Column Hugo Pinksterboer
Dat ik eerst nog van die tik in dat blok van mijn GS af moest, schreef ik in mijn vorige column. Het goede nieuws? Het probleem zou opgelost zijn. Het slechte nieuws? De koppeling was ook aan vervanging toe. Zit ik dus nog steeds op mijn vaste leen-R1.
In 2020 reed ik al koud twee weken op die Yamaha, nadat mijn toenmalige BMW in vlammen was opgegaan. Veel te kort om haar echt te leren kennen. Ik was nog lang niet klaar met haar. Nu ga ik inmiddels richting de twee maanden. En ja, ik kijk uit naar het moment dat ik mijn been weer over die Duitse hoogpoter mag zwaaien, maar ik zie op tegen het moment dat ik de blauwe, licht bekraste en bepekelde Japanse weer in de schuur van mijn allerfavorietste dorpsgenoot ga parkeren. Ze doet iets met me. En ik iets met haar, weet ik. Ik laat haar regelmatig uit, in tegenstelling tot haar rechtmatige heer en meester. Dat ze in ruil daarvoor buiten moet slapen, neemt ze voor lief. Want ik smeer haar waar ze gesmeerd wil worden, ik hou haar op spanning waar ze dat nodig heeft en ik laat haar alle hoekjes van het land zien. Daar kan ze in haar schuur alleen maar van dromen, weet ik. Toen ik haar ophaalde, moest de via je lijfblad aangeschafte Enerjump Mini eraan te pas komen om haar na maanden van eenzame opsluiting weer tot leven te wekken. Elke keer weer wonderlijk hoeveel brute power er in dat binnenzakkleine kastje schuilt. Vroem, deed ze bij de tweede poging.
De snelweg is natuurlijk niet haar gedroomde omgeving. Helaas is het wel de omgeving waar ik nogal wat tijd doorbreng. Kwestie van noodzakelijke werkretourtjes van twee- of driehonderd kilometer op dagen dat ik ook nog allerlei andere dingen te doen heb. Enige voordeel van zulke expedities is dat je snel leert om je gewicht niet op je polsen af te steunen maar om je bovenlijf vanuit je kern in de lucht te houden. Dat wist ik nog van mijn vorige stint met de blauwe dame. Gelukkig maar, anders was die eerste lange rit van mijn hernieuwde kennismaking me nog lelijk opgebroken. Nu hielden mijn polsen het prima. Wel maakte ik de fout om na een tocht van dik anderhalf uur bij het eerste Zwolse rode licht direct naar voren te kruipen. Toen ik daar stond wist ik het meteen weer. Ja, met een R1 rijd je makkelijker tussen het blik door richting stopstreep dan met een volledig bekofferde GS. Maar met je handen op je clip-ons omhoogkijken of het licht al groen wordt, is vragen om een serieuze nekhernia.
Als mensen verrast kijken als ze mij op zo’n racer zien, ben ik nog wel ’s geneigd om op te merken dat de verschillen met mijn normale vervoer in feite minimaal zijn. Twee wielen, een tank en een motorblok. Toch? Was ik zelf het gebrek aan bagageruimte even vergeten, meteen al bij die eerste rit richting Zwolle. Voor het interview dat ik ging doen moest er een schrijfblok mee, een nagelnieuwe camera met twee fikse lenzen en een dito flitser, plus een paar handschoenen omdat het ’s ochtends nog veel frisser was dan het ’s middags zou worden – en aan weinig raak je als kofferrijder zo snel gewend als aan een extra paar handschoenen. Wat was ik dus blij met mijn vrolijk uitvouwbare tanktas. Wat deed ik dapper of je die kostbare cameralading blindelings aan zes luizige tankmagneetjes kon toevertrouwen. Wat was ik blij dat dat ook echt kon, zelfs als ik vergat dat een beetje gas bijgeven op een R1 veel meer effect heeft dan op mijn bullige boxer. En dat gebeurde nogal eens, geef ik toe. Regelmatig vroeg ik me verwonderd af waarom iedereen toch zo tergend traag reed, terwijl ze mij vast van het tegendeel beschuldigden. Ik bied alsnog mijn excuses aan: het zicht op het toch al nauwelijks leesbare display werd me door die tanktas compleet ontnomen, terwijl de hoogfrequent trillende dame me al snel had doen besluiten om mijn telefoon met GPS en snelheidsmeter uit z’n tijdelijke houdertje te halen. Ik reed dus op gevoel, wil ik maar zeggen. Dat kan. Zelfs op een R1 op de A1. Ik ga haar missen, wil ik maar zeggen.
