeren achter donkere brillenglazen het publiek. Toch is de sfeer zeer ontspannen, wellicht ook omdat niemand het in deze hitte waagt om in de tweede versnelling te lopen. Fotograferende toeristen nemen de witte kolos onophoudelijk op de korrel, als bewijs waarschijnlijk dat ze toch echt dit iconische machtscentrum met eigen ogen hebben mogen aanschouwen. Het is overigens niet het eerste Capitool, dat werd namelijk door de Engelse marine in 1812 in puin geschoten. De boel is herbouwd en het Capitool, Witte Huis en Lincoln Memorial zijn allemaal gebouwd volgens de neoclassicistische bouwstijl van het oude Romeinse rijk. We stappen op en rijden door naar de Obelisk, waar we onze achterwerken sparen door in de schaduw te parkeren. De Obelisk prijkt torenhoog en is rondom beplant met een veelvoud van vlaggenmasten, waarin de nationale trots zachtjes wappert in de warme zomerwind. Grappig om te zien hoe tientallen bezoekers proberen te ontsnappen aan de onverbiddelijke warmte door te schuilen in de schaduw van de obelisk, die als een zonnewijzer over het grasveld kruipt. We betrappen ons erop de dalende vliegtuigen vlakbij het Pentagon, een tiental kilometers verderop, nauwlettend in de gaten te houden. Lijntoestellen, Washington en 911 spreken ook nu nog tot de verbeelding. We springen op de HD en koersen naar het enorme Pentagon met z’n parkeerprairie van asfalt. Ten tijde van de WO II werd dit centrale vijfhoekige bastion uit de grond gestampt, om van hieruit alle militaire manoeuvres te coördineren. Vanwege de verzengende hitte laten we het Pentagon 911-Memorial al snel links liggen. Na vier vruchteloze pogingen om de juiste snelweg te vinden, rijden we richting de Arlington begraafplaats in DC. Via een imposante overdekte entree lopen we naar Arlington House, het hoogste punt op de enorme begraafplaats. In de verte galmen de geweersalvo’s voor een militair die ten grave wordt gedragen. Iedere dag worden hier gemiddeld zevenentwintig mensen met militaire eer begraven, niet alleen gesneuvelde soldaten, maar ook oud-strijders, echtgenoten of simpelweg iemand die iets voor het land betekende. Witte kruisen vormen kaarsrechte lijnen over het glooiende landschap, waarbij grote separate grafstenen te kennen geven dat begravene een hogere rang bezat. Uiteindelijk staan we voor de eeuwige vlam bij J.F.Kennedy’s graf, dat nog altijd veel bezoekers trekt. Arlington House, ooit eigendom van generaal Robert E. Lee, biedt een goed overzicht richting DC, waarbij het zicht op de duizenden graven toch wel een wrange herinnering is aan Amerika’s zucht naar vrijheid. Niet alleen DC staat tijdens deze trip op de agenda, vandaag zetten we koers richting het westen naar Virginia. Weldra wervelt er een warme wind rond de motor op Highweg 66. Het opgelapte wegdek is van matige kwaliteit en teistert regelmatig onze zitvlakken. Gaten in het betonnen wegdek worden gemakzuchtig met asfalt opgevuld en dat laat een wat armoedige indruk achter. Dat in schril contrast met de rest van de omgeving. Na zo’n drie kwartier nemen we de afslag naar het Manassas National Battle Field Park en stoppen bij een fastfood zaak. Onbeperkt eten voor amper 9 dollar per persoon, the American Way inderdaad. Na het vergroten van de cc’s achter onze riemen, staan we binnen vijf minuten aan de gewapende kribbe van de Amerikaanse burgeroorlog. Hier vond in 1861 de eerste slag plaats tussen de Unionisten en Confederates, onder het toeziend oog van nieuwsgierige picknickers. Aan het einde van de burgeroorlog in 1865 stond het totale dodental op 600.000. Veel meer dan alle oorlogen in de eeuwen daarna bij elkaar opgeteld. Nog altijd zijn er stille getuigen van deze inktzwarte periode uit de Amerikaanse geschiedenis. Houten barricades en oude kanonnen, die zich zwijgzaam over het heuvelland richten bijvoorbeeld. Via een landelijke route rijden we door Middleburg en Leesburg. Hier domineren huizen met een 19e eeuws bouwkarakter het landschap. De elektriciteitskabels hangen er als een opvallend raster overheen. Bij de grote woningen op het platteland staat menig dikke fourwheel drive geparkeerd en overal hangt de nationale vlag aan de gevel. Strakke, goed onderhouden grastuinen ter grote van een rugbyveld worden omgeven door witte hekwerken. Het maaiveld ligt hier duidelijk een stuk hoger dan bij ons. Geïnspireerd door Mexicaanse arbeiders, die bij de Seven Eleven tankwinkeltjes rondhangen, zetten we de tanden in een empanada. Een behoorlijk pittige empanada om precies te zijn, die ons werkelijk uit de ogen laat zweten. Een liter ijskoud bluswater later roffelt de HD naar Harpers Ferry. De motor verzet zich tegen deze beslissing en verliest rap compressie. We stranden op een kruispunt. Binnen no-time bieden veel locals hun hulp aan. De luchtvochtigheid is 90% en alles voelt aan als een openlucht sauna. Niet alleen wij blijken het warm te hebben. Na telefonisch overleg adviseert de HD-verhuurder om de motorfiets en vooral z’n bestuurder goed af te laten koelen. Geniale monteur, een half uur later stampt de HD weer gretig hete adem uit z’n verchroomde longen. Onderweg wordt het gebied heuvelachtiger en doemen er grotere bossen op. Het veerdorpje Harpers Ferry ademt een mengeling van 19e eeuwse industrialisatie en landelijk idylle. Dit monumentale gehucht ligt op de grens met Maryland, op de plaats waar de Potomac, die stroomafwaarts door Washington stroomt, en Shanadoah River elkaar kruisen. De tekst van Blue Ridge Mountains, het welbekende liedje van John Denver, is al snel niet meer uit mijn hoofd te krijgen. Het panorama met een oude spoorbrug, waaronder vliegvissers in het heldere water staan te hengelen, wordt betoverd onder een goudgeel avondlicht. We genieten volop van het decor waar de tijd zo’n 150 stil lijkt te hebben gestaan. Na het nuttigen van de beroemde Maryland crabcakes zoeven we als voldane pioniers terug over de nachtelijke highway. In de rijwind richting DC worden twee stoffige lijven droog geföhnd. De volgende ochtend parkeren we de HD op loopafstand van het beroemde Lincoln Memorial. Tussen gigantische witte zuilen door tuurt het evenbeeld van Lincoln wijselijk over de kilometerslange Mall. In roerige tijden werd hier fel geprotesteerd tegen te Vietnam oorlog en kwam dr. Martin Luther King met zijn gevolg op voor de miskende rechten van het zwarte volk. Helaas is de aanpalende Reflecting Pool leeg en kunnen we geen pootje baden. We wandelen naar het Korean Memorial, die de gevallenen van ‘de vergeten oorlog’ eert in een zwart granieten wand. Hierin zijn op prachtige wijze portretten gezandstraald. Een patrouillerend bataljon van 19 roestvrijstalen soldaten lijkt op een fragment uit een oorlogsfilm. Zuid-Koreaanse en Amerikaanse vlaggetjes steken uit kransen die ter herinnering aan deze oorlog van ’50 tot ‘53 zijn gelegd. Militairen met een veelvoud aan strepen geven aan Aziatische bondgenoten uitleg. Een filmploeg is in de weer met een oud-militair, die op hun aanwijzingen zijn eer betuigt aan zijn overleden strijdmakkers. We raken met hem aan de praat. De vriendelijke oud-strijder is ondanks z’n hoge leeftijd zeer helder van geest en stelt zich voor als Ganzalo Garzo. Hij blijkt zelfs te hebben meegevochten in WO II in Saipan en Okinawa. In 1950 werd Ganzalo uitgezonden naar Korea waar het vrije westen en het communisme elkaar voor het eerst op grote schaal bevochten. De luchtvochtigheidsgraad is vandaag nog hoger dan gisteren en het zweet gutst van onze lijven als we verder wandelen naar het Vietnam Memorial. Deze gedenkplek werd in 1982 opgericht als een eerbetoon aan de 58.000 gevallen Amerikaanse soldaten. In een donkere granieten wand staan al hun namen gegraveerd. De Vietnam oorlog verdeelde de Amerikaanse bevolking in twee kampen, voor- en tegenstanders. Veel Vietnam veteranen kampen nog altijd met de psychische nasleep van de oorlog, trauma’s als gevolg van ‘de oorlog die niet deugde’ zijn nog altijd aan de orde van de dag. In directe vergelijking met het aantal slachtoffers tijdens de oorlog zelf pleegde het dubbele aantal zelfmoord om hun individuele strijd te beëindigen. Pas onder president Ronald Reagan herwonnen de veteranen respect en begrip. Het Vietnam Memorial ligt bijzonder gevoelig binnen de samenleving. Het symboliseert behalve ‘respect and honour’ ook de nationale verdeeldheid ten tijde van de strijd. Vlakbij de wand staat tussen de bomen nog een ander herdenkingsteken van de Vietnam oorlog. Het vertoont een beeltenis van drie glimmende soldaten (blank, latino en zwart) die broederlijk bij elkaar staan. Elk in karakteristieke gevechtskleding gehuld, lijken ze op levensgrote plastic speelgoedpoppen. We houden er niet lang stil. ’s Middags vluchten we bijna smeltend het Grand National museum in en bekijken er twee exposities. De belabberde toestand van de kleurlingen na afschaffing van de slavernij tot en met de roerige sixties wordt middels grote foto’s treffend weergegeven. Daarna bekijken we een expositie over de rol van de VS in WO II, die is aangevuld met vele rekwisieten en roemruchte wapens. Een paar uur later zitten we, net als tientallen anderen, met de voeten in een parkvijver met verkoelende fonteinen. Een agent spreekt ons lachend aan dat dit alleen vanwege de hitte oogluikend wordt toegestaan. Als onze voeten weer enigszins normaal van temperatuur zijn lopen we richting Het Witte Huis. Samen met het Capitool is dit het meest beroemde gebouw van DC. Vanachter een hekwerk kijken we op afstand naar het tijdelijke woonhuis van de Obama’s. Camera’s ratelen, waarbij talrijke veiligheidsmensen de boel strak in de gaten houden. Veiligheid voor alles. Verderop staat het monument voor de marine. Gedenkplaten van deze strijdmacht ter zee en haar geschiedenis wordt beeldend weergegeven onder de scheepsmast, waar de nationale vlag er lusteloos bijhangt. Het ruisende water in het monument versterkt op mooie wijze het maritieme karakter. Opvallend genoeg ligt er bijna nergens afval of vuil in DC. Alhoewel opvallend, als het op straat kieperen van vuil je op een boete komt te staan van 1500 dollar, dan loop je graag een paar meter richting een afvalbak. Na een passende Amerikaanse lunch (lees: hamburgers met cheesecake) rijden we naar het WO II Memorial, het grootste oorlogsmonument in DC. Een grote vijver met fonteinen ligt gecentreerd in een cirkel. Rondom liggen gedenkplaten en staan er 56 zuilen met de namen van de betrokken staten. Bizar is dat dit monument pas in 2004 werd onthuld, terwijl het Korean Memorial al sinds 1995 bestaat en de Vietnamoorlog, die eindigde in 1975, als eerste z’n monument in 1982 kreeg. Vervolgens gaan we via Arlington Memorial Bridge naar het Iwo Jima Memorial. Het monument is een sculptuur van wat ongetwijfeld de bekendste foto uit WO II is. Vier onverschrokken mariniers planten de Amerikaanse vlag op de heuvel Suribachi op het Japanse eiland Iwo Jima. De foto haalde levensgroot de voorpagina’s van de vrije pers en bracht het thuisfront triomfantelijk in beroering. Het eilandje Iwo Jima was in 1945 het eerste Japanse grondgebied dat de VS bevocht. Voor iedere meter werd keihard gevochten. De Japanners vochten zich letterlijk dood voor hun goddelijke keizer. Murw geschoten en volledig kapot gebombardeerd gaven uiteindelijk slechts tweehonderd man zich over. De andere 21.000 (!?) soldaten sneuvelden tijdens de strijd of pleegden harakiri (rituele zelfmoord) na de Amerikaanse overwinning. De Amerikanen kwamen ook niet bepaald ongeschonden uit de strijd en telden 7.000 doden. Op de sokkel van het monument staan de jaartallen en locaties waar de mariniers sinds 1775 gevochten hebben. We maken een praatje met Mike, die bij de USAF (luchtmacht) heeft gediend. Een aardige man, die ons wel wat obsessievelijk wat dat de Amerikaanse vlag inhoudt en dat vrijheid niet vanzelfsprekend is. We blijven op de heuvel tot het schemert en rijden dan terug. De vroege ochtend de volgende dag gebruiken we voor een bezoek aan de watervallen Great Falls ten noordwesten van DC. We genieten er van de rust en ongerepte natuur. Verkoeling vinden we echter ook hier nauwelijks en we besluiten al snel om weer door te rijden richting Foster Dulles Airport voor een bezoek aan het grote Space and Aeromuseum. Een prachtkans om ons te vergapen aan iconen uit de lucht- en ruimtevaarthistorie. Blikvanger is de roemruchte Enola Gay B-29 bommenwerper, die met de eerste atoombom op Japan een nieuw, weinig florissant tijdperk inluidde. Jagers zoals de legendarische Phantom en Sabre staan hier op armlengte van het publiek, de hele opzet van de tentoonstelling is wat dat betreft prachtig en overzichtelijk. Niet alleen Amerikaanse, maar ook diverse wapens van het naziregime staan er opgesteld. Het ruimteveer Enterprice staat in een andere hal geëxposeerd en wordt omringd door allerlei ander hightech ruimtemateriaal. Menig schurkenstaatje zou trouwens jaloers zijn op de kruisraketten die hier zij aan zij staan opgesteld. Niet alleen in musea nemen wapens een belangrijke rol in, zo blijkt niet veel later wanneer we op een publieke wapenbeurs stuiten. Al op de parkeerplaats lopen bezoekers volledig normaal met een geweer over de schouder. Binnengekomen overdondert de aanblik van duizenden handwapens, machinegeweren, sabels en dolken. De gemiddelde Amerikaan beroept zich maar wat graag op het Tweede Amendement van de grondwet: het recht op het bezit van vuurwapens. Het kruitminnende publiek neemt dan ook rustig de tijd om het uitgestalde arsenaal in alle rust te bekijken. Overigens is ook het aandeel shoppende dames opvallend. Evenals een paar kids die onder toezicht mee mogen. Het is een beetje bizar schouwspel, een geweer van $ 26.000,- uit de burgeroorlog staat gebroederlijk naast een hagelnieuwe Kalashnikov van $ 379,-. En over bizar gesproken, niet veel verder hangen roodwitte vlaggen met hakenkruizen aan de wand en verkoopt een handelaar Japanse bajonetten, samurai zwaarden, versierde dolken, vergeelde nazipropaganda, helmen, Lugers en eremetaal met hakenkruizen. Waar het vandaan komt? Na de oorlog keer honderdduizenden Amerikaanse soldaten huiswaarts met tal van oorlogssouvenirs op zak. Blijkbaar vinden die nog altijd gretig aftrek. Een paar uur later leveren we de Easy Glide weer in bij de dealer in Maryland. Onze Memorial Glide zit er al weer op. Vanavond wacht ons de terugreis naar Nederland. We hebben de afgelopen dagen genoten van de energieke vriendelijkheid en ordelijke sfeer in DC en ons verbaasd over het collectieve patriottisme. DC bezoeken stond altijd al hoog op mijn wensenlijstje en het overtrof alle verwachtingen. ‘I had a dream’ is veranderd in ‘I had a great time’! ________________________________________ INFO Washington DC is een lust voor liefhebbers van musea en wereldberoemde politieke bouwwerken. De talloze oorlogsmonumenten weerspiegelen treffend de Amerikaanse drang naar vrijheid en alles wat zij daar voor over heeft. DC is schoon, overzichtelijk en vooral veilig. Ligging: Oostkust Verenigde Staten in de stad Washington. Buurstaten: Virginia en Maryland Hoofdstad: Washington is de hoofdstad van de VS. Daarbinnen ligt Washington DC. Afstand vanaf Utrecht: 6.264 km Oppervlakte: 177 km² Inwonertal: 601.723 (census 2010) Hoogste punt: 125 meter Toeristische trekpleisters: Witte Huis, Capitool, Arlington begraafpaats, Vietnam Memorial, WWII Memorial, Korea Memorial, Washington Memorial (de Obelisk), Lincoln Memorial, National Air and Space Museum, National Geographic Museum, Smithsonian American Art Museum. Taal: Amerikaans Engels Schrift: Latijn Munteenheid: Dollar Tijdsverschil: -5 uur (zomer -6 uur) Klimaat: Washington D.C. heeft een warm zeeklimaat. De zomer zijn warm, de winters vrij mild. Washington kent echt vier seizoenen, die soms vrij snel in elkaar kunnen overgaan. Op jaarbasis is Washington DC goed voor 999,5 millimeter neerslag, waarvan ongeveer een derde in de vorm van sneeuw valt. Januari en februari zijn goed voor ieder ongeveer 13 centimeter aan sneeuw per maand. Landschap: DC is licht glooiend. De rivier de Potomac vormt de zuidwest grens van de staat en aan de overzijde van de Potomac (Virginia) is het meer heuvelachtig. Beste tijd: over het algemeen heeft het voor- en najaar een lichte voorkeur. De temperatuur is op de meeste plekken aangenaam, de tickets wat goedkoper en in de lente pik je de langste dagen mee. Het voorjaar kent nogal wat stormgevaar met tornado’s in het midwesten en orkanen langs de zuidoostkust en de Golf van Mexico. In de winter heb je de hoogste golven en regent het iets meer, in de zomer daarentegen is het weer wat warmer. Eind december tot en met maart is het erg druk. Wetenswaardigheden: Het District of Columbia bestond aanvankelijk uit verschillende plaatsen. Georgetown en Washington waren aparte steden en daarnaast war er ook nog de County of Washington. Het gebied bleek moeilijk bestuurbaar en in 1871 werd door het Congres een wet aangenomen die deze gebieden samenvoegde onder de naam Washington. De grenzen van Washington waren vanaf toen gelijk aan die van het District of Columbia. Het district kreeg in eerste instantie ook deels zelfbestuur, maar een financiële crisis zorgde ervoor dat het Congres al snel weer de teugels overnam. Het zou tot in de volgende eeuw duren voordat de stad weer zelfbestuur zou krijgen. Contact: www.allesamerika.com/washington-dc.htm