Spencer EVO Honda Bol d’Or XR1157R

Steve Elliot is een geslaagd en succesvol specialbouwer. Een man die zijn grenzen steeds weer weet te verleggen. De specials van Elliot hebben altijd iets magisch en dat zit hem met name in de combinatie van eigen inbreng en originele delen. Alles klopt aan zijn creaties, ook aan deze schitterende Spencer Evo Honda Bol d’Or XR1157R. Alsof Fast Freddie er zo op zou stappen voor een AMA-race. Waar Elliot een aantal jaar terug verbaasde met zijn blauwe Moriwaki Wayne Gardner replica, doet hij dat opnieuw met deze aansprekende AMA-replica van de Freddie Spencers Honda uit 1982, een machine waaraan Elliot ruim zes jaar bouwde. De Moriwaki Kawasaki Z1R Gardner was een nagenoeg exacte replica, waarbij de Brit zoveel mogelijk replicaonderdelen gebruikte, en heeft voor Britse racefans een enorme historische waarde. Voordat Gardner overstapte naar de GP’s reed de Australiër namelijk twee seizoenen in Engeland met de blauwe Moriwaki Kawasaki. Overal waar Elliot met zijn replica Moriwaki verschijnt, raakt het racepubliek in extase, alsof de echte machine van Gardner een kentekenplaat heeft gekregen. Het is een machine waar velen van dromen, een op zichzelf staande schoonheid, totdat….Totdat Elliot besloot dat het tijd werd voor een nieuw project. Al sinds 1984, toen hij op een VHS videoband voor het eerst beelden zag van Freddie Spencer in Daytona, liep de specialbouwer met het idee rond om ooit zo’n machine te bouwen. In 2002 begon dat idee voor het eerst concreet vorm te krijgen. Zijn keus viel op de Honda Bol d’Or van Spencer met het 16 inch voorwiel en de zwarte Dymag velgen. Het werd een project waarin Elliot geen compromissen wilde sluiten. Inmiddels reden er al heel wat van die Spencer replica’s rond in met name Duitsland en Japan en er waren zelfs originele raceonderdelen te krijgen via de HRC-afdeling in de Verenigde Staten, maar zover wilde Elliot niet gaan. Te duur en niet de werkwijze die hij voor ogen had. Elliot wilde een machine bouwen op basis van technieken en materialen die ons in de 21e eeuw ter beschikking staan. Een motor met onder andere een licht frame en moderne bandenmaten dus. En om waar mogelijk ieder grammetje gewicht te besparen moest ieder boutje, moertje en ringetje van titanium zijn. Ook voor schetsplaten en beugels moest titanium de eerste keus zijn of 7020 aluminium als het echt niet anders kon. Toch moest Elliot in eerste instantie kiezen voor een chroommolybdeen stalen frame, dat hij bij Barber Racing Frames liet maken. Een compromis dus, maar dat kan op dat moment niet anders. Het frame kreeg een balhoofdhoek van 23° om het gewenste 16 inch voorwiel tot zijn recht te laten komen. Het moest immers hoe dan ook een goed sturende fiets worden. Hoewel het frame licht was, het niet het aluminium frame dat Elliot voor ogen had. Vier jaar later, de bouw was inmiddels al ver gevorderd, kwam vernam hij dat Gavin Goddard weg was bij de beroemde framebouwer Spondon Engineering en voor zichzelf was begonnen. De uitgelezen kans voor Elliot om alsnog het zo begeerde aluminium frame te krijgen. Goddard was er wel voor te porren en samen bouwden ze het eerste GIA-frame ooit, met framenummer GIA001. Goddard boog de dikke buizen 7020 aluminium naar de wensen van Elliot en laste ze onberispelijk aan elkaar, zoals je van Engels vakwerk mag verwachten. Het balhoofd is extra dik uitgevoerd om de nu moderne kogellagers te kunnen gebruiken. Allemaal handwerk tot aan de swingarm aan toe. Om de looks uit de AMA-tijd van Spencer te krijgen, werden frame en swingarm en ook veel andere aluminium onderdelen zwart geanodiseerd. Gecombineerd met de tijdloze H-profiel Dymag velgen helemaal naar de zin van Elliot. Verder werden het originele bodydelen, de zijpanelen, het kontje, het voorspatbord en de speciaal geconstrueerde benzinetank met twee snelvuldoppen opnieuw gespoten in de bekende Honda kleuren, met als extraatje een beetje seventies ‘metal flake’ in het zilver. Samen met het opnieuw gestoffeerde zadel en de voorvorkpoten van een CB1000 zijn dit de enige Honda onderdelen.Voor Elliot werd al snel duidelijk dat hij niet het blok van een Honda Bol d’Or in het frame zou plaatsen. Daarvan had hij er in het verleden te veel kapot zien gaan zodra er echt gas mee gegeven werd. De blokken die Spencers in de AMA-races gebruikte moeten bijzonder goed geprepareerd zijn geweest, aangezien deze blokken wel heel bleven. Dat gold ook voor de Suzuki’s en Kawasaki’s van die tijd, maar daar deden beide fabrikanten later een boekje over. Die boeken bleven bij HRC helaas gesloten, ‘Top Secret’. Het rijtje beschikbare vervangende blokken overziend, was Elliot’s keuze snel gemaakt. De Brit koos voor het blok van de Suzuki Bandit 1200, heiligschennis wellicht, maar dat blok had en heeft een geweldige reputatie als het gaat om betrouwbaarheid en tuningsmogelijkheden. Uiterlijk bleef het blok ongewijzigd, maar inwendig werd het stevig onder handen genomen met een Wiseco 1.261 cc-kit in het cilinderblok. De koppen werden geflowd door Roger Upperton, een bekende Britse GSX-R-specialist, maar de nokkenassen, krukas en koppeling bleven origineel. Bij het Japanse Yoshimura kocht Elliot een set MJN Mikuni 40 millimeter carburateurs, waardoor de gasrespons werd verbeterd en het blok als vanuit de laagste toerentallen als een raket doorschoot naar het maximum van 11.000 toeren.De balhoofdset voor de voorvorkpoten werd door een vriend gemaakt uit een stuk 7020 aluminium. Om te likkebaarden is ook het handgemaakte titanium uitlaatsysteem dat door de mannen van Racefit is gemaakt. De sound uit dit stukje vakmanschap is wat je van een replica van dit niveau mag verwachten: beschaafd, totdat het rode gebied in beeld komt. Daar werken de open kelken van de carburateurs natuurlijk vrolijk aan mee. Verder is er volop gebruik gemaakt van onderdelen die je veel op dit soort specials tegenkomt: een digitaal dashboard, radiale rem- en koppelingscilinders, laag Renthal superbike stuurtje en de speciaal gemaakte Works achterschokbrekers, identiek aan die van Freddies origineel. De remschijven en de monobloc tweezuiger remklauwen van Spondon waren in de jaren ‘80 al ‘top of the bill’. De nummerplaat met ingebouwd lampje zorgt voor het noodzakelijke licht als thuiskomertje mocht het eens laat worden. En die kans is in zadel van een machine als dit natuurlijk nogal groot. [Beeld + BU’s][Opener: Evo 013, zonder bijschrift][Evo 007]Het Bandit 1200-blok is vloeken in de kerk voor de Honda-purist, maar de handgemaakte titanium uitlaatbochten die zich sierlijk een weg naar achteren zoeken, zijn om te smullen.[evo 015]Duidelijke taal: de open kelken van de 40 millimeter Mikuni carburateurs.[Evo 016]Net als de uitlaatbochten is de titanium einddemper van het nog vrij jonge Engelse Racefit.[Evo 021]Dubbele tankdop, een laag Renthal stuur; aan alle details is gedacht.[Evo 023]Freddie Spencer zou zo op kunnen stappen. De replica van Elliot is enorm gedetailleerd en heeft net als de AMA-fiets van Spencer veel zwarte details. [Evo 026]Toen nummerplaten nog gewoon nummerplaten waren. Let op het subtiele koplampje. [Evo 033]Wakker worden met een persoonlijke boodschap. Wie wil dat nu niet?[3 bikes]En zo trekt Elliot met zijn replica’s door het land.