Column Noortje MP 04-2012
Iedere ochtend besteed ik een kwartiertje aan het verbeteren van mijn uiterlijk. Een ochtendritueel die heel wat mensen met me delen. Wat oogschaduw hier een potloodlijntje daar, haar borstelen, föhnen, misschien opsteken. Het ritueel geeft me rust en het gevoel dat ik de dag weer aankan. Het klinkt misschien vreselijk tuttig, maar het is een prettig gevoel te weten dat je haar goed zit. Helaas zijn haar en motorrijden een wat treurige combinatie. Zelden lees ik iets in een motorblad over hoe desastreus een helm en gierende wind zijn voor je kapsel en haarpuntjes. En daar heb ik stiekem best last van. De helm plet mijn kapsel met kwetsbare, wisselvallige krullen dusdanig dat ik na een ritje van een half uur sterke vergelijkingen vertoon met een stijlharige cavia. De beestjes zijn hun leven lang veroordeeld tot een volumeloze haardos waar geen mousse of spray nog enige verandering in kan brengen. Voor ieder motorritje neem ik dus even de dag door om zeker te weten dat ik geen afspraak heb waar ik echt niet met mijn platte haar kan verschijnen. Soms, als ik emotioneel wat wiebelig ben, kies ik ervoor mijn motor in de schuur te laten staan omdat dat rare haar ook nog eens bijdraagt aan toenemende labiliteit. Door de jaren heen is mijn haar wisselend kort en lang. Ik merk dat hoe korter mijn haar is, hoe minder last ik heb van mijn geplette-haar-frustratie. In mijn militaire coupe periode bijvoorbeeld lachte ik om het idee dat je je ook maar druk zou kunnen maken om zoiets als haar. Hoe langer het groeide en hoe meer je kon spreken van een coupe, hoe belangrijker het begrip volume voor me werd. Nu het haar me op de schouders is gegroeid hebben helm, weer en haarstyle producten grote invloed op hoe mijn haar vandaag zit. Gelukkig heb ik na wat experimenten wel wat ingrepen gevonden die de schade een klein beetje beperken na een ritje uitwaaien op de motor. Zo helpt haarspray om niet op het volledige volumenulpunt te belanden. Een helmmuts beschermt tegen een berg klitten. Met een haarspeld kan ik mijn platte haar na de motortocht opsteken, maar helaas: het blijft plat. Eigenlijk is het voor het eerst dat ik deze haarfrustratie met iemand deel. Tot nu toe heb ik het haar onderwerp altijd vermeden. Ik heb het gevoel dat ik bijna niet durf te zeggen tegen andere motorrijders dat ik vandaag de motor heb laten staan omdat ik geen zin had in een ‘bad hair day’. Ik verwacht minzame blikken, afkeurende mogelijk wel. Van die blikken die iedere ijdele vezel in je wezen verachten. Deze invulling heb ik natuurlijk helemaal zelf bedacht en het kan natuurlijk prima zijn dat nu motordames of heren knikkend mijn verhaal lezen en misschien wel dagelijks voor dezelfde keuze staan. Misschien zijn er zelfs wel mensen met geniale tips om én motor te rijden én dat geweldige kapsel te behouden. Eigenlijk weet ik zeker dat ik dé truc over het hoofd zie. Kijk naar alle dames die afgebeeld staan in tijdschriften, motoren aanprijzen op beurzen of levensgroot op een kartonnen bord je verwelkomen in een motorzaak. Ze hebben bijna altijd prachtig lang haar, vaak met weelderige krullen. Ook in films stappen vrouwen van hun motor terwijl ze hun fantastische haar vrolijk laten stralen als ze hun helm af doen. Iedere keer vraag ik me weer af hoe ze dat toch voor elkaar krijgen. Ik wil gewoon niet geloven dat dat geweldige haar alleen voor de film is, voor het plaatje, de foto. Het zal toch niet zo zijn dat we voor de gek worden gehouden omdat plat haar zo vreselijk is om naar te kijken en niet past bij dat sexy, leren pak of die flitsende motor? Ik geloof het liefst dat ik gewoon iets niet goed doe en dat redding nabij is. Dat ik alleen maar dat ene, dat ik nu nog niet weet, hoef te doen om het perfecte kapsel te behouden zelfs met helm! Deze gedachte geeft hoop merk ik! Wat heerlijk! Ik ga zoeken en vinden en dan vraag ik me nooit meer af hoe mijn haar vandaag zal zitten!
