Column Sebastiaan Labrie 20-2010
In de 90’s ben ik getrouwd geweest met een Amerikaanse dame. We trouwden een maand nadat we elkaar hadden ontmoet in New York. Een van de meest romantische dingen die ik ooit heb gedaan. Maar ook één van de naïefste. Haar naam was Samantha, ze was bijzonder intelligent, open minded en nieuwsgierig naar dezelfde dingen in het leven als ik. En ze was speels. Tien minuten nadat ik haar had ontmoet, droeg ik haar te kleine jongensonderbroek en trokken we samen de donkere en wilde nacht in van downtown Big Apple. Vraag me niet waarom ik haar onderbroek aantrok, maar geestig vond ik het wel. Drie weken later tatoeëerden we elkaars naam op de enkel en besloten we de wereld te gaan veroveren. Iets waar absoluut niets van terecht kwam. Het kostte me een aantal maanden, voordat ik er achter kwam dat ze een enorm gat in de ziel had. En ik was nog teveel een broekie om er goed mee om te gaan. Door toedoen van beide kanten ging de boel snel rotten en de scheiding volgde al snel. Tegenwoordig MSN-en we vriendelijk met elkaar en houden we het oppervlakkig. Tot gisteren. Ik was kansloos aan het Facebooken, toen plots een vraag van haar op plopte: ”Could you pay for the laser removal of the tattoo. I supported you during theaterschool and you’re now rich and famous. So…you know, see it as an divorce settlement.” Pardon? Ik viel uit mijn stoel van verbazing. Het ging me niet om de 3.000 dollar, maar zoals ze tijdens ons korte huwelijk waarheden prachtig kon verkrachten, bleek ze vandaag de dag die vaardigheid nog prima te verstaan. Oude wonden werden verrassend snel opengereten. Ze vond dat ze er echt recht op had en de tattoo bleek haar nu spiritueel te blokkeren en het was mijn naam die er stond, dussss…. Dat ze de ballen had om zo’n manipulatie effe door MSN te duwen, schoot mij volledig in het verkeerde keelgat. Een oude haat was meteen klaarwakker! Het is alleen jammer dat je achter een scherm zit en je eigenlijk niet echt je ei kwijt kan. Zeker niet als je mijn tempo van typen hebt. Het zou dan ook zalig zijn om haar in deze column volledig af te maken, erg chic zou het alleen niet zijn. Ze kan zich niet verdedigen en ‘it always takes two to tango’. Ik kan wel denken dat ik gelijk heb, maar zij heeft net zoveel recht op haar interpretatie. Wil niet zeggen dat ik niet uiterst gefrustreerd op mij stoeltje zat. Wat heeft dit allemaal met motoren te maken? Geen moer, ware het niet dat mijn motor gisteren wel mijn redding was. Nadat de ongemakkelijke conversatie was afgesloten, borrelde het zo van binnen dat ik er iets mee moest. Maar wat? Daarbij werd ik binnen drie uur aan tafel verwacht bij het BNN programma ‘Spuiten en Slikken’, waar het toch de bedoeling is dat ik daar vrij, blij en assertief aanschuif. Ik besloot om op mijn nieuwe brute fietsje te stappen en de irritatie eruit te scheuren. Ik heb mijn 1150GS wat laten customizen. Zo zitten er 17 inch banden onder in plaats van de gangbare 19 inch, waardoor ‘ie een tikje zenuwachtiger stuurt. Vind ik fantastisch. Daarnaast heb ik er ook een veel te luide uitlaat onder gehangen. Om stoom af te blazen ben ik met de GS gaan gooien en smijten op de boerenweggetjes in de buurt. Absoluut nutteloos bochten in rammen terwijl de graspollen door de lucht schoten en hard aan het gas blijven trekken om zoveel mogelijk kabaal te maken. Om me heen opschrikkende vogels en koeien, die zich verslikten tijdens het herkauwen. Het ging nergens over, maar mijn god, wat voelde ik me na een klein uurtje als herboren. Wat een feest. Relativeren werd weer makkelijk. Eigenlijk is het een goed teken als een vrouw je weet te raken. Goed of slecht. Weet alleen niet of ik het aan zou kunnen zonder motor….[STREAMER]OM STOOM AF TE BLAZEN BEN IK MET DE GS GAAN GOOIEN EN SMIJTEN OP DE BOERENWEGGETJES IN DE BUURT
