WK Superbike Indonesië en Australië
Met de ervaring van negen seizoenen in de MotoGP-klasse in zijn bagage debuteerde Alvaro Bautista in 2019 in het WK Superbike. De Spanjaard leek op weg om Jonathan Rea als wereldkampioen te onttronen. Een struikelende Bautista verspeelde echter een fraaie voorsprong. Zo ver kwam dit jaar niet. Bautista schonk Ducati haar eerste Superbike-titel in elf jaar, samen met de constructeurstitel en het teamkampioenschap – een ’triple’, net als dit jaar in de MotoGP.
Lees dit hele artikel inclusief de foto’s in ons digimagazine
Aan het eind van dat toch dramatisch verlopen 2019 scheidden de wegen van Alvaro Bautista en Ducati op niet al te fraaie wijze. Een tweejarig contract bij Honda leverde echter niets meer op dan sportieve frustraties en een uitstekende financiële vergoeding. Gaandeweg 2021 was echter duidelijk dat de lucht gklaard was tussen Bautista en de constructeur uit Bologna. Op de machtige Panigale V4R maakte de Spaanse lichtgewicht niet de fouten die hij drie jaar eerder maakte en daarom begon hij vanaf een vierde startplaats met een voorsprong van 82 punten op titelverdediger Toprak Razgatlioglu en 98 punten op zesvoudig wereldkampioen Jonathan Rea aan de WK-ronde op het Indonesische Mandalika. Razgatlioglu ging met zijn dertigste WSB-zege de boeken in als de winnaar van de 900e WK Superbike-race, maar met een tweede plaats voor Rea hield Bautista de schade beperkt. Een vierde plaats in de andermaal door Razgatlioglu gewonnen Superpole-race was geen reden voor paniek. In de slotwedstrijd op zondag ging Bautista de strijd aan met Razgatlioglu, maar na meerdere onderlinge inhaalacties koos Bautista voor de zekerheid van de tweede plaats.
Terwijl Razgatlioglu zijn tweede ‘hattrick’ van het jaar scoorde, claimde Bautista in aanwezigheid van Ducati Corse-baas Gigi Dall’Igna en Sporting Director Paolo Ciabatti terecht de wereldtitel. Met een week later nog eens twee overwinningen in Australië waren Bautista’s cijfers indrukwekkend aan het eind van zijn vierde Superbike-seizoen: zestien maal won de Spanjaard, maar liefst 31 maal stond hij op het podium, slechts drie maal finishte hij naast het podium en maar twee keer zag hij de vlag niet. Behalve in Donington en Mandalika won Bautista op elk circuit minimaal één race. Bautista, Razgatlioglu en Rea tekenden in 2022 voor negentig van de 108 podiumplaatsen, waarbij zij onderling alle overwinningen verdeelden: zestien voor Bautista, veertien voor vice-kampioen Razgatlioglu en zes voor Rea. De Noord-Ier won in Australië voor het eerst in 25 races weer eens. Na de beslissing in Mandalika reageerde de altijd vrolijke Bautista zeer geëmotioneerd. “Dit kampioenschap is niet heel populair in Spanje en toen Carlos (Checa, als eerste Spanjaard) de titel won in 2011 zeiden veel Spanjaarden ‘het is een kampioenschap van de tweede categorie’. Eerlijk gezegd behoorde ik ook tot die mensen”, bekende hij. “Als je in de MotoGP rijdt, heb je weinig oog voor andere series. Maar nu denk ik daar anders over. Het is niet minder, het is anders. Ik geloof dat Jonathan en Toprak ook in de MotoGP tot de top zouden kunnen behoren.”
Bautista gaf toe dat de zenuwen opspeelden bij de start van de laatste wedstrijd in Indonesië. “Het was de eerste keer dat het echt in mijn handen lag. Als ik geen fouten zou maken en op het podium zou finishen, zou dat genoeg zijn. Daar schrok ik een beetje van en ik zei tegen mezelf ‘hou je hoofd er bij’. Toen ik achter de anderen reed, ging het goed, maar toen ik een paar ronden op kop reed, begon ik te veel na te denken. Ik begon rare lijnen te rijden en ik besloot Toprak te laten gaan en Jonathan zat op een achterstand die groot genoeg was. Toprak was heel sterk en mijn voorband gaf me niet genoeg vertrouwen om mee te gaan. Maar ik ben zó blij.”
Een vergelijking met 2006, het jaar dat Bautista de 125 cc-wereldtitel veroverde, lag voor de hand, omdat ook dit jaar ‘mensen in me geloofden na twee moeilijke jaren’. “2005 was niet goed en weinig mensen zagen het nog zitten in me. Jorge Martinez zorgde voor een goed team en een goede machine en Gigi was er (als technische baas bij Aprilia, red.) toen ook al bij. Mika Kallio was toen mijn sterkste tegenstander en hier was Jonathan aan het begin van het jaar heel sterk. Toen hij wat minder werd, kwam Toprak heel erg opzetten. Ik kon niet relaxen en daarom was het een heel intens seizoen. Daarom vind ik dit kampioenschap meer verdiend dan toen en ik ben er blijer mee.”
Hoewel de Ducati Panigale vaak superieur was aan Razgatlioglu’s Yamaha en Rea’s Kawasaki kreeg Bautista de titel niet in de schoot geworpen. “Ik ben vaker het risico aangegaan dan misschien nodig was”, bewees hij ook toen hij op een opdrogende baan op Phillip Island als enige toprijder voor slicks koos in de Superpolerace en van een zestiende naar een eerste plaats reed. “Ik was nooit zo maar tevreden. Als ik het gevoel had dat ik voor de winst kon gaan, ging ik er ook voor. Ik ben ook blij met mezelf, omdat ik als rijder en persoon ben gegroeid. Ik hoop dat ik dat kan doorzetten, want op mijn leeftijd moet ik er steeds meer voor doen.”
Voor Michael van der Mark werd 2022 door een enkelbreuk en een beenbreuk een seizoen om heel snel te vergeten. De races in Indonesië en Australië verliepen teleurstellend voor de BMW-coureur met crashes (in de openingsraces in Manadalika en Phillip Island), een verkeerde bandengok (in de nat begonnen Superpolerace in Phillip Island) en twee matige twaalfde plekken. Meer dan een vijftiende plaats in de eindstand zat er voor de Rotterdammer niet in. Van de sterk vernieuwde BMW S1000RR én van een volledig fitte Van der Mark wordt volgend jaar meer verwacht.
Net als Alvaro Bautista stelde Dominique Aegerter in Indonesië zijn Supersport-titel veilig na een crash van zijn enige rivaal Lorenzo Baldassarri. Na het winnen van de MotoE World Cup prolongeerde de 32-jarige Zwitser zijn Supersport-titel met een vierde plaats, waarna hij vervolgens twee van de drie resterende races op zijn naam schreef. Aegerter nam op Phillip Island afscheid van Ten Kate Racing met zijn zeventiende seizoenszege. Voor het team uit Nieuwleusen was het de elfde Supersport-wereldtitel. Glenn van Straalen werd elfde in de eindrangschikking.
