Mijn Trots – Rien van Esch

Rien van Esch is een echte Honda-man, dat kun je rustig stellen. Op een slechts vier maanden durende dwaling op een Moto Guzzi na heeft deze 54-jarige Brabander zijn hele motorleven lang in het zadel van een Honda gezeten. Eerst op twee CB’s, vervolgens twee offroads, daarna een VF750 en sinds 1986 onafgebroken op een VFR.“Het begon voor mij met een Honda CB350 viercilinder en daarna een CB500. Toen ik die ‘ontgroeid’ was, moest er hoe dan ook een Moto Guzzi komen. Ik heb vijf broers en drie zussen en heb in die tijd al het geld dat bij ons thuis lag bij elkaar verzameld om die Guzzi te kunnen kopen. Maar die liefde was van korte duur, want ik heb er slechts vier maanden mee gereden. Ik kon er gewoon niet aan wennen. Het was allemaal veel stugger en logger dan ik met de beide Honda’s gewend was geweest. De droge koppeling werkte enorm zwaar en bovendien waren de hendels enorm groot en ik heb maar een stel kleine handen. Die Guzzi ging er dus uit, waarna ik een nieuwe Honda CB550 kocht. Na nog twee offroads van Honda kocht ik in 1985 een nieuwe VF750. Geen succes, want daar liepen de nokkenassen van kapot. Daar stonden ze helaas bekend om en Honda liep er ook al jaren mee te goochelen. In 1986 kwam de nieuwe VFR750F en met die blokken racete Honda ook, dus dat moest goed zijn dacht ik. De motor was voor het eerst te zien op de het Salon van Brussel en daar ben ik wezen kijken. Ik wist gelijk dat ik hem wilde hebben en heb er meteen daarop een besteld. Uiteindelijk heb ik met die motor 110.000 kilometer gereden. Probleemloos. Het onderhoud heb ik zelf gedaan, want dat ging eigenlijk niet verder dan de standaard dingen als olie verversen het wisselen van een olie- en luchtfilter. Het was een bijzonder fijne machine en daarna is de VFR eigenlijk alleen maar beter geworden. Het eerste type had bijvoorbeeld een 16 inch voorwiel en was daardoor een tikje nerveus en ook de vorkpoten waren aan de dunne kant. Later kwam de enkelzijdige achterwielophanging en werden ook blok en frame gemodificeerd. Het werd daardoor een totaal nieuw concept als het ware. Het tweede type, ook een 750, kocht ik uiteindelijk pas in 1993. Waarom? Ik wilde dat type zo lang mogelijk door kunnen rijden, want het nieuwe model dat in 1994 verscheen vond ik niet mooi. En hij was uiteraard helemaal door ontwikkeld, ook niet onbelangrijk. Met die motor heb ik in veertien jaar tijd 140.000 kilometer op de klok gezet. Ook met deze VFR heb ik nooit problemen gehad. Tja, en mede daardoor begon ik wel verslingerd aan die dingen te raken. Bovendien heeft het V4-concept me altijd aangestaan qua geluid en koppel onderin. Je kunt heerlijk met zo’n ding toeren, maar als het moet zijn ze ook lekker sportief. Deze 800 uit 2006 heb ik nu een jaar of vier. Het is de eerste die ik niet nieuw heb gekocht, want hij was toen een jaar oud. Het is een V-Tec model en daar moest ik in het begin wel even aan wennen. Vooral het oppakken vond ik anders. De overgang van analoog naar digitaal, zeg maar. Het werkt op deze wel beter dan op het eerste model met V-Tec, die in het omslaggebied van twee naar vier kleppen wat zoekerig was. Deze heeft dat niet. Nu is het of er bij dat omslagpunt een turbo begint te werken. Whoopp, wel prettig. Wel vond ik hem van begin af aan te mak. Hij stuurde en remde goed, maar ik miste de beleving. Het was net een elektrische motorfiets. Toen ontstond het idee om er andere uitlaten onder te zetten. Een vriend van me is een jaar of vijftien terug begonnen met het maken daarvan en ik doe het draaiwerk voor hem. Ik wikkel zelf elektromotoren en daar hoort draaiwerk ook bij. Het gaat leuk, maar het blijft een hobby. Ik heb er eerst een originele uitlaatset bij gekocht, tweedehands, zodat ik met die oude uitlaten kon doen wat ik wilde. En als de originele er om wat voor reden dan ook weer onder moeten, dan kant dat dus. We hebben vooraf wat schetsen gemaakt van hoe we het wilden hebben en daarna van pvc buis een model gemaakt. Uiteindelijk hebben van 70 millimeter zuivelbuis vier absorptiedempers gemaakt. Met lijnen op de vloer en waterpaslijnen rechtop hebben we ze er heel strak onder gekregen moet ik zeggen. Ook het luchtfilter is aangepast en als je nu bij 10.000 toeren in de tweede of derde versnelling het gas los laat, is het net of alle ingewanden naar buiten komen. Van de motor dan…. Geweldige sound. Verder heeft het een stukje vermogenswinst opgeleverd en ademt de motor wat vrijer. Omdat ik steeds meer last van mijn polsen begon te krijgen, heb ik het zadel 15 millimeter verlaagd en het stuur wat verhoogd. Daardoor zit ik nu meer rechtop en wat comfortabeler. Hij past me nu precies en ik wil er nog wel een tijd mee door blijven rijden, in ieder geval tot er een ton op de teller staat. Of ik straks weer een VFR wil? Tja, over die nieuwe 1200 zijn de meningen verdeeld. Moest er zelf ook aan wennen hoor, aan dat futuristische uiterlijk. Maar goed, ik ben nu 54 en tegen de tijd dat ik 60 ben staat deze op een ton en wie weet wat er dan op mijn pad komt.” [kadertje onderaan op laatste pagina]OPSPORING VERZOCHTIn MotoPlus nummer 3 van 2010 gingen we in het kader van een occasionartikel op zoek naar drie uiteenlopende occasions van ongeveer 1500 euro. Een van die motoren was een Honda CB550 die we bij Blauweplaat Motoren in Utrecht tegen het lijf liepen. En laat deze Honda, in een wel heel opvallende jas, nu destijds door Rien van Esch nieuw zijn gekocht. Rien liet de Honda indertijd in het bijzondere design spuiten en monteerde ook de Laser uitlaatdemper. De motor werd kort na de reportage verkocht aan ‘een dame in Amsterdam’ en Rien zou graag met de huidige eigenaar in contact komen. Heb je informatie over deze opvallende Honda en de huidige eigenaar, stuur dan even een mail naar redactie@motoplus.nl. [BU’s][8522]Het uitlaatsysteem met de vier pijpjes werd door Rien en een vriend zelf gemaakt.[8536 + 8537]Om zijn polsen te ontlasten verlaagde Rien het zadel met 15 millimeter en verhoogde hij de stuurhelften met twee vulbussen. [8533]Een effectief flip-up ruitje zorgt voor een meer effectievere windprotectie[reserve: 8529]Voordat deze VFR van eigenaar wisselt, moet er eerst een ton op de teller staan.