Interview Luca Marini
Hij werd geboren in het jaar dat zijn halfbroer Valentino zijn eerste wereldtitel behaalde. Ondanks het leeftijdsverschil van achttien jaar is de band tussen Valentino Rossi en Luca Marini zeer hecht. De nu 25-jarige Marini koos hetzelfde pad als zijn illustere halfbroer en weet dat hij alleen daarom al niet ontkomt aan allerlei vergelijkingen. Maar in zijn tweede MotoGP-seizoen toont de Italiaan zich steeds vaker een snel coureur en een zeer verstandig, nadenkend mens. Luca Marini is meer dan ‘de broer van’.
Als Luca Marini het media center binnenstapt, gaat dat zelden onopgemerkt. Marini is lang, ziet er goed uit, heeft een paar priemende ogen, oogt zelfverzekerd en geeft blijk van een charisma dat journalisten in steeds grotere getale naar zijn dagelijkse debriefs lokt. Zijn heldere analyses en originele visies maken Marini tot een interessante coureur om mee in gesprek te gaan. Hoe anders is de scepsis als hij tien jaar eerder zijn entree maakt in het Italiaanse Moto3-kampioenschap. Natuurlijk, als het halfbroertje van een Italiaanse wereldster die Valentino Rossi heet, weet hij de aandacht op zich gericht – of hij dat nu zelf wil of niet. Maar waar enkele decennia eerder Valentino als zoon van de spraakmakende Graziano Rossi direct blijk gaf van een uitzondelijk talent, spreken Luca’s prestaties nog niet direct tot de verbeelding.
De 15-jarige Luca mag dan letterlijk met kop en schouders boven de concurrentie uitsteken, in de eindstand van een matig bezet kampioenschap eindigt hij in de middenmoot. Een jaar later blijft de tot 3 in die eindstand – met huidig Yamaha’s Superbike-fabrieksrijder Andrea Locatelli als kampioen – net buiten bereik. Met hulp van de connecties van Valentino gaan deuren voor hem open in het sterk bezette Spaans Open. Valentino, die telkens blijft zeggen te geloven in de capaciteiten van Luca, brengt hem vanwege zijn samenwerking met teambaas Jorge Martinez onder in diens team. Op een Aspar VR46 Kalex wordt hij in 2014 anoniem zestiende – één puntje achter Bo Bendsneyder. Fabio Quartararo, ruim twee jaar jonger dan Luca, prolongeert dat seizoen op spectaculaire wijze zijn titel. voor de tweede maal kampioen werd. Omdat hij nju toch echt te groot is voor een Moto3-machine lijkt het Europees Moto2-kampioenschap voor de 17-jarige tiener geen onlogische stap. Van de top 10 is de als vijfde eindigende Marini uiteindelijk de enige die de MotoGP weet te bereiken. Zover is het na vijf Grand Prix-seizoenen in 2021, als hij op een twee jaar oude Ducati samen met Enea Bastianini in het noodlijdende Avintia Team onderdak vindt.
De toevoeging Sky VR46 aan de teamnaam doet terecht vermoeden dat de steun van zijn halfbroer nog altijd meer is dan handigde tips achter de schermen. Maar Marini heeft de eredivisie van de motorsport op eigen kracht bereikt. Achter Bastianini wordt hij in 2020 dankzij onder meer drie overwinningen en drie tweede plaatsen tweede in het Moto2-wereldkampioenschap. “Ik denk dat dat veel afhangt van het pad dat je aflegt”, antwoordt Marini op de vraag of hij het voorbeeld is van een rijder die de tijd gegund is. “Iedere rijder legt een andere reis af om in de MotoGP te komen. Toen ik jong was, namen de mensen die over mijn toekomst beslisten, soms niet de beste beslissingen. Maar ik was nog jong en ik kon die beslissingen niet nemen, omdat ik die ervaring niet had. Mijn vader hielp me veel in die tijd en we probeerden altijd wel de goede keus te maken voor het volgende jaar, maar dat lukte niet altijd. Dat was niet makkelijk. Vervolgens werd ik heel veel langer en werd het moeilijk om in de Moto3 te blijven. En ik denk dat je in de Moto3 heel veel leert. Dat is een heel belangrijke stap voor iedereen. Moto2 overigens ook. Om de MotoGP te bereiken, hangt dus van veel dingen af: je moet het goede gewicht en de goede lengte hebben voor een Moto3-machine, dan ga je via het Europese kampioenschap (tegenwoordig Junior WK, red.), dan kom je in de Moto3-GP’s en daarna in de Moto2. Dat is een hele grote sprong. Het Moto2-EK loopt niet over van goede rijders. Dus als je tegen die jongens rijdt, groei je niet heel veel als coureur. Voor mij was het een grote stap om in 2016 in het Moto2-wereldkampioenschap terecht te komen. Het was een jaar ook, waarin er heel veel geweldige rijders meededen. De meeste daarvan zie je nu in de MotoGP (uit de top 8 van toen wereldkampioen Johann Zarco, Alex Rins, Franco Morbidelli en Takaaki Nakagami, red.). Het was dus een heel moeilijk seizoen, maar ik heb dat jaar wel heel veel geleerd en ik heb uiteindelijk de MotoGP bereikt. Meerdere jaren in die lichte klassen is alleen maar goed. Kijk maar naar hoeveel voormalige Moto2-jongens nu in de MotoGP rijden.”
Na dat eerste jaar, waarin Marini twee keer in de top 10 finisht en achter zijn broer negentiende wordt in de eindstand, wordt het een stuk serieuzer als VR46 de startplaats van Avintia overneemt. Marini krijgt de beschikking over actueel Ducati-materiaal en David Muñoz, de voormalige crewchief van zijn halfbroer Valentino, wordt zijn nieuwe rechterhand. Idalio Gavira, de jaren daarvoor Rossi’s rider coach, wordt zijn ogen en oren naast de baan. Het team moet tijd hebben om aan elkaar te wennen, benadrukt Marini meer dan eens. Hij noteert twee starts vanaf de eerste rij, vierde plaatsen in Oostenrijk en Misano, een snelste raceronde in Aragon en – ondanks een crash in Thailand – finishes in al zijn MotoGP-races. Hij mag als twaalfde buiten de top 10 in de tussenstand staan, een kleurloze figurant is Marini bepaald niet. Zijn broers zegen en steun heeft hij nog altijd. “Mijn eerste grote idool was – en is nog steeds – mijn broer”, zegt sportliefhebber Marini. “We waren heel vaak samen en dan zag ik hem plotseling weer op tv! Dan won hij races en dat was echt geweldig. Een ander idool is Francesco Totti, want ik hou ook van voetbal. Ik ben een fan van AS Roma en hij was in die jaren misschien ook wel de beste Italiaanse speler.”
Valentino was echter voor de kleine Luca ‘een superheld’. “Zoals je dat ziet in films. Mijn vader (kinder- en jeugdpsychotherapeut van beroep, red.) is ook heel speciaal voor mij, maar Vale was als een superheld, want de ene dag zat hij naast me op de bank en dan op zondag reed hij op kop in een race, vocht hij fantastische duels uit, zoals in Barcelona (2009 met Jorge Lorenzo, red.) of Laguna (in 2008 met Casey Stoner, red.). Maar ook voor die tijd al. Het was heel bijzonder om hem als heel gewoon persoon mee te maken en dan vervolgens waanzinige dingen te presteren. Dat was voor mij als kind ongelooflijk.”
Als hij zelf een jaar of 13 is, vertelt hij moeder Stefania en vader Massimo dat hij wil doen wat Valentino doet. “Dat idee werd elk jaar sterker. Ik ben toen gestopt met voetbal en ik richtte me helemaal op school – want ik moest wel een diploma halen – en op de motorsport. Ik was sterk, ik was snel en ik had er veel plezier in. Ik zocht iets wat me heel veel voldoening kon geven, iets wat bij mij hele sterke emoties opriep. Iets wat me gelukkig kon maken in mijn leven, iets wat werk was, maar niet als werk voelde. Dat het een groot plezier was om dat te doen.”
Voor Stefania is het alsof de geschiedenis zich herhaalt, lacht Marini. “En ze had ook al heel veel meegemaakt met Graziano, Vale’s vader. Zij kende en kent dit wereldje en de paddock heel goed. Toen ik jonger was, zei ze dat ik op school goed m’n best moest doen. Dat ik een ‘normaal’ beroep moest kiezen, want ik heb een goed verstand (Marini spreekt naast Italiaans ook Spaans, Frans, Engels en Pools, red.), ik ben slim. ‘Volg die weg’, zei ze. ‘Oké, oké’, zei ik dan. ‘Mooi.’ Maar daar werd ik niet blij van. Het was niet wat ik zocht. Ik probeerde daarom slim en verstandig te zijn in deze sport. Daar wilde ik mijn talenten gebruiken. Op de motor. Ik wilde elke dag proberen om mezelf te verbeteren, want ik had het gevoel dat ik mooie dingen zou kunnen bereiken.”
Een negenvoudig wereldkampioen, 115-voudig Grand Prix-winnaar en levende legende als (half-) broer kan voordelen hebben, weet Marini, het kan ook jaloezie en terughoudendheid opwekken. “Absoluut”, knikt Marini. “Het kan je veel kansen bieden, maar het blijft moeilijk om die kansen te benutten. Je moet dat wel zelf doen. Want niemand komt in de MotoGP terecht zonder te presteren. Je moet goede resultaten kunnen laten zien, zodat mensen zien dat je sterk en snel bent en dat je zelf die kans verdient. Dankzij je talent en je resultaten. Die zijn het belangrijkste. De broer zijn van Valentino kent veel positieve aspecten, maar er zijn ook nadelen. Maar dat is oké. Ik kan daar wel mee om gaan en ik snap het. Ik geloof dat ik mezelf veel verbeterd heb als persoon die eerst alleen maar ‘Valentino Rossi’s broer’ was.”
Rossi was de motorsportman die groter was dan de sport, het icoon dat wereldwijd bekendheid had verworven. Dat deed hij niet slechts door zijn talenten op twee wielen maximaal te benutten, maar ook om zijn slimheid en verstand ten volle te gebruiken. Ook moeder Stefania hamerde er bij haar tweede zoon op om zijn intellect te gebruiken. Binnen het Mooney VR46 Team heerst de indruk dat Marini af en toe wat veel in zijn hoofd huist en wel erg veel nadenkt. Heeft die instelling Marini zich wel eens tegen hem gekeerd? “Ik weet het niet”, zegt Marini na, niet verrassend, enig nadenken. “Voor mij is het geen probleem om veel na te denken. Maar als je niet op het goede moment nadenkt, ben je langzamer. Zo zit het. Op de motor moet je niet nadenken, je moet ‘vrij’ zijn. Maar dat denken… zo zit ik in elkaar als persoon. Zo ben ik ook opgegroeid. En voor mij is het geen nadeel, want dit is hoe ik het graag zelf wil.”
Als iemand die verder kijkt dan alleen wat er op het circuit gebeurt, spreekt Marini zich dit jaar in Oostenrijk duidelijk uit over de besluitvorming en bekendmaking van sprintraces die volgend jaar elke Grand Prix op zaterdag zullen worden verreden. Dat de rijders pas van de plannen op de hoogte worden gesteld als het besluit al is gevallen, zint Marini niet. “Voor ons zou het goed zijn om met een rijdersbond te komen”, draait hij niet om de hete brei heen. “Wij zijn de rijders, wij maken de show. Dorna en IRTA nemen goede beslissingen, de fabrikanten worden sterker en we hebben een goede show, maar alles begint bij ons. Voor mij is het ook belangrijk dat er oog is voor de echte karakters in onze sport.”
Over die karakters heeft Marini ook een mening, waarbij hij de huidige tijd vergelijkt met de jaren ’90 van de vorige eeuw en het eerste decennium van deze eeuw, de tijd waarin naast Rossi mannen als Dani Pedrosa – van wie Marini graag ooit teamgenoot was geweest – en Jorge Lorenzo de sport een gezicht gaven. Ook zij werden echter niet geboren als sporthelden of ‘karakters’, zegt hij. Of hij voor zichzelf met in de nieuwe generatie Italiaanse wereldtoppers als Pecco Bagnaia en Enea Bastianini ook zo’n rol ziet? “Ja! Dat is het korte antwoord! De sport is veranderd vergeleken met toen, onder andere door betaalzenders. De fans moeten betalen om de sport te kunnen bekijken en dat zorgt automatisch voor lagere kijkcijfers. Maar we proberen deze sport weer te laten groeien. Het is heel interessant om twintig van de beste racers ter wereld in elke wedstrijd het gevecht met elkaar aan te zien gaan. Iedereen kan op dit moment winnen in de MotoGP. En dat maakt deze sport voor mij geweldig.”
Op zijn 25e is Marini in de klasse aangekomen waar hij wilde arriveren en waarin hij zich wilde bewijzen. Als 25-jarige is hij ook verloofd met de beeldschone Marta, met wie hij regelmatig opduikt in zijn social media-uitingen. In de huidige sportwereld is image en voorkomen van steeds groter belang, beseft Marini. “Imago is heel belangrijk voor me”, beaamt hij. “Ten eerste zijn er de resultaten. Heb je die niet, dan boeit het niemand wat voor imago je hebt. Maar heb je die resultaten wél, dan kan een goed imago je helpen. Dan wordt alles beter. Makkelijker. Maar je moet geen rol spelen,. Het gaat er om dat je jezelf kunt laten zien op de best mogelijke wijze, tegenover de fans, tegenover de media. Dat je kunt laten zien wie je bent – zonder een toneelstukje op te voeren. Je moet jezelf zijn en je moet jezelf laten zien zoals je bent.”
Tijdens de Grand Prix van San Marino laat Marini met een zeer speciale helm enigszins zien wie hij is én dat hij een boodschap heeft. “Dat is ook een andere kant van mezelf”, legt hij uit. “Mijn vader vertelde me altijd dat het belangrijk was om voor bepaalde zaken te staan. Om aan goede doelen te doen en om iets bij te dragen aan de toekomst, om de nieuwe generatie te inspireren en om deze wereld een betere plek te maken. Met die boodschap ben ik opgevoed. Sinds ik klein was en met pocket bikes reed, hebben we samengewerkt met goede doelen in Italië. Nu werken we met Lega del Filo d’Oro (een stichting die zich bezighoudt met het welzijn van doofstomme en meervoudig gehandicapte mensen, red.). Daar wil ik tijd in investeren, want het is voor mij heel belangrijk. Met die helm wilde ik een andere boodschap overbrengen. Het was mijn thuisrace en ik wilde de link laten zien dat dit mijn thuis is, en dat de wereld het thuis is voor de mensheid. Om de wereld te verbeteren en om ons gedrag te veranderen. Door de meeste problemen die we hebben, zoals klimaatverandering, gaan we de verkeerde kant op. Dat kan voor de toekomst een hele gevaarlijke ontwikkeling zijn. Ik wilde ergens mee beginnen. Ik wil graag mensen inspireren en mijn deel bijdragen. Ik hoop dat iedereen een beetje kan helpen. Het hoeft niet om veel geld te gaan of om rigoureuze veranderingen, maar die kleine beetjes die er voor kunnen zorgen dat deze wereld in de toekomst een betere plek wordt.”
