Interview Andrea Dovizioso
Toen Andrea Dovizioso begin augustus in Silverstone aankondigde dat hij het seizoen niet zou afmaken, gaf hij toe dat hij al enige maanden met dat idee had gespeeld. “Als je als rijder er tijdens een training of een race niet in slaagt om te zitten waar je wilt, dan ga je over dat soort dingen nadenken. En dan realiseer je je: dit is het moment”, vertelde de Italiaan. Op Misano, het circuit waar hij in 2000 zijn eerste race met ‘grote wielen’ won, volgde een passend afscheid.
Nadat Andrea Dovizioso in 2004 als 18-jarige de 125-wereldtitel behaalde, werd hij nog twee maal achter Jorge Lorenzo vice-wereldkampioen in de 250 cc-klasse. Van 2017 tot en met 2019 was hij achter Marc Marquez de beste MotoGP-coureur ter wereld – op een machine die hij grotendeels samen met Ducati Corse-baas Gigi Dall’Igna had ontwikkeld. De alom gerespecteerde Dovizioso won 24 Grands Prix, stond 103 maal op het podium en reed in Misano zijn 346e en laatste race. Het avontuur met Yamaha werd niet wat de fabriek, het WithU RNF Yamaha Team en ook de coureur er zich van hadden voorgesteld.
Wat zie je als de grootste verandering sinds je in 2008 debuteerde in de MotoGP?
“Dat zijn er veel. Maar de grootste verandering is wel het racen met Yamaha. Omdat ik die situatie niet verwacht had. Toen ik er mee begon, begreep ik de pluspunten, maar ik voelde ook wat beperkingen op sommige vlakken. En als je dat niet verwacht, is dat een grote shock. Als het je niet lukt om problemen op te lossen, is dat erg moeilijk. Omgaan met die situatie, was het moeilijkst. Omdat het zo compleet anders was dan wat ik de acht jaar daarvoor (met Ducati, red.) had meegemaakt. Zoals ik nu moest rijden, was totaal het tegenovergestelde van wat ik gewend was geweest. Ik had destijds aardig in beeld wat ik zou moeten doen om competitief te zijn. Maar al die dingen… werkten niet meer. Niets! Dus moet je het tegenovergestelde doen. Ten eerste is dat niet natuurlijk en ten tweede is het niet mijn manier. En het gevolg daar van is… dat het niet leuk is. Haha!”
Er was na je vertrek bij Ducati na 2020 geen reden om terug te komen, maar je wilde het.
“Ja. Omdat ik na 2012 al voor het Yamaha-fabrieksteam had willen rijden en die kans kreeg ik toen niet. Terwijl ik (op een Tech3 Yamaha, red.) dat jaar vierde was geworden in het kampioenschap. Wat er vorig jaar gebeurde, was waanzin: niemand had verwacht wat er gebeurde tussen Yamaha en Maverick (Viñales), maar ergens in mijn achterhoofd, zat ik nog met die ene gedachte. Dus ik kreeg de kans om een fabriekscontract met Yamaha te tekenen. Dat was wat ik altijd al had gewild. Want ik in 2012 moest ik de machine racen zoals ik ‘m kreeg. Ik kon geen ontwikkelingswerk doen. Niks. Ik dacht ik met meer ervaring graag op die machine wilde stappen. Maar ik kwam er achter dat alles plotseling verandert als je er middenin zit. Je kunt nooit alles voorspellen. Het is teleurstellend. Ik had meer verwacht, maar ik kwam in deze bijzondere situatie terecht. Niet per se een slechte situatie, want ten slotte won Fabio (Quartararo) vorig jaar de wereldtitel en hij leidt ook nu het kampioenschap. Het is ook niet zo dat ik een excuus probeer te vinden, het zijn gewoon meerdere dingen. MotoGP is veranderd. Nu win je een race op snelheid. Heel veel inhaalacties zie je niet, omdat iedereen snel is. Je speelt meer met rondetijden dan met een racestrategie of met een bandenstrategie. Als je snel bent in de trainingen, kun je die min of meer vasthouden in de race. Dat is een gevolg van de banden die zijn veranderd. Je kunt iets meer pushen dan in het verleden en een vergelijkbaar tempo tot het eind vasthouden. Daarom zien we momenteel minder duels. Er is veel aerodynamica en dat heeft geen gunstig effect op het aantal inhaalacties. Ik wil daar niet negatief over zijn, het is gewoon de verandering die we zien.”
Ben je teleurgesteld in jezelf dat je die omschakeling niet hebt kunnen maken?
“Ja. Ik ben meer teleurgesteld in mezelf dan in de situatie met Yamaha. Ik was niet in staat om het potentieel van de machine te gebruiken en het lukte me niet om die dingen te veranderen. Ik ben ook teleurgesteld, omdat ik de karakteristieken van de machine niet kon veranderen. Een klein beetje slechts. In 2012 kon ik niks veranderen, maar ik kon wel rijden zoals ik wilde en ik was competitief. Het was niet de beste manier om hard te gaan met een Yamaha, maar genoeg om vierde te worden in het kampioenschap. Met de karakteristieken die de Yamaha nu heeft, is dat niet meer mogelijk. Je kúnt niet winnen op acceleratie met een Yamaha, maar je kunt in de bochten heel snel zijn. Maar als die microchip in je hersenen jou zegt dat je de bocht op een hele andere manier moet naderen, gaat het je niet lukken om die situatie te creëren waarbij je met veel snelheid uit de bocht kunt komen. En elke bocht is het hetzelfde verhaal.”
En het feit dat je 36 bent helpt ook niet?
“Die vraag kan niemand beantwoorden. Natuurlijk was ik graag wat jonger geweest, maar… Misschien speelt het voor een klein percentage mee, maar voor mij is het maar een klein deel.”
Laten we het eens hard zeggen, Dovi: waarom zou Yamaha luisteren naar Andrea Dovizioso of Franco Morbidelli terwijl er één rijder is die races wint en het kampioenschap aanvoert?
“Ik was open en duidelijk naar Yamaha toe. Mijn relatie met de fabriek is heel goed. We hebben samen in meetings gezeten en ik begrijp de situatie met Fabio, die om meer vermogen vraagt. Daar vecht ik niet tegen en ik wil niks forceren. Ik was de eerste die zei ‘ik weet vrij zeker waar ik problemen mee heb, maar ik kan jullie situatie niet veranderen. Ik wil graag begrijpen waar jullie je op gaan richten’. Dat was voor mij belangrijk. Afgezien van de resultaten, heb ik een reden nodig en een duidelijk programma wat we kunnen doen. Ik probeerde uit te leggen waarom Fabio naar mijn mening staat waar hij staat. Ik probeerde uit te leggen dat Fabio er van zou kunnen profiteren als we ons op sommige vlakken zouden verbeteren. Ik was blij met de meetings, maar er is niks veranderd. Ik kreeg niet de kans om aan grote zaken te werken, dingen die volgens mij de negatieve punten van de machine waren. Maar ik ben er kalm onder, want ik kan Yamaha begrijpen.”
Je hebt in 21 seizoenen talloze circuits gezien. Op welk circuit heb je het meest genoten?
“Dat zijn er meerdere. Mugello is waanzinnig. Vechten voor de overwinning op Mugello (Dovizioso won er in 2017, red.) is iets wat ik nooit zal vergeten! Maar als we praten over de circuit-layout, dan moet ik zeggen dat Sepang heel goed is. Ik won daar in de regen (in 2016 en 2017, red.). Qatar is geen fantastisch circuit, maar ik ben er altijd competitief geweest (Dovi won er in 2018 en 2019, red.). En als je ergens competitief bent, is het altijd mooi. Dus je kunt je voorstellen hoe het dit jaar (Dovi werd veertiende, red.) was, haha!”
Je hebt veel teamgenoten gehad – Dani Pedrosa en Casey Stoner bij Repsol Honda, Nicky Hayden bij Ducati, Cal Crutchlow bij Tech3 Yamaha én Ducati, Andrea Iannone en Danilo Petrucci bij Ducati, Valentino Rossi bij SRT Yamaha… Wie was je beste teamgenoot? En dan vergeet ik bijna Jorge Lorenzo nog…
“Waarom vergeet je Lorenzo, ha! Het is moeilijk om één iemand te noemen, omdat ik met veel teamgenoten een goede relatie had. Maar Nicky was heel speciaal, omdat Nicky echt Nicky was. Een echte Amerikaan, zo kalm en toch emotioneel. Ik wil verder geen namen noemen. Er waren veel goede dingen met veel teamgenoten. Niet met iedereen. Er waren ook veel negatieve dingen. Maar dat is normaal als je tegen elkaar vecht. Het is moeilijk om vrienden te zijn.”
Je hebt de Honda RC213V, de Yamaha M1 in verschillende perioden en de Ducati van 2013 tot 2020 gereden. Wat was de beste machine waarmee je ooit hebt gereden?
“De beste resultaten komen als het tussen rijder en motor klikt. Dat wil nog niet zeggen dat het de beste motor is waar je ooit mee hebt gereden. Maar in 2018 had ik het beste gevoel dat ik ooit had met een motor. Helaas had ik in de eerste helft van het seizoen een paar niet-finishes (Dovi crashte in Jerez en Le Mans, red.) en daardoor veranderde het kampioenschap eigenlijk volledig. Ik kon niet tot het eind meedoen voor de titel. Maar het was wel mijn beste seizoen. Als ik me goed voelde en besloot om iets anders te doen, dan kon ik dat ook. Het is niet normaal dat je op een zondagochtend wakker wordt en zegt ‘vandaag wordt het mijn dag’. Dat was ongebruikelijk maar zó mooi.”
Je hebt vijftien MotoGP-races gewonnen, sommige nadat je aanvallen in de laatste bocht van Marc Marquez had overleefd. Wat was je mooiste overwinning?
“Misano 2018 was een perfecte race. Alles verliep perfect voor me. De snelheid, de inhaalactie (op teamgenoot Lorenzo, red.) precies op het goede moment… Ik bedoel: perfect. Beter dan dat was niet mogelijk. Maar de overwinning in Silverstone in 2017 was te gek, want daar deed ik zelf alles goed. Ik was niet de snelste en als je dan wint, betekent het dat je alles helemaal goed hebt gedaan. Je zit op de grens, maar je voelt ‘oké, ik heb alles perfect gedaan’. Het was te gek.”
Ik dacht zelf aan de gevechten met Marc in Oostenrijk 2017, Motegi dat jaar in de regen….
“Motegi! De enige race in m’n carrière die ik terug heb gekeken waarna ik me realiseerde hoe snel Marc en ik daar waren. Niet alleen vergeleken met de rest, maar voor ons was het…. normaal om op dat niveau met elkaar te vechten. Het was een gevecht voor de titel. We gingen over over de limiet, we vochten tot de laatste bocht…. Maar ik denk dat ik die dag de betere motor had.”
Was Marc je meest gerespecteerde tegenstander?
“Wat er tussen Marc en mij gebeurde, was een beetje apart. Want ik denk dat hij altijd aardig op de grens zat. Soms er overheen. Ook met mij. Maar in onze duels zorgde dat nooit voor problemen. Ik denk dat dat het gevolg was van de manier waarop ik met hem vocht. Ik besloot om het duel met hem aan te gaan op mijn manier. Dat was een beetje vreemd maar uiteindelijk was dat zó mooi, want er gebeurde nooit iets vervelends tussen ons. De meesten dachten ‘jij remt laat, ik rem later. Jij bent agressief, ik ben agressiever’. Ik denk dat dat het domste was wat je kon doen met Marc. Daarom speelde ik het spelletje anders. Het was psychologisch, 95 procent van de tijd was het dat.”
Tot slot, wat is de grootste misvatting over Andrea Dovizioso? Er zijn mensen die zeggen dat je snel was, maar niet agressief.
“Ik zie dat niet als negatief. Iedereen wil altijd iedereen agressief zien rijden, maar dat interesseert me niet. Laat ik het zo zeggen: ik probeer altijd de tegenstander te bestuderen. En kijk hoe Capirossi en Valentino waren aan het eind van hun carrière: ze werden diplomatiek. Dat deden ze volgens mij omdat ze beseften dat ze nooit iedereen de werkelijkheid zouden kunnen laten zien, ondanks het feit dat ze twee van de beste coureurs ter wereld waren. Uiteindelijk realiseer je je ‘waarom moet ik er al die energie in stoppen om dingen uit te leggen die ze toch nooit zullen begrijpen’. Naar mijn mening is het niet belangrijk om te luisteren naar wat ‘de mensen’ vinden. Want zij kennen de waarheid niet tot in detail. Als jij niet de persoon bent om wie het gaat, zul je het nooit weten. Dus: wat is belangrijk? Om te proberen slim te zijn. Ik vind het belangrijk om goed voor mensen te zijn. Ik probeer relaxed te zijn naar anderen toe. Als jij mij niets aan doet, zal ik nooit iets slechts tegen jou doen. Nooit. Misschien ben ik te aardig. Waarschijnlijk. Maar het maakt me niet uit. Als mensen slecht over je denken… Wat maakt het uit. Het is echt niet belangrijk.”
