Hugo Pinksterboer – Meer dan vakantie
De solomotortrip waar ik het de vorige keer al over had, was beslist meer dan een vakantie en meer dan een leerzame confrontatie met bekende en onbekende bochten. Dat maakte het alleen maar leuker.
Net als de meeste andere allroad-rijders ben ik minder avonturier dan mijn vervoer doet vermoeden. De miniatuuravontuurtjes die ik in zo’n weekje Frankrijk meemaak, zijn mij al genoeg. Dus koos ik op weg naar een mij bekende plek niet voor de route waar ik twee jaar geleden de steilste haarspeld van mijn leven tegenkwam. Hooguit 2,5 meter breed, compleet blind en met een stijgingspercentage waar ik later zelfs lopend even over na moest denken. Het kán, met de motor. Ik kan het ook. Denk ik. Maar om dat nou te gaan bewijzen, halverwege die bocht een tractor te zien opduiken en dan te ontdekken dat mijn binnenbochtbeen een halve meter te kort is om tot stilstand te komen? Niet dus. Die andere route heeft bovendien meer bochten, troost ik mezelf daarbij. Dan ga ik liever oefenen in met volle bepakking bergweggetje keren om die niet zo lekker gereden bochtenreeks nog een keer te pakken – en ook dat keren kan altijd weer beter. Daar ga ik zeker nog eens mee aan de gang, een op een met een instructeur, weet ik al jaren.
Als ik gewapend met croissantje en stokbrood een fijne ontbijtplek zie, zet ik de GS op z’n jiffy. Een vlak rotsblok biedt een perfecte blik op de omgeving en die twin. Genieten, tot mijn oog op een compleet leeg oliepeilglas valt. Zo leeg dat ik me even niet realiseer wat ik zie. Ik slik een halve croissant heel door, haal m’n zware tassen van de motor af en rol hem achteruit naar een vlakke plek om te kijken hoeveel olie er nog wél inzit. Blijkt dat die plek zo vlak niet is maar vrolijk richting afgrond loopt. Ik moet alle zeilen bijzetten om te voorkomen dat dit mijn langste ontbijtstop ooit wordt. Leerpuntje, net als het moment waarop ik eindelijk de goede code heb om de poort van de camping te openen, op weg naar mijn volgende bestemming. Ik sta wankel geparkeerd in de natuurlijk gevormde goot naast het louter voor automobilisten bedachte keyboardpaaltje. Daar weigert mijn contactslotloze GS te starten. Fijn, ook al omdat het pad nogal steil afloopt. De mogelijkheid om af te stappen ontbreekt, anders dan door op te stijgen of me tegen de inmiddels weer gesloten poort te laten rollen.
De dag begint dus goed, ook al omdat ik net met een bloedneus op een half leeggelopen hoofdkussen wakker werd, mijn Tomtom even later halsstarrig bleef volhouden dat ik helemaal geen iPhone heb en ik dus moest bedenken hoe ik de daarop gefabriceerde route dan wél zou gaan rijden. Kwam daarbij nog dat die GS even daarvoor ook al aangaf dat hij de sleutel niet kon vinden, terwijl het ding gewoon in mijn tanktas zat. En nu is hij echt in de war. Paniekerig rood sleutelgeknipper. Dus? Op dat moment realiseer ik me dat ik de sleutel dit keer in het zijvakje deed waar ook de reservesleutel al zit. Zo’n dubbel signaal kan het boordsysteem niet aan, weet ik nu.
Ik voer de code voor de poort opnieuw in. Vraag me niet waarom ik de bak ondertussen in z’n vrij heb gezet, maar dat ontdek ik pas als ik twintig meter verderop gas moet geven om het overhaakse bochtje te ronden. Toerental omhoog. Nul trekkracht. Maar ik red het wel, met een beetje mazzel. En gelukkig is er niemand in de buurt om me vreselijk voor te schamen. Aan mezelf heb ik ruimschoots genoeg. Dat gevoel had ik wel meer, deze reis, bij al die bochten die zo veel beter hadden gekund. Op de wegen die ik reed ging dat gelukkig vaker zonder dan met publiek. Daarom neem ik volgende keer behalve mijn bandenpomp ook een reparatiesetje mee. Zo vlot als de Brusselse wegenwacht mijn op de terugweg lekgereden achterband kwam repareren, was het op die totaal verlaten D9436A vast nooit gelukt.
