Column Sebastiaan Labrie 10-2011
Wat kan een zonnetje toch voor simpel geluk zorgen. Plots is het enige wat je nodig hebt om blij te worden een motor, een terras vijftig kilometer verderop en een zonnebril. Meer heb je niet nodig. Je stapt op, rijdt weg, hangt wat dieper in een bocht en bent happy. Niets meer, niets minder. Hypotheek, relatiegezeik, gedoe rond werk en wellicht veeleisende kinderen… alles doet er even niet meer toe. Je zit op je machine, hebt de boel onder controle en zwaait naar een andere motorfiets. 80% kans dat er niet terug gezwaaid wordt, maar het maakt ook niet uit. Het leven is duidelijk en simpel. Prima! De maand april heb ik stevig genoten van het prachtige weer en heb zodoende met regelmaat terrasjes gepakt. Zo eindigde ik onder andere ergens in West-Friesland bij een nietszeggend kroegje met uitzicht over het water. Overal stonden motoren geparkeerd, bovenal Harley’s en er heerste een uitgelaten sfeer rond de buitengeplaatste tap, die met hoog tempo gemolken werd. Het gros van de bezoekers bleek samen kilometers te hebben gemaakt en was zichtbaar trots op de motoren waarmee ze de rit had volbracht. Overal stond de naam Harley-Davidson op. Op de leren jassen, helmen, petjes, hoofddoeken, handschoenen en ook op de voorgevels van de meegereisde dames. Zelf heb ik nooit helemaal begrepen waarom je jezelf tot reclamebord zou willen degraderen, maar ieder zijn meug. Ik bestelde een uitsmijter en was aan het nadenken over een ondersteunend biertje, toen een Harley-mens aanschoof en vroeg wat ik tegen de ‘States’ had. In mijn vorige column had ik de USA een loser genoemd en blijkbaar was het blijven hangen. Ik zag het helemaal fout en wist niet waar ik het over had, want hij had al meerdere malen door Amerika getoerd en het land was top. “Mogen we van mening verschillen?”, waarop hij natuurlijk bevestigend knikte, om het vervolgens in vele woorden te bestrijden, want Amerika was top. Right. Zo’n type gesprek, waarbij je in een mum van tijd tegen een muur aanpraat, terwijl je doet alsof je naar elkaar aan het luisteren bent. Nu was de Harley-man zeer vriendelijk en oprecht verontwaardigd over mijn commentaar op zijn geliefde VS, dat ik me verplicht voelde me aan een goede poging tot uitleg te wagen. Ik begon dus over de Boss Hoss. Voor degenen die hier nog nooit van gehoord hebben: check even de filmpjes op Youtube. De Boss Hoss is jaren geleden geboren in Dyersburg, Tennessee, middenin ‘redneck country’. En daar zien ze het als een fijne, gespierde tourmachine. Het apparaat weegt een dikke 500 kilo en er hangt een vet Chevrolet V8 Small Block onder. Als je maar genoeg betaalt, een kleine 60.000 euro, kun je meer dan 600 pk vermogen krijgen en trek je een honderd meter lange zwarte streep met je rokende, dikke achterband. Het ziet eruit als een Harley op steroïden, klinkt als een Nascar raceauto, zuipt gemiddeld genomen 1 op 4 en weet niet wat het met een bocht aan moet. De makers zeggen zelf trots: ‘too big, too loud and too powerful. It doesn’t get more American than this!!’. En dat klopt helemaal. Ik vertelde de Harley-man dat deze motorfiets het allemaal samenvat.Aan de ene kant houd ik ervan om dingen in het leven te doen, zonder dat er een diepere achterliggende gedachte achter zit. Gewoon omdat het kan. Een legale reden. Aan de andere ervaar ik het als prettig als men de dingen ziet zoals ze zijn. Nu kunnen de Amerikanen het eerste goed, maar als het om het tweede gaat komen ze minder goed uit de verf. Ze nemen zichzelf zo serieus, terwijl veel van wat ze verkopen gebakken lucht is. Ze zien de wereld door hun ‘striped banner-kleuren’ en hebben de realiteit uit het oog verloren. Ik kan ze niet meer serieus nemen. Ze zijn een beetje een grap geworden. Net zoals die Boss Hoss. Zou ik er een keer op willen rijden? Graag, da’s vast pret, maar ik zou er niet dood op gevonden willen worden.[STREAMER]ZELF HEB IK NOOIT HELEMAAL BEGREPEN WAAROM JE JEZELF TOT RECLAMEBORD ZOU WILLEN DEGRADEREN, MAAR IEDER ZIJN MEUG
