GP Wegrace Silverstone, Groot-Brittannië
In twee wedstrijden maakte Pecco Bagnaia 42 punten goed op Fabio Quartararo. Na zijn knappe overwinning in Assen wist Bagnaia onverwacht ook de Grand Prix van Groot-Brittannië te winnen. De Ducati-coureur reed een magnifiek opgebouwde race, terwijl Quartararo men ook Aleix Espargaro in Silverstone om verschillende redenen de schade beperkt probeerden te houden. Maverick Viñales en Jack Miller zorgden met Bagnaia voor een volledig ‘Europees’ podium.
Als de leider in het wereldkampioenschap nog een rekening moet inlossen vanwege volgens het Panel of Stewards ‘onverantwoorde rijgedrag’ tijdens de Dutch TT en de nummer 2 in de tussenstand op zaterdagmiddag zwaar crasht en met een breuk in zijn hiel aan de start verschijnt, moet je profiteren. Dat wilde Johann Zarco, maar Pecco Bagnaia deed het. Zarco leidde na een fantastisch polerecord vier ronden, maar crashte in de vijfde van twintig ronden; voor de derde maal in twaalf wedstrijden. De als derde gestarte Jack Miller nam vervolgens één ronde kopwerk voor zijn rekening, waarna Alex Rins het initiatief overnam. De winnaar van 2019 was vanaf een elfde plaats op de grid gekomen, maar slaagde er niet in Suzuki’s eerste overwinning sinds de Grand Prix van Valencia van 2020 te boeken.
Teamgenoot Joan Mir gleed roemloos onderuit op een zevende plaats, terwijl Rins door een opspelende achterband gedesillusioneerd slechts als zevende over de streep kwam. Na Rins’ kopwerk meldde Bagnaia zich aan het front. Hoewel de steeds sterker rijdende Maverick Viñales in de voorlaatste ronde zich even langs Bagnaia remde, counterde de Ducati-coureur koel. Zo won Bagnaia zijn vierde race van het jaar, amper een halve seconde voor Viñales en 0,6 voor teamgenoot Miller. Enea Bastianini reed een geweldige race en passeerde in de laatste ronde Jorge Martin. Na contact bij de start verloor Bastianini een winglet aan de linkerzijde van zijn GP21, maar hij vocht zich van een elfde plaats naar voren – halverwege de race op een tiende plaats op 3,15 van leider Rins, aan de finish was het verschil 1,6 seconde op winnaar Bagnaia.
Een seconde achter Bastianini kwam Miguel Oliveira als zesde binnen. In diens slipstream volgden Rins, de balende Fabio Quartararo en de geblesseerde Aleix Espargaro.
Hoewel hij op de lijst van snelste rondetijden pas als dertiende terug te vinden was, won Pecco Bagnaia na een allesbehalve makkelijke kwalificatie de Grand Prix van Groot-Brittannië. Pas in de warm-up had hij met de harde achterband en de medium voorband een winnende combinatie gevonden. “Aan het eind had ik achter totaal geen grip meer en begon ik heel hard te remmen. Dat was de enige manier om m’n positie te beschermen”, aldus de Italiaan die niet alleen de meeste GP’s in 2022 won maar ook de meeste ronden op kop reed. Gedurende het weekend had Bagnaia contact gezocht met mentor Valentino Rossi in Tavullia en Casey Stoner.
De Australiër stond vorig jaar in Portimao de Ducati-fabrieksrijders Bagnaia en Miller met raad en daad terzijde. “Vale heeft me veel geholpen om de situatie goed te begrijpen”, vertelde Bagnaia. “Dat was niet makkelijk, want hij zat thuis voor de TV. Maar hij hielp me om de banden en de temperaturen te begrijpen. Casey heb ik gevraagd of hij in het verleden hier iets had gedaan wat me zou kunnen helpen. Vanmorgen stuurde hij me een bericht. Ik heb geprobeerd om meer tractie te vinden bij het uitkomen van bochten, zoals hij het deed. Ik wachtte iets langer om op het gas te gaan. Dat was goed, maar misschien niet met de band die we nu hebben en aan het eind van de race had ik al geen grip meer achter. Maar ik prijs me hoe dan ook gelukkig dat ik dit soort mensen om me heen heb.”
In Viñales had Bagnaia een nieuwe tegenstander. “Het was de eerste keer dat ik met Maverick vocht. De eerste echte keer was in Misano 2020 en toen crashte ik toen hij achter me zat te pushen. Ik denk dat hij met een goede start competitiever zou zijn geweest dan ik. Toen hij bij mij in de buurt kwam, zag ik dat zijn achterband op was. Hij remde me voorbij en ging wijd, waarna ik meteen het gat afsloot. Dat was de sleutel voor de winst.”
Op advies van zijn team startte Viñales vanaf de tweede positie zonder zijn Ride Height Device achter in te schakelen. “Ze raadden het af, omdat het hier pas heel laat uitschakelt. Ik durfde dat risico wel aan, zij vonden het veiliger om het niet te gebruiken. Toen we startten had iedereen om me heen (inclusief teamgenoot Espargaro, red.) het wel”, kon Viñales lachen. Bij de start verloor de Spanjaard veel en hoewel hij aanvankelijk niet erg doortastend leek, was het slot van Viñales’ wedstrijd van grote klasse. “Ik denk dat het een heel andere race was geweest als ik vanaf het begin mijn eigen ritme had kunnen rijden en eerste of tweede was geweest”, schatte de snelste man van de warm-up in. “Maar ik kon aan het eind vechten en dat motiveert je ook om de volgende race sneller te zijn in het begin.
Het kwam niet door de slechte start, het kwam omdat er veel verkeer was en omdat ik continu in gevecht was. Daardoor konden Pecco en Jack een gat slaan.” Voor de herboren Viñales was het het tweede Aprilia-podium op rij na zijn derde plaats in Assen. Hij had niet het gevoel dat hij naast de winst had gegrepen omdat hij bij de start aan de kant werd geduwd door Quartararo. “Ik heb nergens spijt van, ik ben meer dan blij met de tweede plaats en de volgende keer vechten we nog harder. De rest is slechts een kwestie van tijd.”
In Assen werd de top 4 gevormd door Europese constructeurs, in Silverstone reden de eerste zes rijders zelfs op Europese machines – voor het eerst sinds de eerste GP van 1970 op de Nürburgring. Andrea Dovizioso kondigde in Silverstone aan dat hij na de Grand Prix van San Marino vanwege de slechte resultaten definitief een punt achter zijn carrière zet. Yamaha-testrijder Cal Crutchlow vervangt hem de laatste zes races in het RNF Yamaha Team. De sterke prestaties van de Europese fabrikanten in de MotoGP waren voor Dovizioso geen nieuws. “De laatste vijf, zes jaar zette die verandering in”, aldus de 36-jarige Italiaan, die in zijn vijftien jaren MotoGP op Honda, Ducati en Yamaha onderweg was. “De structuur achter een ‘Europees’ team is volledig anders dan die van de Japanners.
Net als hoeveel de Europeanen pushen en hoeveel risico’s ze durven te nemen. Dat heeft de hele MotoGP veranderd. De basis van de Japanners is goed genoeg. Maar de basis is niet genoeg. Je hebt een compleet pakket nodig. Het is zeker dat de Japanners hun aanpak moeten veranderen. Ze willen weliswaar veel en ze hebben een geschiedenis, maar hier gaat het om de ontwikkeling van de beste klasse ter wereld. Het is een kwestie van mentaliteit.”
De zwaar teleurgestelde Fabio Quartararo haalde zijn schouders op na het horen van Dovizioso’s analyse. “Ik weet het niet”, zei de wereldkampioen na zijn achtste plaats. “Want ik weet niet hoe zij werken. Ik zie maar een paar mensen bij ons in de box, maar de mensen die het echte werk doen, zie ik niet. Dus ik weet niet hoe zij precies werken. Yamaha heeft nu een Italiaanse engineer (voormalig F1-engineer Luca Marmorini, red.) gecontracteerd en ik hoop dat dat helpt. Maar niemand weet hoe erg ik op de motor aan het pushen ben. Het maakt mijn leven heel ingewikkeld.”
Aanvankelijk liep Quartararo’s race voorspoedig. Direct na de start sprintte hij naar een tweede plaats, waarna hij in de vierde ronde na zijn Long Lap Penalty terugviel naar de vijfde plaats. “Ik dacht dat de Long Lap Penalty me meer tijd zou kosten, maar uiteindelijk viel dat wel mee”, constateerde Quartararo. “Maar als we achter anderen zitten, valt er niet met onze machine te rijden. We rijden zo anders dan de rest en inhalen is voor ons dan een nachtmerrie.”
Quartararo opteerde voor de medium achterband; een foute keus, gaf hij toe. “We hebben de fout gemaakt om de harde compound niet te proberen. Die was in deze omstandigheden super belangrijk. Uiteindelijk was mijn achterstand maar 5,5 seconden. Achter één rijder verloor ik maar anderhalve seconde, achter meer rijders werd die achterband super heet en we weten niet waarom.”
Volgens Quartararo ontbrak het hem bovendien aan ’topsnelheid, acceleratie en grip achter’. “Als we ergens op vrijdag komen, zijn we bijna altijd snel. Omdat onze machine weinig verschilt van vorig jaar. Maar zij (Ducati, red.) zijn met veel meer dan ons en hoe meer ronden ze maken in een weekend, hoe veel sneller ze worden dan wij.”
Op zaterdag verkeek Aleix Espargaro zich in de laatste vrije training op de bedrijfstemperatuur van zijn harde achterband. De Aprilia-coureur werd gelanceerd en het was een klein wonder dat hij zich even later nog als zesde kwalificeerde – op maandag bleek: met een fractuur in de rechter hiel. Dat hij slechts één punt inleverde op zijn rivaal Quartararo zorgde voor gemengde gevoelens. Hij finishte als negende, nadat hij in de laatste ronde nog even vóór Quartararo had gereden. “Het was eigenlijk onmogelijk, maar ik moest het proberen”, lachte hij. Zijn fysieke toestand wilde Espargaro niet als een excuus gebruiken. “De pijn was geen excuus, maar ik kon niet vrij op de motor bewegen en ‘m niet goed af laten draaien. Ik voelde me de hele race wel stijf maar ik had weinig pijn”, aldus de man die als enige in alle race punten behaalde. “Maar ik kon niet inhalen. Het is jammer dat ik dit weekend niet kon vechten voor de overwinning. Ik denk dat ik een betere pace had dan Maverick, maar dat moet je in de race laten zien. Ik had geen enkele tractie aan de rechterkant. Vandaag was het een goede kans om punten goed te maken. Het is me niet gelukt.”
