Reportage Stella Alpina 2011
Al sinds 1967 vindt elke tweede zondag van juli het Stella Alpina treffen plaats in het Italiaanse Bardonecchia. Een samenkomst van motorrijders uit allerlei landen met één grote passie: de Alpen! Hoogtepunt van het evenement is de gemeenschappelijke beklimming op zondagochtend van dé hoogste berijdbare berg in Europa, de “Col de Sommeiller”.Op de heenreis brengen een aantal schitterende bergpassen me slingerend naar de hoogste berg van Europa, de Mont Blanc. Helaas is er geen berijdbare pas over deze berg, dus wordt het een saaie doorsteek via de bekende Mont Blanc tunnel. De mooie Col du St-Bernard laat me de tunnel snel vergeten en brengt me bij de hoogste verharde bergpas van Europa, de Col de l’Iséran. De 2700 meter hoge en kale bergpas is een perfecte opwarming voor wat er dit weekend nog gaat komen.Een aantal uurtjes later plaats ik mijn tentje op de camping, vijf kilometer voor het einddoel van de reis: de machtige Col de Sommeiller. Tijdens de Stella Alpina is het ook toegestaan om halverwege de Sommeiller wild te kamperen in een bergweide, maar ik kies voor de luxe van een echte camping met sanitair.Omdat ik een dagje over heb voordat de echte ‘beklimming’ begint, besluit ik op zaterdag – om in wielrenners termen te spreken – een Koninginnenetappe te gaan rijden. Negen bergpassen waarvan er drie in de zogenaamde buitencategorie vallen. De eerste is meteen onze eigen “Nederlandse” berg, de Alpe d’Huez. Natuurlijk bekend van de Tour de France, maar ook het decor van de Alpe D’HuZes, waarvan in MotoPlus 15 nog een mooi verslag stond.Ik verlaat de Alpe d’Huez via een schitterend wit weggetje aan de noordzijde en kom via de Maupas bij de Croix de Fer, vernoemd naar het ijzeren kruis bovenop de berg. Samen met een aantal wielrenners eet ik een omeletje op de top en zie de eerste regenspetters alweer naar beneden vallen. Met goede regenkleding en brede motorbanden geen probleem, maar de wielrenners zonder regenkleding op hun smalle bandjes worden toch nerveus. Gelukkig zet de regen niet door en even later sta ik alweer in de zon op de derde buitencategorie-pas, de Galibier. Net voor de top staat hier het monument van Henri Desgrange, de oprichter van de Tour de France in 1903. Desgrange was trouwens een grote voorstander van alleen maar motorrijders als begeleiding in de Tour de France. Een discussie die na het ongeluk van Johnny Hoogerland weer actueel is.Het laatste stukje naar de top van de Galibier is een waar paradijs. Mijn bandjes plakken als lijm aan het net nieuwe asfalt, terwijl het ontbreken van markeringen en afrasteringen het gevoel geeft van totale vrijheid. Weer terug op de camping staat er na 9 uren rijden slechts 320 km op de teller, maar het aantal mooie bochten is ontelbaar.Zondag is de werkelijke ‘Stella Alpina dag’: de grote beklimming van de Col de Sommeiller. De huidige weg is aangelegd in 1962, maar is na het sluiten van de ski-installaties in 1980 niet meer in gebruik. De sluiting van de ski-installaties is veroorzaakt door het verdwijnen van de gletsjer op de top en de problemen met het berijdbaar houden van de weg. Nu wordt de weg nog één keer per jaar door de Stella Alpina motorclub schoon en berijdbaar gemaakt. Een megaklus, aangezien elke winter grote rotslawines en landverschuivingen plaatsvinden en de smalle weg niet geschikt is voor groot materieel. Maar voor één dag in het jaar zorgt de motorclub voor een rijdbare route naar de top. Met flink verlaagde bandenspanning rij ik ’s ochtends om 7 uur de voet van de berg op. Het eerste deel tot aan het plaatsje Rochemolles bestaat uit een smal geasfalteerd weggetje, waarna het wat ruiger wordt met een onverhard gravelpad met kuilen. Net even voorbij de boomgrens bereik je het zogenaamde Basecamp: een braakliggend terrein in een schitterende vallei waar honderden tentjes en motoren rondom een meertje staan. Volledig omgeven door kale bergtoppen, een waterval op de achtergrond en een snel stromend riviertje maken Basecamp een echt idyllisch plekje. Werkelijk alle nationaliteiten staan hier door elkaar heen, allemaal liefhebbers van het motorrijden in de bergen. Toch kan ik tussen al die honderden motoren geen Nederlandse nummerborden ontdekken; wellicht dat daar volgend jaar verandering in komt!Op Basecamp wordt ik direct uitgenodigd door een groepje Zwitsers voor een bakje koffie. Tijdens ons gesprek blijkt een van hen al voor de vijftiende keer deel te nemen en er schijnt hier zelfs iemand rond te lopen met maar liefst 30 jaarbadges op zijn motorjas! Hun directe buurman, een Engelse motoragent, heeft de beklimming zojuist voor de eerste keer gedaan en komt volgend jaar zeker weer terug. Hij heeft nu gereden op een oude R1000GS met zijn zoon als duo- passagier, maar als ze moeder thuis kunnen overtuigen zal zoonlief hier volgend jaar zelf gaan rijden!Kenmerkend van iedereen die je hier in Basecamp ziet rondlopen, is de brede glimlach. Iedereen zit na te genieten van de rit of zit nog vol adrenaline om de beklimming te starten. Voor mij een goed moment om Basecamp te verlaten en verder te gaan met de beklimming.Het begint al direct lekker met 18 steile korte haarspeldbochten. De ondergrond met zand, gravel en af en toe een rotspartij is nog redelijk te berijden, maar vereist wel optimale concentratie. De paden zijn namelijk erg smal en zeker bij de haarspeldbochten is er met een constant gapende afgrond, weinig ruimte voor foutjes. Dat foutjes zo zijn gemaakt blijkt al bij de vierde haarspeldbocht waar mijn voorganger zijn evenwicht verliest en zijn motor rustig op één oor neerlegt. Gelukkig niets ernstig en samen met twee andere motorrijders zetten we zijn machine weer rechtop, waarna de beklimming verder gaat.Totaal gaan er elk jaar ruim duizend motorrijders op deze zondagochtend naar boven. Staand op mijn steppies bedenk ik hoe knap het is dat sommige motorrijders deze beklimming zelfs rijden met duopassagier. Stelregel daarbij is natuurlijk: rustig aan, dan breekt het lijntje niet. Ook heb ik bewondering voor een lilliputter met een 125cc monkey-minibike die dezelfde beklimming aan het maken is. Zijn duidelijk zichtbare glimlach onder zijn helm spreekt boekdelen.Na de eerste reeks haarspeldbochten komt er een rustmoment met een aantal redelijk vlakke stukken, maar daarna wordt het terrein weer écht ruig. De paden bestaan nu alleen nog maar uit rotsblokken met af en toe wat grof grind. Als een berggeit probeer ik mijn zware GS door te spelen met gas en koppeling alle hindernissen te laten nemen. Ik laat de motor zoveel mogelijk zijn eigen weg zoeken en ben dankbaar voor mijn carterbescherming die regelmatig flinke opspringende keien krijgt te verwerken. In de haarspeldbochten is staan niet meer mogelijk, aangezien elke bocht vol ligt met rotsblokken en sneeuw. Op de rechte stukken is staan juist vereist om veilig door het grove grind en het smeltwater te rijden. Na 45 minuten kom ik bezweet, maar voldaan aan bij de top. Iedereen staat hier op 3009 meter na te genieten van de geweldige beklimming, het unieke uitzicht en de eeuwige sneeuw. En natuurlijk ook van het onbeschrijfelijke ‘Top of the World-gevoel’. De glimlach op mijn gezicht zal nog dagen te zien zijn, dit is een hoogtepunt voor elke motorrijder!De Stella Alpina is het hoogste internationale motortreffen op de wereld en ademt nog echt de sfeer van saamhorigheid en vrijheid. Elke nationaliteit, elk merk en elke leeftijd is van harte welkom. Allroad- en naked-bike-rijders met wat ervaring kunnen de machtige top op eigen tempo bereiken. Voor andere motoren is dat lastig, maar zij zijn ook zeer welkom en hun berijders kunnen sowieso genieten van de geweldige sfeer en de avontuurlijke rit naar Basecamp. Kijk voor meer info en filmpjes van deze ook op www.Lifeisjoy.nl.[bijschriften]04De routekaart vanaf Alpe d’Huez naar de Col de Sommeiller.07Eén keer per jaar maakt de Stella Alpina motorclub de weg naar de top van de Sommeiller schoon en berijdbaar en rijden er op zondag ruim 1.000 motorrijders omhoog.08Wild kamperen in het Basecamp is heel bijzonder.09Een schuivertje is in de krappe bochten met veel losse stenen zo gemaakt.10De Stella Alpina is plezier voor groot en klein.11De tocht naar de top op 3009 meter is onvergetelijk.20Moe maar voldaan heeft Joop van der Heiden de top gehaald.
