Reizen Beierse Woud, Duitsland
Het heeft niet heel veel zin om in herinneringen te blijven hangen. Het gaat om het hier en nu, niet om wat ooit was. Dat is maar goed ooit, want aan mijn eerste bezoek aan het Beierse Woud bewaar ik niet per sé alleen maar goede herinneringen. Eens kijken of deze hernieuwde kennismaking louter positieve indrukken weet te ontlokken!
Om maar meteen met de deur in huis te vallen, superslecht is de herinnering aan die eerste keer Zwarte Woud ook weer niet. Sommige zaken vergroot je in retrospectief gewoon net iets teveel uit en dat is hier waarschijnlijk ook het geval. Toch herinner ik het me als de dag van gisteren. Ik was op pad met m’n maatje Andi en de reis die we maakten bracht ons onder meer door het Beierse Woud. Het was een ontspannen zondagochtend met de vroege ochtendnevel die nog over de velden en weilanden hing. Het enige wat we nog misten na een nacht (illegaal) wild kamperen was een stevig ontbijt. Beide opgegroeid in de grote stad waren we gewend aan een leven dat 24 uur per dag doordraaide. En dus gingen we er van uit dat het vinden van een goed eet-tentje absoluut geen probleem zou zijn.
Ook hier zou er altijd wel een bakker open of een café nog niet gesloten zijn. In de stad is er altijd wel eten en waarom zou dat hier niet het geval zijn? Nou, omdat onze wat naïeve persoonlijkheden niet hadden be-dacht dat het Beierse Woud gewoon de grote stad niet is. Niets, werkelijk helemaal niets in de wijde omgeving vertoonde ook maar het kleinste beetje teken van leven. Kilometers lang eetgelegenheden te over, maar unaniem gesloten. Stel je voor, je rijdt met z’n tweeën door een waar bochtenparadijs, maar door de honger valt er niets te genieten. Sterker nog, chagrijn overheerste. Gelukkig was en is er altijd een noodop-lossing voorhanden, en wel in de vorm van tankstations langs de snelweg die wel de-gelijk 24/7 open zijn. En zo bracht onze ontbijtexcursie ons een enorme omweg naar de A3, naar Raststätte Bayrischer Wald om precies te zijn. Dat is zeker niet hoe je een rijdag door een motorwalhalla wil beginnen. Toen niet, nu niet. Maar vandaag, daar ben ik zeker van, zal alles beter zijn!
Ik wil het rustig aan doen, het is tenslotte weekend. De lucht is strakblauw boven Viechtach, mijn thuisbasis voor de komende twee dagen. Niets drijft me, ik ben m’n rustige zelf en kijk uit naar de dag die komen gaat. Dat probeer ik mezelf wijs te ma-ken althans, maar wanneer de Aprilia Tuono, die me de komende twee dagen gaat begeleiden, de eerste tekenen van leven laat horen, begin ik al te twijfelen. En op de eerste kilometers naar Arnbruck wordt de twijfel over dat niets me drijft alleen maar groter. Dat geluid van die twin…
Een lang recht stuk, de weg helemaal verlaten. Het is veel te vroeg voor excursie hongerige toeristen. Zonnestralen schitteren door de bladeren van de bomen. Ik klap het vizier dicht en laat de naald van de snelheidsmeter vrolijk tegen de 90 km/uur schommelen. Een welverdiend stukje wellness op de motor. De sportieve Italiaan laat zien dat ontspannen wiegen over wijde wegen hem ook prima liggen. Dan duikt de weg over een heuveltop plotseling in een scherpe bocht naar rechts. Flink in de an-kers, terug naar de twee en dan een radius pakken waar geen eind aan lijkt te ko-men. Op het volgende rechte stuk laat ik m’n gedachten de vrije loop: het plan is een ontspannen ritje door het hemelse noordelijke deel van het Beierse Woud. Maar ja, dat dan weer wel in het zadel van een Aprilia, die in stand al uitnodigt tot een lekker sportieve rijstijl. Wat te doen? Hmm, daar is de volgende bocht al.
Uiteindelijk ligt het antwoord voor de hand. Ik ga niet boemelen als er niets te boe-melen valt, en ik ga niet branden als er niets te branden valt. De straat dicteert het tempo kortom. En met die gedachte als leidraad gaat het veel beter. Ontspannen sur-fend naar Neukirchen beim Heiligen Blut (wat een naam!), vlot naar de Drachensee. Wat is dat voor vreemd bouwsel dat boven het meer uittorent? Rechtsaf, even kijken.
Een breed uitkijkplatform met gebogen trap brengt me hoog boven het stuwmeer. Het wateroppervlak zo glad als glas, twee zeilboten in de verte: dit panorama is gewoon puur genieten. Van linksonder komt muziek. Daar, voor een soort mini-arena, staat een brandweerrode Opel Blitz. Hij moet minstens zestig jaar oud zijn! Een langharige kerel, die een mengpaneel voor de oldtimer heeft neergezet en worstelt met een berg kabels, is duidelijk jonger. “Ben jij de voorhoede?”, vraagt hij. Ik begrijp het niet he-lemaal en kijk ‘m vragend aan. “Nou, van de band!” Nog altijd heb ik geen idee wat hij bedoelt. “Jij komt toch uit Italië?”, vraagt hij me wijzend naar de Aprilia, terwijl hij ondertussen een kabel in de subwoofer plugt. Aha, nu begint me iets te dagen, de Italiaanse nummerplaat op de Aprilia, die was ik helemaal vergeten. Hij vervolgt: “En Bee-Bee-Sea komt uit Italië, toch? Tenminste dat dacht ik altijd.” Dat is dus de band zijn waarvoor hij aan het opbouwen is. Ik heb er wel eens van gehoord, ze zijn onder meer verantwoordelijk voor de muziek voor de officiële Ducati Scrambler video. Een beetje garagerock en een beetje psycho. Helemaal niet verkeerd eigenlijk. Blijkt alleen dat het bandje verlaat is, ze staan muurvast in de file. “Kom anders straks gewoon terug, het belooft een leuk feestje te worden!” Wie weet, het is nooit verkeerd om al-ternatieve plannen achter de hand te hebben!
Voor nu is het echter nog een beetje te vroeg voor een feestje. De Aprilia bromt zich ook liever een weg omhoog naar Althütte. Een plaatsnaam die ik al uit mijn geheu-gen zou hebben gewist, als er niet ook een wegwijzer naar ‘Gibacht’ had gestaan. Daar blijkt de plaatselijke Berghof met zijn vrolijke parasols de uitgelezen mogelijk-heid voor een heerlijke lunch.
“Kijk, er zit geen open koppelingsdeksel op.” Een behoorlijk gespierde heer met ar-men als Popeye kijkt van zijn zoon naar mijn Aprilia. “En dat is ook geen V-twin meer zoals de Aprilia’s die vroeger altijd hadden. Kijk,”, zegt hij wijzend op de num-merplaat terwijl ik mijn helm afzet, “hij komt zelfs uit Italië.” Ik speel nog met de ge-dachte om met mijn redelijk gevulde Italiaanse woordenschat het spelletje mee te spelen, maar bedenk me al snel. Mijn nog beperkte Zuid-Europese gelaatstrekken zouden me direct verraden.
Het asfalt van Rötz naar Walderbach is van superieure kwaliteit, en ook de daarop volgende wegen zijn een zegen voor het motorgemoed. Waarom heb ik eigenlijk weinig florissante herinneringen aan hier? Alleen maar vanwege dat ene ontbijtje? Ik stop even op de Walderbacher brug over de Regen. Het water, afgedamd door een stuw, puilt uit als water in een glas, alleen beschermd tegen overlopen door de oppervlak-tespanning. Ik stuur snel een leuke foto naar huis. Twee kilometer verderop moet ik weer stoppen voor een foto.
Voor je er van kunt genieten, kun je het al zien. Degene die de secundaire weg naar Beucherling heeft ontworpen, had waarschijnlijk een levensgrote Carrera-baan in gedachten. Een weelderige opeenvolging van bochten, op maat gemaakt voor de Tu-ono en zo overweldigend, dat ik er enigszins van in verwarring raak. Hij is zo gaaf dat ik overweeg om de passage nog een keer te pakken. Dat is waarschijnlijk onzin, want overal is het hier mooi rijden, maar het is simpelweg onmogelijk om niet aan de ver-leiding toe te geven. Rechtsomkeert dus…
De uitlaat van de Aprilia knispert nog licht wanneer de Italiaan voor een welverdien-de pauze op de jiffy wordt gezet. Vanaf de top van de Carrera-achtbaan schallen be-kende schlager-hits. De muziek komt steeds dichterbij en blijkt afkomstig van een wit golfkarretje met daarin vier jongens en een inmiddels verre van volle krat bier. Het kwartet, duidelijk geen golfers, vragen in het Engels of ik hulp nodig heb? Weer die Italiaanse nummerplaat! “Nee hoor, dank jullie!” Of ik dan wellicht zin heb in een koud biertje? Nou, hoe verleidelijk ook met deze temperatuur, ik laat ‘m toch maar aan me voorbij gaan. Lijkt me ook niet noodzakelijk, het viertal lijkt me prima bij machte om het kratje zelf te ledigen!
Bovendien wil ik verder, verder naar Falkenstein, met daarboven een uitdagend kas-teel. Dan volgt Donaustauf met het imposante Walhalla, een prachtige eretempel op een hoog terras. En aansluitend dan weer een paar heerlijke kilometers langs de Do-nau: het is een glorieuze middag. De schaduwen worden inmiddels langer en ik ben net de B20 achter Haunkenzell overgestoken, wanneer een lange schaduw me aan de linkerkant volgt. Dan schiet hij plotseling langs me heen. Een supermoto! De rijder, in vol ornaat, maakt er echt werk van en slingert de Husky hard voor de volgende bocht naar links. Als dit geen uitnodiging voor een sportief potje poken is, dan weet ik het ook niet meer. Twee versnellingen terug en de Aprilia zet de achtervolging in. Het lijdt geen twijfel, de beste man kent de weg hier goed, of kent geen angst. Waar-schijnlijk zijn beide waar. Wat een vuurwerk! Vlak voor we het volgende dorp indui-ken, laat ik de Aprilia in alle rust uitrollen. Waar ben ik eigenlijk? Ach, wat maakt het ook uit!
Een eindje verderop rijzen twee witte torens op uit een bergrug, die van de Hohenbo-gen. Dit is zeker een mooi uitkijkpunt, prima ook om de dag waardig af te sluiten met een prachtige zonsondergang. Vanaf Rimbach klim ik steeds verder de hoogte in, terwijl ik de Aprilia bescheiden laat spinnen. Een hert springt uit het kreupelhout en wordt meteen weer opgeslokt door het bos. De koplampen schijnen over de smalle weg, terwijl boven me de lucht diepblauw gloeit. Hoe zit het met het uitzicht?
Een parkeerplaats voor wandelaars geeft middels een klein bordje aan dat het vanaf hier niet ver meer is naar de top. Het bordje markeert meteen ook het einde van de weg voor gemotoriseerd verkeer. De korte wandeling loont zich echter: de zonsonder-gang is prachtig, wat ook geldt voor het uitzicht richting de Donauvlakte en de Alpen. Er ontbreekt eigenlijk maar één ding: een beetje stemmige muziek. Dan ineens schiet de Opel Blitz aan de Drachensee me te binnen. Het bandje zal nu toch wel gearri-veerd zijn? Tuono, andiamo!
