Column Frank Weeink MP 15-2009
Aussies zijn taaie rakkers, algemeen bekend. Denk maar aan de heldhaftige optredens in een lichtgrijs verleden van Wayne Gardner en Mick Doohan. Maar recentelijk ook nog van Karl Muggeridge, die toch wel lang last hield van wat pijn in zijn rug. Niet zo verwonderlijk met een gebroken ruggenwervel in je lijf. Het patiëntendossier van Casey Stoner is wat ingewikkelder. Een ziektebeeld is er, een ziekte echter niet. Maar begin alsjeblieft niet over het P-woord. Livio Suppo, Ducati/Marlboro-teammanager, laat geen mogelijkheid onbenut om te verkondigen wat een held, genie en groots kampioen Casey Stoner is. Maar het probleem van een dergelijke heldenverering kan zorgen voor een vertroebeld beeld van de persoon. Zou het kunnen dat dat bij Suppo zo is? Dacht het wel. Toen ik vorig jaar in een wat minder succesvolle periode eens aan Stoner vroeg of de technische problemen misschien zijn eigen scherpte ook beïnvloedden, greep souffleur Suppo persoonlijk in. “Stupid question!” Of ik niet gezien had hoe Casey gereden had. Tja. Stoner grijnsde bij zoveel morele en verbale ruggensteun. Onnodig te zeggen dat hij het op zijn beurt weer helemaal eens was met zijn teammanager. Maar goed. Suppo is de man die hoogstpersoonlijk Stoner – als derde keus, dat wel – naar Ducati haalde. Alleen al daarom is de veertiger er alles aan gelegen om Stoner te pamperen in woord en daad. Maar nu heeft Suppo toch een probleem. De halve medische sportwereld heeft niet kunnen constateren wat Stoner nu eigenlijk mankeert. Dat biedt dan weer volop ruimte om er ‘en petit comité’ met twee buitenlandse collega’s eens flink op los te filosoferen met Suppo. Eerst is er het volgende couplet in een sonore lofzang. “Alle coureurs op onze motoren zijn voor ons belangrijk, maar Casey is de leider in de ontwikkeling van de Ducati”, zegt Suppo. “Als de machine beter wordt, komt dat vooral dankzij hem. Hij is niet alleen een snelle rijder, maar hij kan ook dingen ontwikkelen. Als hij om iets vraagt, wérkt het ook.”Nu is het echter zo dat het bij de mens/sportman Stoner intern (waar dat dan ook mag zijn) even niet “werkt”. En als niemand weet waarom, is dat best wel lastig. “Wij moeten volgen wat hij voelt”, vertelt Suppo. “Ik mag die jongen erg graag. Zijn welzijn is mij veel waard en ik maak me dan ook zorgen. Als hij achteraan zou rijden, was het nog vervelend, maar zou ons probleem minder erg zijn.”Volgens Stoner zijn er geen lichamelijke ‘defecten’ aan het licht gekomen tijdens de onderzoeken. Een gevalletje ‘verborgen gebreken’, derhalve? Voorzichtig maar eens aftasten, dan: protesteert zijn lijf nu plotseling door het vele reizen, zoals Stoner zelf oppert? “Iedereen in dit wereldje reist veel, maar we moeten niet vergeten dat Casey al vanaf zijn vierde onderweg is. Normaal zijn resultaten een goed medicijn voor de ontberingen van het reizen, maar ik weet niet hoe het nu is.”Dan probeer ik het toch maar eens: “als er geen lichamelijke oorzaken zijn gevonden, en als Casey zo belangrijk is voor jullie ontwikkeling en verantwoordelijk is voor het overgrote deel van Ducati’s successen, zou de druk hem dan misschien te groot zijn geworden?” Suppo haalt zijn schouders op. Ik lanceer het P-woord. Van pilletjes, prestaties, polifinario en van paljas, maar ook van psycholoog. “Zou Casey geen baat kunnen hebben bij een psycholoog?”Oei, ik zie en voel een hartgrondig ‘stupid question’ aankomen bij Suppo. Deinen de twee collega’s naast mij terug of verbeeld ik me dat? Na enig spannend zwijgen geeft Suppo het verwachte antwoord. “Nee. Casey heeft geen psycholoog nodig. Alleen een pauze”, kent Suppo ook een P-woord. “Ik hoop dat de vakantie na Donington hem helpt. Hij moet even niet aan zijn werk denken.”Ach ja, natuurlijk. Dat is de oplossing. Pfff, zo’n antwoord lucht op. Maar dan voelt Suppo de behoefte om er nog wat aan toe te voegen – met ‘panache’, u weet wel. “Wat denk je dat dat hele gedoe met die pols in de winter met hem heeft gedaan”, zegt Suppo fel. “Dat was geen winter van uitrusten voor hem. Als die operatie niet goed uit had gepakt, had dat het einde van zijn carrière betekend! En wat denk je van de extra druk die het geeft als je al anderhalf jaar de enige rijder bent die op een Ducati presteert? Ik weet niet of hij dat zo voelt, maar ik zou het me kunnen voorstellen. Daarom ben ik blij dat Mika Kallio en Nicky (Hayden, FW) het nu beter doen. Dat is ook goed voor Casey. Wij realiseren ons soms niet aan hoeveel stress hij blootstaat.” Inderdaad. Dat is moeilijk voor te stellen. Daar helpt geen lieve moeder en al helemaal geen psycholoog aan. Aussies zijn namelijk taaie rakkers en geen psycholooggangers. Pffff. Laat Casey straks maar lekker genieten van zijn pauze. En die journalist, zou die weten dat de ‘p’ ook de eerste letter van prutser is? Frank WeeinkMotoPlus-redacteur Frank Weeink verslaat samen met Corné Klijn de GP’s voor RTL7
