Column Sebastiaan Labrie 12-2011
Sinds 2009 wordt er in de stad Groningen één keer per jaar de Nacht van de Kunst en Wetenschap georganiseerd. De noordelingen hebben zich met dit evenement laten inspireren door de Amsterdamse Museumnacht en zaterdag 4 juni was het zo ver. Allerlei locaties in de binnenstad van Groningen stonden in teken van wetenschap, theater, tentoonstellingen, kunst, muziek, workshops en experimenten.Ik moest er werken en mocht op de 3fm ‘Serious Talent-stage’ nieuwe, opkomende bands aankondigen. Altijd leuk zulke opdrachten. Het stomme is alleen dat ik meestal vergeet hoe leuk ik ze vind. Van te voren, ergens in de middag, zit je thuis met wat gezelschap tevreden te genieten van het zonnetje, terwijl je weet dat je later op de dag nog moet werken. Zo’n gegeven drukt dan toch de pret een beetje. Je kunt bijvoorbeeld niet al een wiskey’tje inschenken en volledig ontspannen, want je moet nog….Zodoende had ik in dit geval besloten niet een hotel te boeken in Groningen, maar een ‘quick in ’n out’ te doen. Als ik ‘s nachts rond 1.30 uur klaar met werken zou zijn, zou ik direct de 170 kilometer terug naar huis tuffen, zodat ik de volgende ochtend in mijn eigen bedje wakker zou worden en nog wat aan m’n zondag zou hebben. Geen goed besluit of beter gezegd: een saai besluit. Vanaf het moment dat ik het centrum van Groningen binnenreed en een prachtige zon de terrassen kuste, betrapte ik mezelf er op. Ik had het weer gedaan. Zoals zo vaak, had ik een schot voor open doel laten liggen. Hoe kon ik het missen? Waarom niet werk en plezier combineren? Je rijdt met fraai weer een fijne tocht op de motor naar een stad, waar even gewerkt moet worden en voor de rest wacht je live muziek, eten en drank. Waarom niet je meissie meenemen? Waarom niet even een lieflijk hotelletje uitkiezen? Dit is bij uitstek een gelegenheid om je van je meest levenslustige kant te laten zien en haar te verrassen met een speelse nacht. Why not? Het moet een soort gemakzucht zijn, maar een ding weet ik zeker: ik voel me in dit soort gevallen zo’n typisch onattente man. Zo’n lamlul die zegt: ’ja schat, je hebt gelijk, we moeten echt meer leuke dingen samen doen’ en het nog meent ook, maar moeilijk vanuit de bank voorbij het bord voor de kop kan kijken. De bands die ik mocht aankondigen, maakten het er niet beter op. Stuk voor stuk waren ze met recht ‘serious talent’ en ik genoot van het volwassen geluid dat bands als ‘Kensington’ en ‘Chef Special’ hadden. Mijn meisje zou het te gek gevonden hebben. Een andere reden om een bed in de stad te nemen, is natuurlijk drank. Als er zo’n uitgelaten sfeer op straat is en er overal muziek klinkt, dan kan ik er gif op innemen dat ik een biertje wil. Nu ben ik strikt met alcohol en niet rijden, maar ik ben geen heilige. Ik kwam rond 19.00 uur aan en zou een kleine zeven uur blijven. Een toast in het eerste uur vond ik best kunnen. Voor ik het wist, wilde een hoop mensen met een kansloze BN-er proosten en had ik al vier bier op. Niet chic en dus water, water en nog eens water drinken. Prima nuchter en net te koud gekleed, stapte ik rond half twee weer op de motor voor de rit terug. Eenmaal op de A7 kwam ik er weer achter dat deze snelweg geen verlichting heeft. Prima, maar het maakt de reis wel een stuk eenzamer. In het pikkedonker wordt je bevangen door je eigen positie tussen de witte lijnen en beleef je de wereld echt vanuit je helm. Op de A6 is ook geen verlichting en ondertussen had ik het echt koud gekregen. De rit werd een beetje een straf. Om de tijd sneller te laten gaan, herhaalde ik continu een soort mantra (‘de volgende keer gebeurt je dit niet weer Labrie’) in de hoop zo een enorme schop tegen mijn lamlendigheid te kunnen geven. Ik had namelijk op dat moment ook dikke binnenstad- en hotelpret kunnen beleven…. Pannenkoek!
