World Ducati Week 2012

De mens is een kuddedier, als het even kan zoeken we elkaar op voor een prettig stukje sociale interactie. En wat krijg je wanneer je die onuitroeibare drang naar mêleren combineert met een universele, diepgewortelde, grenzeloze en onvoorwaardelijke liefde voor één en het hetzelfde onderwerp? Precies, de World Ducati Week! Hartverwarmend was deze zevende editie van de World Ducati Week zonder meer. Al was het alleen al door de zon, die de temperatuur op het onlangs tot Misano World Circuit Marco Simoncelli gedoopte racecomplex in San Marino tot een niet misselijke 40° wist op te stuwen. Het deerde de massaal toegestroomde Ducatisti, 65.000 (!!) in vier dagen, niet of nauwelijks. Het circuit ademde, rook, luisterde, voelde, zag, leefde, bruiste, vierde Ducati op zo’n intense manier als enkel Italianen dat kunnen. Zelfs de schoonmakers droegen naar verluid Ducati boxershorts en waarschijnlijk had Gabriele del Torchio (president Ducati red.) voor de gelegenheid het bedrijfslogo in zijn borsthaar laten scheren. Een perfect voorbeeld eigenlijk weer van die onvoorwaardelijke Italiaanse ‘passione’, al was het min 10° geweest, dan nog waren de harten van de fans wel tot het kookpunt gebracht. Door de meest bijzondere machines die werkelijk overal in de paddock argeloos geparkeerd stonden, door al wat er op, rond en buiten het circuit werd georganiseerd, maar ook door alle Ducati-coureurs die er acte de présence gaven. Dat Rossi, die op een steenworpafstand van het circuit woont, er ongeveer de status van God heeft, mag nog niet zo verwonderlijk heten. De nog altijd immense populariteit van de inmiddels alweer ruim drie jaar gepensioneerde Troy Bayliss daarentegen wel. Hoe goed Carlos Checa ook rijdt, hoe toegankelijk Nicky Hayden ook is en hoeveel respect beide ook genieten van de achterban, hun persoonlijkheden zijn geen schim van die van Bayliss. Waar de flamboyante, immer met een grote grijns getooide Australiër verschijnt, klinkt een oorverdovend gejuich en duikt het publiek er massaal bovenop als vliegen op stroop. En dat geeft precies aan hoe dieprood het bloed van de gemiddelde Ducatist gekleurd is, merktrouw is alles. Zou het krediet dat Bayliss in zijn elf jaar voor het merk uit Bologna (inclusief drie WK Superbike-titels) heeft opgebouwd in klinkende munt kunnen worden omgezet, dan had hij eigenhandig Europa uit het financiële slop kunnen trekken en dan nog een aardig zakcentje voor zijn oude dag overhouden ook. Maar ondanks de populariteit van de coureurs draaide het uiteindelijk natuurlijk vooral om het merk en haar motoren zelf. De verkopen in motorland mogen dan wat onder druk staan, in Misano was daar maar bar weinig van te merken. Vanuit de hele wereld togen Ducati-adepten massaal richting San Marino: Australiërs en Nederlanders gesproken, Duitsers, Engelsen en alle andere Europese nationaliteiten gezien, IJslandse nummerborden gespot (echt waar!) en volgens de organisatie hadden ook enkele Nepalezen, Indiërs, Brazilianen en zelfs Chinezen Misano in hun TomTom geprogrammeerd. Kortom, de paddock stond bommetjevol met Ducati’s in alle soorten, kleuren en maten, tot ettelijke Desmosedici’s aan toe. De grote gemeenschappelijke deler? Alles stond er, met uitzondering van één wel heel scharrige Monster, spic en span bij. En opvallend, blijkbaar denkt iedereen dat zijn of haar twin, ook met volledig standaard dempers, wel heel bijzonder klinkt. Niemand die rustig rollend zijn parkeerplaatsje opzoekt, nee, tussengas en toeren maken is het gemeenschappelijke devies! Wil Ducati alle volledig onnodig de lucht in geblazen uitlaatgassen tijdens deze vier dagen compenseren, dan mag het heel Sicilië wel gaan aanplanten. Tot diep in de nacht werd de lucht rond Misano gevuld met vette tweepitter klappen en ogenschijnlijk niemand die er zich aan ergerde. Na vier dagen verwacht je dat het vakantiepubliek aan de Adriatische kust wel genoeg heeft van de grote groepen motorrijders die Rimini en Riccione doorkruisen, maar nee, dienen zich weer de vette klappen van we noemen een 1098R aan, wordt toch weer even snel de digitale camera tevoorschijn getoverd. De sfeer is wat dat betreft bijna onbeschrijflijk, je moet het echt meemaken om te begrijpen! Het is namelijk niet enkel het circuit waar je je even één voelt met de massa, maar zelfs in de plaatsen ver rondom het circuit heerst het virus, dat ook argeloze vakantiegangers volledig lijkt in te pakken. Het zou me niet eens verbazen dat een aantal van hen eenmaal weer thuis direct de Renault Scénic 1.6 Business-line (met panoramadakje) op marktplaats parkeert om geld los te weken voor een Duc. A-rijbewijs of niet. Uniek dekt niet eens de lading, zelfs als niet Ducati-rijder zijnde is het een feest om mee te maken, al gebied de eerlijkheid te zeggen dat de door de importeur tijdelijk ter beschikking gestelde Diavel toch wel de kers op de slagroom bleek. In een oneindige colonne van en naar het circuit, het voelt als een ritje TT, met als verschil dat er op elke tank diezelfde naam prijkt. En wat nou grijze massa, een meer kleurrijke meute heb ik nog nooit meegemaakt! ________________________________________ [KASTEN WDW BY NIGHT] WDW BY NIGHT Ieder van de vier avonden verplaatst de WDW zich van het circuit naar een omringende plaats met optredens op het grote podium. Op de traditioneel drukste zaterdag werden ’s avonds niet alleen de coureurs aan het publiek gepresenteerd, waarbij niemand van het begrip ‘gepaste afstand’ gehoord leek te hebben, iets waar de coureurs overigens zelf meer dan de lol van inzagen, ook was er een optreden van de Ducati All Stars band met onder meer Duff McKagan (ex-Guns ’n Roses), Billy Morrison (ex-The Cult en huidig bandlid van Billy Idol) en Sex Pistols gitarist Steve Jones. Een moddervet optreden waarbij zo’n beetje alle rock klassiekers de revue passeerden. Ook leuk, vice-voorzitter Paul Timmer van de Ducati Club Nederland overhandigde er een cheque van de DCN aan Gabriele del Torchio ten behoeve van de slachtoffers van de aardbeving die onlangs huis hield in de regio rond Bologna. Mooi gebaar! ________________________________________ [KASTEN DRAG RACE] DUCATI DRAG RACE Uiteraard was er ook op het circuit veel te doen, onder meer met track sessies, DDC races, tests van het Effenbert en Althea WK Superbike team, proefritten met de 1199 Panigale of zelfs een rondje achterop bij Bayliss. Waar echter achteraf het meest over werd gerept was de Ducati Diavel Carbon drag race shoot-out met onder meer Rossi, Hayden, Checa, Bayliss, Smrz en Guintoli. Bayliss bleek nog altijd de juiste scherpte te bezitten en versloeg in de finalerun Valentino Rossi, Nicky Hayden tekende voor de derde positie. ________________________________________ [KASTEN DUCATI UNIVERSITY] DUCATI UNIVERSITY Nog behoefte aan een leermomentje? Speciaal voor bolleboosjes was er vier dagen lang de Ducati University, waarbij verschillende onderwerpen aan bod kwamen. Zo werd de techniek achter het 1199 Panigale blok uit de doeken gedaan, kon je er designlessen volgen, was er uitleg over het hoe en wat van motorbanden, maar kon je je bijvoorbeeld ook door het MotoGP-team laten inwijden op het Misano World Circuit. ________________________________________ [KASTEN BIKE WASH] BIKE WASH Niets ergerlijker dan je trots onder het stof op de parkeerplaats te moeten zien staan. Vindt Ducati gelukkig ook en dus was er een stukje gereserveerd voor een heuse bike wash. De dames hadden er zin in, Nederlander Roy van Gortel die zijn Streetfighter liet soppen ook. Had niets met de bikini babes te maken trouwens: “Het is warm en dat water koelt zo lekker af.” Tuurlijk Roy! ________________________________________ [KASTEN EN VERDER] EN VERDER? Mocht je een tripje naar de volgende WDW plannen, buiten het hele gebeuren om is er voor Ducati- en racefans nog ruimte genoeg voor leuke excursies. Op slechts vijftien kilometer van het circuit ligt Tavullia, geboorte- en woonplaats van Valentino Rossi met een aan de 9-voudig wereldkampioen gewijd museum. Over museum gesproken, bij de fabriek in Bologna, op anderhalf uur rijden, is een permanente tentoonstelling over de historie van Ducati. Hoe begon het, welke technieken en modellen hebben het merk gemaakt tot wat het is en natuurlijk komt ook de rijke racehistorie met alle belangrijke machines uitgebreid aan bod. Een must voor de ware Ducatist. En mocht je dan nog tijd over hebben, rij dan ook even naar de rots van San Marino, ook al zo’n moetje!