Warmdraaien – Koppige verkeerslichten
Voelde ik daar nu een stroompje zweet langs mijn ruggengraat naar beneden sijpelen? Verrek, ja. En de wangkussens in m’n helm beginnen ook wat zompiger aan te voelen. Niet zo gek, want ik moet inmiddels minstens al een minuut of vijf voor het verkeerslicht staan, dat halsstarrig lijkt te weigeren om voor me op groen te springen…
Als inwoner van het centrum van een middelgrote stad met stevige (klimaat)ambities heb ik de laatste tijd sterk de indruk te maken te hebben met gewijzigd beleid als het om verkeerslichten in het centrum gaat. Uiteraard is dat nergens via officiële gemeentelijke kanalen naar buiten gebracht, of ik moet de (heel) kleine lettertjes ergens hebben gemist. Hoe dan ook, waar de verkeerslichten voorheen aanzienlijk sneller van kleur wisselden, kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat er nu ineens veel langer gewacht moet worden. Ontmoedigingsbeleid? Dat zou zomaar eens kunnen.
Het zou in ieder geval naadloos passen in de ambitieuze nieuwbouwplannen die er voor het centrum zijn. Daar moeten binnen nu en tien jaar namelijk ruim 800 woningen verrijzen in hoog- en laagbouw en voor slechts de helft van die woningen is een eigen parkeerplek voor de auto voorzien. Voor de rest staat een ‘parkeerhub elders’ op de planning, maar liever nog verwachten de beleidsmakers dat een flink deel van de toekomstige bewoners gebruik gaat maken van bijvoorbeeld het openbaar vervoer. Dat laatste lijkt me een ietwat naïeve gedachte gezien de stevige prijzen van treinkaartjes en de lang niet altijd even grote betrouwbaarheid van het openbaar vervoer in Nederland. Denk aan de beruchte herfstblaadjes op de spoorrails….
Kennelijk is dat nieuwe verkeerslichtbeleid met langere wachttijden er dus op gericht om automobilisten én ook motorrijders een beetje dwars te zitten en ze uit de auto en van de motor te jagen, hup de bus of de trein in. Bijkomend stukje ergernis voor motorrijders is trouwens dat ze niet meer worden gedetecteerd door veel verkeerslichten, waar dat voorheen wel gewoon het geval was.
En zo ben ik weer terug bij dat aanzwellende stroompje zweet dat zich een weg naar beneden baant langs mijn ruggengraat. Bijkomend probleem: iedereen lijkt rechtsaf te moeten, waar ik naar links wil. De tijd tikt stug door, terwijl ik wanhopig in mijn spiegels kijk of er eindelijk een auto achter me komt staan en ik mijn weg kan vervolgen. Net op het moment dat ik burgerlijk ongehoorzaam dreig te worden, duikt er een auto achter me op en prompt springt het licht op groen, waarna ik enigszins tandenknarsend verder rijd. Dat tandenknarsen moet een stoplicht verder zelfs voor voetgangers hoorbaar te zijn, want daar begint de hele riedel weer van voor af aan….
Wat een verademing om een week later eens door een megastad als Milaan te rijden, al zou je dat in eerste instantie misschien niet denken. Tuurlijk, ook daar kleven genoeg nadelen aan, maar in het zadel van een in Italië nog steeds immens populaire motorscooter, in dit geval de nieuwe Yamaha XMax Tech Max 300 (eerste test verderop in dit nummer), ga je daar helemaal op in het verkeer. Met alleen gas geven en remmen zwem je er, ondanks de enorme verkeersdrukte en al even grote -chaos, opvallend ontspannen door het verkeer. En het mooie is dat de motorscooter, in het Nederlandse verkeer ten onrechte toch een beetje een ondergeschoven kindje, hier een volwaardig onderdeel van de verkeerscultuur is. Bij verkeerslichten wordt er door automobilisten zelfs plaats gemaakt en gaat er in de regel ook nog een waarderende duim omhoog. En je hoeft er in ieder geval nooit bang te zijn dat er helemaal niemand achter je komt staan bij een verkeerslicht, dat overigens gewoon alles en iedereen detecteert, zoals het hoort….
Jeroen Hidding – hoofdredacteur MotoPlus
