Reizen Stiermarken, Oostenrijk
Velen misbruiken het enkel als transitoland op weg naar de eindbestemming in Italië, Kroatië of Slovenië, of ze reduceren Oostenrijk tot het bergachtige Tirol. In het ‘groene hart’ van Oostenrijk, Stiermarken, zijn er weliswaar minder en ook minder hoge passen, maar bochten, cultuur en culinair genot biedt deze deelstaat daarentegen in overvloed!
Het Groene Hart van Oostenrijk heeft het momenteel bepaald niet makkelijk, de vele verkeerstechnische bloedvaten en andere slagaderen zitten volledig verstopt, er is geen doorkomen aan. De eindeloos lijkende stroom auto’s komt tot stilstand en in plaats van weelderige groene weiden, tevreden grazende koeien en frisse berglucht, zien we alleen de daken van talloze auto’s op de velden rond vliegveld Spielberg. Onze planning blijkt een beetje ongelukkig gekozen, want al die auto’s zijn hier met een reden. Op de beroemde Red Bull Ring wordt dit weekend de Formule 1 verreden en die trekt dik 300.000 toeschouwers vanuit heel Europa naar Stiermarken. Met veel moeite weten we ons aan het verkeersinfarct te ontworstelen en duiken eindelijk de kleinere zijwegen van Stiermarken op. Al op de eerste rustige kilometers valt ons op dat de reclame uit de jaren 70 het hart nog altijd weet te raken. Althans wat de kleur betreft. Het lichtgroen als de weilanden en de bladeren, net als het donkergroen van de naaldbossen en het mos, en het bruingroen van de kale bergen, evenals het blauwgroen van de rivieren, het kleurenpallet is een ware streling voor het netvlies. Ook prachtig, rivier de Mur, zeker waar deze door Murau stroomt, waarvan de pastelkleurige huizen en smalle steegjes een bijna Italiaanse flair uitstralen. Daarentegen getuigen de brouwerijen en de typische Gasthofen van het aimabele plaatsje weer van een nuchtere Oostenrijkse inborst. Er is zelfs een bierapotheek, maar die is helaas gesloten op deze zondag. Maakt allemaal niets uit, ook zonder deze smaakvolle hopdrank is de monotone snelwegreis van vandaag al heel snel verleden tijd, zeker na een bijzonder smakelijk en uitgebreid diner.
De volgende ochtend werpen we eerst maar eens een blik op de digitale kaart om te kijken of er wel voldoende bochten in de omgeving zijn om de komende dagen mee te vullen. Dat lijkt geen probleem te worden. Eerste bestemming: de Sölkpass. Voordat we vertrekken, kijken we nog eens op het navigatiesysteem. Spontane terugkeer via Hohentauern? Dat ziet er goed uit. En alles wat we daarvoor en daarna voor de wielen krijgen, dat wijst zich dan vanzelf wel weer. Bijvoorbeeld de meer dan aantrekkelijk ogende wegen, die een zuidelijke bypass van de Sölkpass mogelijk maken en op de landkaart de onderste lijn van een vijfhoek vormen. Het komt allemaal dus vanzelf wel goed!
We starten in Schöder, dat zich in de linker benedenhoek van het net geschetste pentagon bevindt. Het wordt vandaag een tegendraads dagje, we rijden tegen de klok in. De authentieke dorpen langs de route bieden een fantastische ansichtkaartidylle in 3D, terwijl de weg ons verwent met gevarieerde combinaties aan bochten. Zelfs op het brede stuk naar Hohentauern is het vandaag werkelijk heerlijk rustig, al berooft een vrachtwagen ons bijna van een van de mooiste passage op de route. Gelukkig vinden we nog net een gaatje om in te halen, voor het bochtenlabyrint zich aandient. Tijdens een koffiepauze zoeken we naar de juiste woorden in een poging te karakteriseren wat we tot nu toe allemaal gezien hebben. En dat is moeilijk, want de indrukken zijn niet op de vingers van twee handen te tellen. “Bijna Alpien”, vindt Thorsten. “Niet gemaakt, maar heerlijk puur nog”, merk ik op. Stiermarken mag onder toeristen dan niet heel wijdverbreid bekend zijn, de deelstaat heeft simpelweg enorm veel charme.
En biedt zeker evenveel plaats aan diep ingesleten clichés als koeien met bellen in bergweiden en geraniums op de balkons als het populaire Tirol, alleen dan wel zonder de toeristische hectiek. Daar hou ik van, het maakt Stiermarken sympathiek, een beetje als de underdog van Oostenrijk. Maar misschien is dit ook het overhaaste oordeel van twee mensen op doorreis. In ieder geval past de Sölkpass, waarvan de spectaculaire slingers en bochten eigenlijk beperkt blijven tot enkele kilometers, in dit beeld. Hoe kort ook, het is toch een genot om de pas over te steken, die nog altijd een respectabele 1.788 meter hoog is. Je rijdt er zelfs grotendeels langs de boomgrens een kaal, groen/grijs landschap in, slechts beveiligd door smalle houten vangrails. Geen pas die zich ooit in de top 10 van een gemiddelde motorrijder zal laveren, maar toch een kleine hit. Op de terugweg door Judenburg en omgeving presenteert Stiermarken zich ook als een prima bestemming voor dagen waar het weer zich van een mindere kant laat zien. Fraaie binnenstad, sterrenwacht, Puch Museum, hier vermaak je je wel een paar dagen. Sowieso zijn er in de regio best veel zaken waarvan je Stiermarken zou kunnen kennen. Zo vindt vlakbij, in Eisenerz, jaarlijks de roemruchte Erzbergrodeo plaats, één van de zwaarste extreme enduro’s ter wereld. Dan is er natuurlijk Puch, maar ook autoleverancier Magna Steyr in Graz is redelijk bekend. Zelfs Arnold Schwarzenegger heeft hier zijn wortels, zijn geboortehuis in Thal is al sinds langere tijd een museum.
Er is kortom ook naast de motor voldoende te beleven, maar desondanks zijn bochten ons hoofddoel. Maar waar moet je heen als er in principe overal bochten zijn en er overal iets te zien is? Om het overaanbod tenminste een beetje in te perken, vragen we het onze gastheer Bernd, ook een fervent motorrijder, en zijn vriend Robert. Ze hebben in elke windrichting wel iets leuks in de aanbieding. “Dit hier is een echte klassieker! En deze weg, ronduit super met fantastische bochten waar geen einde aan komt.” We hebben niet veel overtuiging nodig en in plaats van een vijfhoek, krabbelen we voor morgen een acht in het geheugen van het navigatiesysteem. Dat is het plan althans!
De start van de dag is in ieder geval al veelbelovend. De Gaberl en de weg naar pashoogte zijn perfect om de ledematen en motorfiets even lekker op te warmen. Een heerlijke weg met meerdere haarspeldbochten die uitnodigt om net even een tandje bij te schakelen. Vooral omdat we de relatief brede asfaltstrook weer helemaal voor onszelf hebben. Als dit zo blijft de hele dag, dan tekenen we ervoor! Bernd en Robert hebben inderdaad niets teveel gezegd, zowel omgeving als wegen zijn op z’n zachtst gezegd onderhoudend. We hebben een vier-bergen-tour uitgezet voor vandaag, al biedt het hoogteprofiel ervan op papier ook de nodige ontspanning tussendoor. Ongemerkt steken we bij de Packsattel de grens met Karinthië over, waardoor we delen van het gevarieerde landschap, dat soms aan het Zwarte Woud doet denken, onbedoeld aan Stiermarken toeschrijven. Het maakt niet uit, alleen al het aantal bochten op de Sobothpas rechtvaardigt dit stukje omweg door de aanpalende deelstaat. Ook al beseffen we pas bij de ‘Biker-Treff Kärntnerblick’, waar we uiteraard een pauze hebben ingelast, dat we niet meer in Stiermarken zijn. De naam van het trefpunt belooft indirect ook een groots uitzicht, maar dat is al lang door de talrijke dennenbomen aan het oog onttrokken. Het gebrek aan uitzicht heeft de eigenaar er overigens niet van weerhouden om in de hoek een verrekijker met een muntgleuf te plaatsen. Maakt ook niet uit, mooi is het hier wel degelijk, ook zonder kilometers ver zicht.
Een paar kilometer verderop volgt een andere curiositeit. Wanneer we de grens naar Stiermarken passeren, wordt dat in portretformaat aangekondigd. En niet alleen in het Duits, maar in 25 talen en vijf alfabetten. Kort daarachter begroet het ‘Groene Hart van Oostenrijk’ ons weer, maar dan weer heel nuchter, alleen in het Duits.
Na de minder bochtige, maar toch aangename piste het dal in, openbaart zich een ander facet van het kleurrijke Stiermarken, en wel in de vorm van wijnbouw. We raken heel kortstondig lichtjes de bekende wijnweg en rijden door het land van Schilcher, een roséwijn gemaakt van de Blaue Wildbacher-druif. Het is dus waarschijnlijk geen toeval dat de laatste pas van onze dagtocht gewoon ‘Weinebene’ heet. De heerlijke kronkels van de weg zouden een waardige afsluiting vormen, ware het niet dat we nog genoeg tijd over hebben. We slaan daarom het laatste streepje van de acht over en rijden in plaats daarvan nog een keer terug over de Gaberl. Korte buien hebben de weg nat gemaakt, maar de middagzon is nog sterk genoeg om de straat in een spectaculaire nevensluier te hullen. Bij een laatste souvenirstop in de winkel van Gerhard Frewein, laat de eigenaar ons zien wat je allemaal wel niet kunt maken van het geurige dennenhout en de appels of kegels. Voldoende om toch weer wat van onze bagageruimte te vullen. Kan nog net, want we hebben nog een beetje ruimte over en de trip zit er toch alweer bijna op. Een paar dagen hebben we meerdere malen bochten, cultuur en culinaire hoogstandjes afgevinkt, en toch zijn er nog minimaal honderd redenen om terug te komen. Of om een paar dagen langer te blijven…
