Met je kind op motorreis
Reizen met een kind op de motor. Velen zien het als een onmogelijkheid, maar wij kijken graag naar wat er wel kan. Zo belanden we op twee lichte motoren in Vietnam, waar we een maand lang rondreizen met onze 5-jarige dochter voorop. In alle opzichten een heel bijzondere ervaring.
Voor ons ontwaren we een groepje vrouwen. Met rubberen laarzen aan en zakken op hun rug lopen zes inheemse vrouwen langs de kant van de slingerende bergweg. Dichterbij gekomen blijken dat er bamboescheuten in hun tassen zitten. Het is half vier, einde dag in Vietnam, om zes uur is het aardedonker in het hooggebergte. Ze zijn op de weg terug naar hun dorp. We rijden er langzaam voorbij. Het is zo’n kleurrijk gezelschap dat ik op de rem trap om een foto te maken. Mijn man Werner op zijn Honda Future, met onze 5-jarige dochter Hannah voorop, stopt ook. Terwijl ik mijn telefoon uit mijn jas wurm, lopen ze ons nieuwsgierig voorbij.
En dan gebeurt het. Het moment kan ik al bijna uittekenen na drie weken in dit land te hebben rondgereisd. De voorste vrouw draait haar hoofd naar ons om. Ze trekt haar wenkbrauwen op, stoot haar buurvrouw aan en wijst naar het blanke meisje dat voorop de Future zit met blonde lokken die onder haar helm vandaan komen. De volgende vrouw kijkt om en lacht ook. Ze houden stil, wijzen naar Hannah en spreken lachend met elkaar.
Dit is dus wat het reizen met een kind op de motor doet. Het geeft een extra dimensie, opent werelden. Je gaat met een andere blik naar je omgeving kijken. Het zorgt voor communicatie, voor interactie met de lokale bevolking, met de mensen om ons heen. Hoewel we niet met die gedachte op reis zijn gegaan, is dit hetgeen wat gebeurde. Het bevestigde onze gedachte: het reizen met een kind op de motor kan en is een waardevolle aanvulling.
Werner en ik zijn allebei fervente motorrijders. Net als velen hadden ook wij vijf jaar geleden bij de geboorte van onze dochter gehoord: ‘Nou je kan pas weer rijden als de kinderen de deur uit zijn’. Natuurlijk veranderen er dingen als er een kind bij komt, maar wij dachten: wat kan er wel?
Dit avontuur begon met de aankoop van een Jawa zijspan. Toen ze een jaar was, reden we met deze Jawa voor een uitje naar Engeland. Ons tweede zijspan werd een BMW. We monteerden er een Maxi-Cosi in en we brachten haar er geregeld mee naar het kinderdagverblijf en terug.
Maar toch, een zijspan is significant anders dan motorrijden. Dus naarmate Hannah ouder werd en groeide, bedachten we weer: wat kan er nog meer? Links- of rechtsom, rijden met een kind op een gemotoriseerde tweewieler is een grijs gebied. De wet zegt dat zodra een kind een passende en goedgekeurde helm op kan én er een zitplaats aanwezig is, ze achterop mag. In werkelijkheid is dit niet reëel. Het zou betekenen dat Hannah al op haar derde achterop de motor mocht, want toen paste ze al een passende en goedgekeurde motorhelm maat S.
Werner had ook nog een Tsjechische Cezeta scooter uit 1954 in de schuur staan. Hij zette daar een extra stuurtje op, zodat onze ondertussen 5-jarige dochter zich daaraan vast kon houden. We kochten een nieuwe integraal helm, inmiddels kindermaat M, een motorjas en een stevige werkbroek voor haar, en zo maakten we korte tochtjes door de omgeving. Hij met haar voor op de Cezeta, ik op de Honda NX250, die we speciaal voor deze gelegenheid erbij hadden gekocht.
Vervolgens denk je dan, als dit kan, dan kunnen we ook op reis met de motor. Maar waar ga je dan heen? Een reis van de ene kant van het continent naar het andere is geen optie. Dat is voor haar niet te doen. De dagafstanden moeten te overzien zijn en er moest ook ruimte zijn voor vertier. Het werd Vietnam, het land van de lichte brommertjes. Op 100 miljoen inwoners rijden daar 50 miljoen lichte motoren en scooters rond. We lezen op verschillende websites dat je zonder officieel Vietnamees rijbewijs niet de weg op mag, maar veel toeristen doen het, zoals je op YouTube ruimschoots kunt zien. We beseffen dat we een risico nemen, maar dat risico vinden we aanvaardbaar.
Het voorwerk begint. Op internet zoeken we avonden lang naar betrouwbare plekken waar we een motor kunnen kopen dan wel huren. Wat willen we? Een motor kopen en aan het eind weer verkopen, klinkt heel avontuurlijk, maar huren lijkt ons praktischer. We gaan maar een maand en omdat ik ook de nodige werk gerelateerde afspraken heb, lijkt de tijd te krap om eerst een goede motor uit te zoeken en vervolgens deze weer te verkopen. Dat kost tijd en tijd is schaars. We vinden een motorverhuurzaak in Ho Chi Minstad, Style Motorbikes, die goede referenties heeft.
Vervolgens zoeken we naar ervaringen van motorrijden met kind in Vietnam. Wanneer je zoekt op ‘motor’ en ‘Vietnam’ krijg je 3 miljard hits, maar voeg er het woord ‘kind’ aan toe, dan blijkt er nog maar één over. Het blijkt een filmpje te zijn van een Sloveen die een paar dagen met zijn vrouw en twee kinderen op twee scooters heeft rondgereden in Vietnam. Het is wel een nuttig filmpje: zo vertelt hij dat er in Vietnam geen geschikte motorspullen te vinden zijn. Zijn advies: neem zo veel mogelijk van thuis mee, want anders rijd je straks met winterhandschoenen aan door een land waar het jaarrond 30 graden is. En dat met een te kleine fietshelm op je hoofd.
Op naar een motorkledingzaak, waar we wel doorwaaijassen voor onszelf vinden, maar niet in een kindermaat. Uiteindelijk komen we uit bij de crossafdeling en kopen een crossharnas voor Hannah. Daarnaast vinden we er dunne handschoenen voor haar. Ook weten we dat in oktober, wanneer wij gaan, het regenseizoen nog niet voorbij is. Dus kopen we in Nederland al drie poncho’s die ons later goed van pas komen.
Vervolgens is de vraag: hoe doen we de bagage en hoe nemen we Hannah mee? Zouden de huurmotoren bagagerekken hebben voor onze spullen, of moeten we ter plekke zelf wat laten lassen? Uiteindelijk kiezen we voor de zijtassen die ik zelf nog heb van een vorige lange reis. Daarnaast kopen we er een zadeltas in U-vorm bij. Het idee is dat Hannah dan achterop in die U kon zitten, zodat ze aan alle kanten beschermd is.
Rest nog één vraag: hoe navigeren we onszelf door het land? Er zijn meerdere mogelijkheden, maar wij willen alles zo simpel mogelijk houden. Dus kopen we een tweedehands smartphone en downloaden kaarten van Google Maps. Dat wordt onze reisgids.
En zo staan we dan eind september op Schiphol, beladen met tassen die uitpuilen met helmen, motorkleding en kinderspeelgoed. Hannah moeten we immers ook wat te bieden hebben. Na een lange vliegreis komen we aan in Ho Chi Minstad. Op het vliegveld blijken we een simkaart te kunnen kopen van 4 gigabyte per maand voor slechts acht euro. Onze beste aankoop ooit. De vooraf gedownloade kaarten hebben we hierdoor niet nodig. Door dit lokale simkaartje kunnen we niet alleen gemakkelijk de weg vinden in real time, maar ook overnachtingsplekken regelen met zwembad, restaurants en meer. Een taxi brengt ons naar een hotel dat dichtbij de motorverhuurzaak zit. Het enige hotel dat we van tevoren hebben geboekt.
De volgende dag staan we meteen op de stoep bij Style Motorbikes. Al snel blijkt dat bijna alles een kwestie wordt van improviseren en je flexibel opstellen. Zo hadden wij eerst bedacht om Hannah in de U-vormige tas te zetten, maar eenmaal in de zaak, wijst de eigenaar ons een Honda CB125 en Honda Future 110 cc scooter aan. De eerste is voor Vietnamese begrippen een zware motor. De tweede heeft een getrapt zadel, waar onze dochter voorop in plaats van achterop kan zitten. Dat blijkt een gouden greep. Hierdoor kan ze veel meer zien en mocht ze in slaap vallen, dan zit ze ingeklemd en kan ze met haar hoofd op het dashboard rusten. De bagage binden we met enkele bagagespinnen vast op de CB en vervolgens rijdt Werner weg met Hannah voorop. Eerst heeft hij nog een stok op maat gemaakt en deze vastgebonden met een bagagespin, daarop kan Hannah haar voeten zetten. We worden uitgezwaaid door een wat verbijsterde eigenaar. Zoiets heeft hij nog nooit gezien.
Vietnam is lang. Het land strekt zich van zuid tot noord uit over een lengte van ruim 2.250 kilometer. Op het smalste punt is het land maar 50 kilometer breed. Wij kiezen ervoor om van het zuidelijke Ho Chi Minstad naar het in het noorden gelegen Hanoi te rijden. Dit ingegeven door het feit dat ik diverse afspraken heb staan in de Mekong Delta, een intensief landbouwgebied in de zuidelijkste punt van Vietnam. Dit betekent dat we eerst een week lang door deze delta reizen, zo’n duizend kilometer, alvorens we omhoog trekken door de bergen.
Er zijn ook een snelweg en een kustroute omhoog. De snelweg is op sommige delen echter niet toegankelijk voor tweewielers en de kustweg blijkt geen pretje: veel vrachtverkeer en voor het uitzicht hoef je het ook niet te doen. Ook Vietnamese badplaatsen worden inmiddels volgebouwd met torenhoge hotels en appartementencomplexen. We besluiten daarom om zoveel mogelijk de bergwegen te pakken, door de regio waar mensen nog in houten huizen op palen wonen en waterbuffels hoeden. Waar je inderdaad aan het begin van de bergetappe moet tanken, anders zit je met samengeknepen billen op de motor met de vraag of je het einde wel redt. Ook al heb je een motor die 1 op 76 rijdt. Met een 2,5 liter tankje kan dat toch te weinig zijn.
Het gaat sowieso niet hard, iets waar we met een kind wel rekening mee moeten houden. De toegestane snelheid is 60 km per uur, maar in de praktijk rijd je gemiddeld zo rond de 40 km/uur. Dat betekent dat een dagafstand van 170 tot 180 km wel de max is. Zeker met kind. We hebben wel dagen gemaakt van over de 200 kilometer, maar dat blijkt erg lang in de praktijk. Voor Hannah, maar ook voor ons. Zeker in het moessonseizoen, waar de regen urenlang met bakken uit de hemel kan vallen. Daar heeft zelfs een poncho op een bepaald moment geen weerwoord meer tegen. De belofte een hotel met zwembad te vinden, maakte een hoop goed.
Het fijne is dat we ons nooit druk hoeven te maken over de veiligheid van onze motoren. Elk hotel heeft wel iemand in dienst die op de motoren let. Vaak heeft een hotel zelfs een kelder, waar de motoren van gasten en personeel bij elkaar gestald staan. Vietnam voelt sowieso erg veilig aan voor gezinnen, de lokale bevolking is gek op kinderen.
Omdat je met een kind reist, leer je ook anders kijken. Je ontwikkelt een radar voor kinderdingen: scholen, speeltuinen, hotels met zwembaden, restaurants met westers eten, het valt ons allemaal op. Ook blijkt dat supermarkten veelal op de bovenste verdieping een kinderspeelafdeling hebben. Zo vinden we altijd wel een plek waar Hannah zich ook kan vermaken.
Uiteindelijk leggen we 3.200 kilometer af in dertig dagen. Het is een fantastische ervaring, als was het voor Hannah niet altijd even leuk. Ze werd met haar blonde haren en blauwe ogen door vrijwel elke Vietnamees belaagd. In hun ogen is aanraking een blijk van waardering, maar Hannah zelf is daarover iets minder enthousiast. Wij hebben haar als ouders soms letterlijk moeten afschermen. Ook heeft ze uren in de regen voorop de scooter gezeten, met een beslagen vizier, en nat tot aan haar sokken. Geklaagd heeft ze echter nooit.
Mensen reageren, op een bezorgde oma na, over het algemeen positief. Ook over het feit hoe bijzonder een dergelijke reis voor Hannah moet zijn geweest, wat ze allemaal heeft meegemaakt. Velen zeiden tegen ons: ‘Dat slaat ze allemaal op op haar harde schijfje’. Of ze dat ook daadwerkelijk doet, betwijfelen we. Het is het grotere plaatje dat we haar mee willen geven: dat er soms situaties zijn, waarin je niet weet wat er gaat gebeuren. Dat je ’s ochtends met regen op de motor stapt en je weet dat het de hele dag dit weer blijft, maar je moet door. Iedere ouder bepaalt voor zichzelf waar ‘ie zijn of haar aan blootstelt. Voor ons is dit een van de manieren om ervoor te zorgen dat ze weerbaar wordt. Dat je je niet zomaar ergens bij neer moet leggen zonder het geprobeerd te hebben. Niet kijken naar de dingen die niet kunnen, maar juist naar wat er wel kan…
