Roadbook-tour Flevoland
In deze alweer derde roodbook-tour van 2022 zul je aan den lijve het verschil ervaren tussen het nieuwe en het oude Nederland. We beginnen en eindigen op de Veluwe, maar een groot deel van de route loopt door de Flevopolder, dat pas vanaf de jaren 50 van de vorige eeuw gestalte kreeg. Oud en nieuw in motorstijl dus!
Het startpunt van de route ligt lekker gunstig, direct aan de A28 om precies te zijn, dus het is voor iedereen goed bereikbaar. Van daaruit gaat het meteen in noordelijke richting waar je al snel op de grens tussen het oude en nieuwe land komt. Na de oude haven van Elburg, waar vaak oude botters te bewonderen zijn, dient zich al snel de brug over het Drontermeer aan, waarna het landschap enorm veranderd en ook het aanbod aan pittoreske steden en dorpen direct wordt gereduceerd tot nul komma nul. Je rijdt dan namelijk de polder Oostelijk Flevoland in, die tussen 1950 en 1957 werd drooggelegd.
Samen met Zuidelijk Flevoland vormt deze polder het grootste kunstmatige eiland ter wereld. Het eerste deel rij je vooral door een leeg landschap met grote percelen bouwland. Op regelmatige afstanden staat een boerderij met beplanting er omheen. Meestal in een groepje van twee of drie stuks.
Na de aanleg van de polder zijn al meteen bosgebieden aangeplant. De beplanting is dus nu zo’n zestig jaar oud, in de bossen heb je dus al best wat beschutting. Met die beschutting is het gedaan zodra je het bos uit rijdt. Dan loopt de route over een dijk waar je vol bent overgeleverd aan het weer. Je kijkt dan vele kilometers ver over het bouwland en het Ketelmeer. In het Ketelmeer ligt overigens nog een kunstmatig eiland, dat is aangelegd om vervuild slib op te slaan, het IJsseloog.
Om over te steken naar de Noordoostpolder ga je over de Ketelbrug. Vooral in de zomer is de kans dat je hier moet wachten best groot, omdat er veel recreatief vaarverkeer is waarvoor de brug geopend wordt.
De realisatie van de Noordoostpolder begon al in 1936 met de voorbereidingen van de aanleg van de dijk. Vier jaar later was de dijk voltooid en kon worden begonnen met het droogmalen van de nieuwe polder. Op 9 september 1942 werd het laatste water weggepompt en was de Noordoostpolder officieel land. Aan de noordoostzijde lag de bodem wat hoger zodat daar in 1941 al de eerste rogge kon worden geoogst.
Ook hier is duidelijk te zien dat het landschap kunstmatig is. Wel valt het op dat de boerderijen wat dichter bij elkaar staan. En bij velen staat nog de karakteristieke schuur. Deze zijn ontworpen door de firma Schokbeton en worden daarom Schokbetonschuur genoemd. Ze moesten snel en met weinig materiaal gebouwd kunnen worden, omdat er na de oorlog weinig geld was.
Na zoveel ruimte, zon of wind is het tijd voor een pauze. Het eerste MotoPlusPunt bevindt zich in de haven van Urk. In restaurant ’t Achterhuis heb je een prachtig uitzicht op de vissersboten en het water. De eerste vaste verbinding van dit voormalige eiland met het vasteland was een telefoonlijn, die in 1897 is aangelegd voor de vishandel.
Als je weer op pad gaat krijg je een mooie indruk van dit bijzondere oude stadje. In tegenstelling tot Urk is Schokland volledig van het water afgesloten. Tot 1859 woonden hier zo’n zeshonderd mensen, maar zij moesten verhuizen, omdat het eiland in de Zuiderzee niet te beschermen was tegen afslag van het land.
Een stukje verderop verlaat je de Noordoostpolder via de Ramspolbrug. Aan de rechterkant zie je nog net de Balgstuw die ervoor zorgt dat het IJsselmeerwater niet het land in gestuwd wordt. Zodra het waterpeil te hoog komt, wordt de enorme rubberen slang automatisch gevuld met water en lucht om het water tegen te houden.
Via IJsselmuiden en Kampen rij je naar het tweede pauzepunt, in het dorpje Zalk. Dat is bij velen waarschijnlijk vooral bekend van natuurmiddelgenezeres Klazien (uut Zalk). Restaurant De Oase ligt middenin het dorpje en is op zondag gesloten. Oorspronkelijk was dat vanwege de geloofsovertuiging, maar inmiddels is het sociale leven van de eigenaren een belangrijkere reden.
Na de pauze gaat de route weer over een lekkere dijkweg. Dit keer geen strakke lijn zoals in de polder, maar een weg met veel kronkels. Het laatste stuk gaat door de bossen van de Veluwe waardoor het contrast met de openheid van de polder nog extra duidelijk wordt. Langs de kant van de weg staan veel borden met de waarschuwing dat er een naastgelegen schietterrein is, maar de route volgt netjes de doorgaande weg, de kogels vliegen je dus niet bepaald om de oren. Na bijna 135 kilometer sta je weer bij het beginpunt: La Place in ’t Harde.
