Reizen Carretera Austral, Chili
Zou er ooit een lijst komen met acht wereldwonderen op wegenbouwgebied, dan zou de Chileense Ruta 7 daarop zeker een plaatsje verdienen. Sterker nog, ik persoonlijk zou ‘m op de hoogste trede positioneren. En dat terwijl de ook wel Carretera Austral genoemde weg in de basis helemaal geen echte uitdaging is voor motorrijders!
Nee, echt waar. Puur rijtechnisch gezien haalt de Ruta 7 zo op het eerste oog niet het onderste uit de motorkan. Maar laat je niet in de luren leggen. De naam Ruta 7 verbergt het feit dat deze officiële weg een schoolvoorbeeld is van een continue werk in uitvoering-project. Grote delen van de weg zijn nog altijd niet verhard, zitten vol gaten en kuilen en zijn vaak onbegaanbaar wanneer de elementen zich van hun minst vergevingsgezinde kant laten zien. Het regent er vaak dagen achtereen en in de winter is de weg volledig bedekt met sneeuw. Dan is het één grote, nare baggerbende, wat dan wel weer bijdraagt aan de mythe als één van de minst toegankelijke wegen ter wereld.
Een ander facet wat de weg zo opvallend en indrukwekkend maakt, zijn de dramatische landschappen die doen denken aan een land dat wordt bevolkt door hobbits en draken. Elke reiziger die we hebben ontmoet, wist te vertellen dat het zuidelijke deel van de Chileense Patagonië-regio een van de mooiste plekken op aarde is. En dat daar misschien wel de meest frisse lucht ter wereld hangt. Dat hoef je geen twee keer te vertellen en dus werden er al snel plannen gesmeed om naar het zuiden af te zakken. Toen wisten we nog niet dat het een liefdesaffaire zou worden die veel meer tijd in beslag zou nemen, dan we van tevoren hadden gepland.
Het avontuur begint allemaal in ConCon, een dorpje aan de Chileense kust waar we nieuwjaar vieren. Na een lange rit door de Atacama-woestijn en de zuidelijke delen van Peru nemen we de gelegenheid te baat om meteen de motoren maar eens op een grote reparatie- en onderhoudsbeurt te trakteren. En omdat het leven aan de kust vaak lekker bruisend is, nemen we ook de tijd om een paar dagen te chillen op het strand. De kleine dorpjes aan de kust zijn bezaaid met rustieke eetgelegenheden en barretjes waar mensen de hele dag en tot diep in de nacht rondhangen. Prima plek om even op adem te komen dus.
Midden januari zijn we er weer helemaal klaar voor. De motoren zijn bepakt en het vizier is gericht op het uiterste zuidelijke puntje van Zuid-Amerika. Het is alleen wel een beetje een hachelijke gok om precies op dit moment de 2.500 kilometer naar Ushuaia af te leggen. In de winter gaan de grenzen tussen Chili en Argentinië dicht vanwege de sneeuw en we hebben al het grootste deel van de zomer verbruikt op onze trip naar hier. Maar goed, we zien wel waar het schip strandt.
Omdat Chili een van de duurdere landen van Zuid-Amerika is, geven we doorgaans de voorkeur aan kamperen. Niet alleen uit financieel oogpunt trouwens, kamperen brengt je ook simpelweg dichterbij de natuur, maakt het reizen nóg intenser, zeker in vergelijking met een verblijf in een muffig hotel of rommelig hostel. De herfst is nog maar net begonnen, dus we verwachten dat we nog wel even veilig zijn voor de echte kou inzet.
Carretera Austral betekent letterlijk ‘zuidelijke weg’ en is de bijnaam van de Chileense Ruta 7. Deze snelweg, wat je kwalitatief gezien zeker niet moet vergelijken met een Europese naamequivalent, voert zuidwaarts door het ruige Patagonië. Over een afstand van 1.240 kilometer verbindt het de bruisende havenstad Puerto Montt met Villa O’Higgins, de laatste stad aan de weg. De Carretera Austral maakt inmiddels ook deel uit van de gloednieuwe Ruta de los Parques, een prachtige route die zich uitstrekt over 2.735 kilometer van Puerto Montt tot het uiterste puntje van Patagonië bij Kaap Hoorn en daarbij zeventien Chileense nationale parken met elkaar verbindt.
De Ruta 7 voert door zeer dunbevolkte gebied, waar gemiddeld minder dan één persoon per vierkante kilometer woont. Oud-dictator Augusto Pinochet gaf in 1976 opdracht tot de aanleg om de afgelegene regio’s en gemeenschappen met elkaar te verbinden. Wat het zo uniek en ook nog moeilijker maakt, is dat de toegang tot een aanzienlijk deel van Chili’s zuidelijke grondgebied wordt belemmerd door dichte bossen, fjorden, gletsjers, rivieren en steile bergen. De toegang over zee en door de lucht is eveneens complex vanwege de extreme weersomstandigheden in de winter. Aan de ene kant liggen de uitlopers van het Andesgebergte en aan de andere kant de smalle waterwegen en fjordenrichting de Stille Oceaan. Decennialang moest het meeste verkeer over land de grens met Argentinië oversteken om Chili’s zuidelijke delen van Patagonië te bereiken. Om de Chileense aanwezigheid in deze geïsoleerde gebieden te versterken en de verbinding over land met de rest van het land te verzekeren, moest de weg er dus komen. En dat werd gerealiseerd door de genietroepen van het Chileense leger, meer dan 10.000 soldaten werkten aan de aanleg ervan.
Voordat we de Ruta 7 op draaien, duiken we eerst het Chileense binnenland nog in naar ‘volcano alley’. Het land telt ongeveer vijfhonderd actieve vulkanen, waarvan er zestig in de afgelopen 450 jaar zijn uitgebarsten. Op grofweg zevenhonderd kilometer voor Ruta 7, aan de voet van de Andes, ligt een rij vulkanen en meren langs de Chileense en Argentijnse grens. De nog altijd behaaglijk warme dagen geven ons in ieder geval de tijd om de meeste van deze vulkanen met eigen ogen te aanschouwen. Maar niet zonder een kort bezoekje aan Argentinië te maken. Na een verblijf van drie maanden loopt het Chileense visum af, maar gelukkig begrijpt het land reizigers. En zo passeren we na een ééndags bezoek aan Argentinië de Chileense grens weer met een kakelvers 90 dagen visum op zak.
Kamperen in Chili is mooi en gemakkelijk, want campings zijn er overal. Die zijn vaak best wel druk, waarbij het dunne tentdoek klaarblijkelijk geen onoverkomelijke horde blijkt voor de snurkgeluiden van onze buurman. We missen dan ook al snel de Atacama-woestijn, waar we de luxe hadden van alleen kamperen. Het is momenteel nog altijd volop vakantie hier in Chili, waardoor de lokale campings overvol zijn. Niet echt ons ding en dus heroverwegen we ons initiële plan. De app i-Overlander en enkele wildkampeerplekken lossen het luxeprobleem voor de meeste nachten gelukkig op. We komen op een gevarieerde mix aan plaatsen, van een juweel van een camping, tot schuren, carports en zelfs de achtertuin van een lokale bewoner. De wildkampeerplekken koesteren we het meest. Wakker worden naast een meer met een rokende vulkaan in de verte en een dikke mistwolk die langzaam over het spiegelgladde water kruipt, zoiets blijft je altijd bij.
‘s Avonds bij een klein kampvuur mijmeren we of dictator Augusto Pinochet wellicht ook een grote liefde voor motoren had. Dat dat de reden is waarom de wegen in dit deel van Chili zo boeiend zijn om te verkennen. Eindeloze bochten, heuvels en slingers, die op zo’n manier gemaakt aan elkaar gelust zijn, dat er altijd de meest waanzinnige landschappen op je netvlies geprint worden. Zelfs de onverharde wegen zijn gebeeldhouwd voor maximaal genot, het lichaam trakteert zichzelf hier op eindeloze hoeveelheden endorfine, dopamine en serotonine. En dat blijft maar aanhouden, pas bij de Argentijnse grens komt er een eind aan dit landschappelijk geluk!
In Hornopiren, een schilderachtig dorpje waar we de eerste ferry naar het zuiden moeten halen, besluiten we een weekend te blijven. Er is niet veel te doen behalve wat eten en drinken, er is namelijk een lokaal eetfestival aan de gang. Het is al wat later op de zaterdagmiddag wanneer we een kleine arena in het midden van het dorp binnen lopen, waar we worden begroet door volksmuziek, lokale dansen en de geur van zeevruchten en vlees op de barbecue. Het blijkt maar weer dat je ook af en toe de tijd moet nemen voor iets spontaans , het is namelijk echt waanzinnig leuk. Tijdens het reizen vergeet je vaak dit soort momenten te pakken, die je juist zo dicht bij de plaatselijke bevolking brengt. Het feest duurt tot de volgende ochtend vroeg. Laat ik één ding zeggen: een kater en boottocht op een woelige oceaan gaan niet goed samen.
De laatste stad waar we verblijven is Puerto Río Tranquilo aan de oevers van Lago Gral Carrera. Het oogstrelend mooie azuurblauw meer wordt gevoed door de bergen en omringende gletsjers. Puerto Río Tranquilo is ons basiskamp voor een bezoek aan de General Carrera Lake’s Marble Chapels, ofwel marmergrotten. Het is een netwerk van gletsjergrotten dooraderd met blauwe strepen, uitgesneden uit calciumcarbonaat door meer dan zesduizend jaar watererosie.
Een van de belangrijkste redenen om hier te blijven, is evenwel onze afspraak met twee Britse motorreizigers die we in Colombia hebben ontmoet, Suzie en Kelvin. Het zijn juist deze spontane ontmoetingen onderweg die uiteindelijk resulteren in levenslange vriendschappen.
De dag voordat we naar Argentinië vertrekken, maken we nog een gletsjerwandeling op de Exploradores. Het is een behoorlijke aanslag op mijn fysieke gesteldheid, de wandeling is elf kilometer lang en wordt deels met ijsschoenen afgelegd. Het is een van de meest indrukwekkende dingen die ik ooit heb gedaan. De 29 kilometer lange gletsjer is ongeveer 1,5 km diep en groeit nog steeds. In het grote geheel leek hij evenwel enorm kwetsbaar met betrekking tot de klimaatverandering. Net als zoveel toeristen hebben we niet de centen om Antarctica te zien, maar dit is ongetwijfeld een van de meest ontroerende dingen die we hebben gezien en gedaan in Zuid-Amerika.
De reis over en langs Ruta 7 is een zintuiglijke overbelasting, een bombardement van beelden, geuren en ervaringen. Er zijn maar weinig plaatsen die zoveel verschillende indrukken tegelijk voorschotelen. We hebben majestueuze uitkijkpunten bezocht, van weelderige regenwoudlandschappen genoten, in de ijzige nevel van watervallen gestaan, whisky gedronken met gesmolten vulkaansneeuw uit rivieren en vol ontzag over kobaltblauwe gletsjers gelopen, die vanuit ravijnen eeuwig door lijken te kruipen. De Carretera Austral is veel meer dan wat foto’s en woorden kunnen uitdrukken, het is een weg die je moet voelen!
