Lezerstest Kawasaki Z-modellen
Maart roert z’n staart, luidt het gezegde. Op 11 maart jongstleden gelukkig niet, op één van de eerste prachtige lentedagen van dit jaar trok een groene golf van Kawasaki’s door het Achterhoekse coulisselandschap. Allemaal modellen uit de roemruchte Z-lijn, die dit jaar zijn vijftigste (!) verjaardag viert. Een oproepje om zelf eens te ruiken aan de verschillende modellen die de lijn tegenwoordig telt, bleek niet tegen dovenmansoren gericht. Helaas was er slechts plaats voor zeven deelnemers, zij delen hun bevindingen op de navolgende pagina’s!
Evert Bleijenberg
Foto: Guus van Goethem
Leeftijd: 26 jaar
Beroep: werkvoorbereider/tekenaar
Rijbewijs sinds: 2017
Eigen motor(en): Honda Fireblade en KTM RC8R
Beoordeling: 4 van 5 sterren
‘VERSCHIL IN BLAASMUZIEK’
“Het verlangen om de Z H2 te testen was wel groot toen ik werd uitgenodigd voor de lezerstest van de Kawasaki Z-modellen. Als groot fan van motorfietsen met veel vermogen begint het wel te kriebelen bij de geblazen vierpitter. Echter ben ik begonnen op de Z900RS wat achteraf gezien ook wel de betere volgorde was. Het verschil in vermogen is op papier groot, in de praktijk voelt de RS ook krachtig aan doordat deze terug getuned is voor meer koppel onderin. Je hoort heel sterk dat er veel aandacht is besteed aan het in- en uitlaatgeluid. Het klinkt heerlijk! Persoonlijk vind ik het beter klinken dan het ‘getjilp’ van de H2. Dat begint je op ten duur wel te vervelen. En daarnaast zou je bijna bang worden dat een leek aan je vraagt of de motorfiets af fabriek met een kapot lager wordt geleverd. Voor een lekker ontspannen ritje is de Z900RS een grote aanrader, heerlijk zacht zadel, lekkere zithouding (al moet je opletten dat je niet ‘in elkaar zakt’) en goede bediening van de elektronica.
Dan de Z H2. We kregen eerst enige uitleg over de bediening, het enige wat ik ervan wilde onthouden is hoe de motoren in de Sport-modus moeten. De Z H2 heeft heel veel elektronische functies waar we tijdens de korte testrit nauwelijks gebruik van hebben kunnen maken. Tijdens het rijden was het even wennen aan de vermogensafgifte, maar de power is heerlijk. Het voelt niet heel agressief aan, het is met name de power die maar oneindig beschikbaar blijft, die overdondert. Vanaf het moment dat je je durft over te geven aan de ‘lift-control’ van de elektronica, is het verslavend om het gas af en toe vol open te draaien. De voorzijde wordt licht en blijft vervolgens keurig op dezelfde afstand over het asfalt doorrazen. Met de cruise-control had ik af en toe ruzie, maar dat is denk ik een kwestie van wennen. Verder wel coole functies zoals een hellingshoekmeter op het dashboard. Al met al heel gaaf om geprobeerd te hebben, maar uiteindelijk denk ik dat je met de Z H2 het prijsverschil met de 900RS niet goed kunt maken in rijplezier.”
Marc Knottnerus
Foto: Guus van Goethem
Leeftijd: 22 jaar
Beroep: Sstudent Logistics Engineering
Rijbewijs Sinds: 2020
Eigen motor(en): Yamaha FZS600 Fazer (25kw) en BMW R1100GS
Beoordeling: 4,5 van 5 sterren
‘ZEKER EEN AANRADER’
“Tijdens de test heb ik alleen op de Kawasaki Z650 kunnen rijden. Die was afgeleverd met een vermogen van 35KW voor het A2 rijbewijs. Het gevoel was met het opstappen meteen goed. De motor rijdt heel makkelijk en heeft geen elektronica, dus er kan niet worden gespeeld met rijmodi, verschillende vermogens en traction-control. Als je wilt versnellen maakt het niet uit in welk toerengebied en/of welke versnelling je zit. Gevoelsmatig wil de motor altijd graag vooruit. Verder heeft de Z650 met zijn 35KW genoeg power om mee te komen met het overige verkeer en de andere Z650(RS) modellen tijdens de test. Op hogere snelheden merk je wel dat de 35kW-versie begrensd, en dus ook langzamer is. Vergeleken met de Z900(RS) en de ZH2 mis je helemaal power, maar deze motoren zijn dan ook niet vergelijkbaar.
Er zijn mij tijdens de test twee dingen opgevallen, waar ik mij aan stoorde. Dat zijn het gevoel met de voorkant en de trillingen in de buddyseat. Voor de lunch had ik nog niet heel veel vertrouwen in de voorkant. Dat kan doordat ik nog moest wennen aan de motor of doordat de temperatuur op dit moment nog wat laag was, maar het vertrouwen in de voorkant was er niet bij elke bocht. Na de lunch was dat er wel en had ik nergens meer last van. Waarschijnlijk een kwestie van gewenning in combinatie met de temperatuur die nog iets verder was gestegen. De trillingen in de buddyseat kwamen boven de 4.000 à 4.500 toeren, daaronder waren de trillingen weg.
De vering van de Z650 was heel stug afgesteld. Dit kan iedereen naar wens aanpassen en afstellen, alleen heb ik hier de tijd niet voor genomen (op de veervoorspanning achter na, is het rijwielgedeelte van de Z650 niet instelbaar red.). Op asfalt was de stugge vering fijn, maar op klinkerwegen had de demping iets zachter gemogen wat mij betreft. De motor is heel wendbaar en een heerlijke bochtenmachine. De zithouding is ook goed! Met mijn bijna twee meter heb ik geen last gehad van zere knieën, rug of schouders. De motor is geschikt voor korte ritjes en volgens mij kun je er ook prima langere toertochten mee rijden of weekendjes weg. Mocht je een motor zoeken met maximaal 35KW is de Z650 zeker een aanrader!”
Matthijs Scheffer
Foto: Guus van Goethem
Leeftijd: 44 jaar
Beroep: beleidsadviseur Autoluw Amsterdam
Rijbewijs sinds: 2001
Eigen motor(en): Kawasaki Z900RS
Beoordeling: 3 van 5 sterren / 4 van 5 sterren (Z H2)
‘HEERLIJK MET JE LIJF IN DE WIND’
“Een naked is wat mij betreft wel de meest pure vorm van motorrijden. Zelf heb ik een Z900RS uit 2018, in echt Kawa groen. Ondanks dat ik vandaag op de nieuwe 900RS zou kunnen rijden, is deze door mij overgeslagen. Toen wij als testgroep aankwamen in Varsseveld stonden de modellen van Kawasaki al klaar om bewonderd te worden. De motoren voelen, ruiken, op zitten en de knoppen indrukken, het kon allemaal. Fantastisch, zeker ook omdat je straks op elk model mag rijden. Ik ben gestart met de Z650RS, gevolgd door Z650, Z900 en Z H2.
De Z650RS zit super, de tank is zo vormgegeven dat de benen goed om de tank sluiten. En de tweecilinder pruttelt lekker weg richting de hogere toerentallen, waarbij geen enkele keer een afname van het vermogen gevoeld werd. Een mooie rechte lijn. Wel was er een licht irritante motorvibratie in het zadel merkbaar tussen de vier- en vijfduizend toeren. Deze vibratie had de Z650 ook. Verder is de zithouding van die laatste beduidend sportiever en meer op het voorwiel gericht in vergelijking met de RS. Door deze zit was de 650 minder comfortabel dan de RS.
Sportief was de Z900 ook zeker. Toen ik overstapte van de 650 naar de 900 was de overgang duidelijk merkbaar. Van prutten ging de motor naar zoemen, wat een souplesse. Het verschil in kracht was direct merkbaar en een licht liften van het voorwiel was direct het gevolg van het gas iets te snel en ver opendraaien. Maar zonder een keer het gevoel van controle kwijt te raken. Alleen het zadel was niet mijn vriend, hierin kan de 900 wat leren van de H2.
Ondanks dat de styling er ongeveer hetzelfde uitziet als de 650 en de 900, is de H2 een totaal andere wereld. Wat een krachtige, comfortabele en tegelijkertijd controleerbare machine. De elektronische vering was stijf en soepel tegelijkertijd. Dit merkte ik vooral toen ik over een stuk weg met klinkers reed. Verder is het krachthonk beresterk, maar zijn tegelijkertijd de draai-eigenschappen het meest soepel van alle Z-modellen. Echt een feest, alleen iets teveel mij. Ondanks al dit moois, zweer ik toch bij de Z900RS, voor mij heeft deze fiets al het goede van alle Z-modellen in één: de looks, geluid, power en comfort! Vier sterren voor de Z900RS daarom. Conclusie: Let the good times roll, and keep up the good work Kawa!”
Menno Steen
Foto: Guus van Goethem
Leeftijd: 48 jaar
Beroep: ondernemer/winkelier
Rijbewijs sinds: 2010
Eigen motor(en): Kawasaki W800 (2021)
Beoordeling: 5 sterren
‘ZEKER OVERWEGEN’
“Ik ben een liefhebber van motoren met een klassiek uiterlijk, rij zelf een W800. Tijdens de toerdag was ik dan ook met name geïnteresseerd in de twee retro-modellen van de Z-serie. Andere modellen heb ik vanwege de zithouding niet gereden, ik zit namelijk graag rechtop. Om te beginnen stapte ik op de Z650RS, een redelijk compacte machine met een uiterlijk waar menigeen zijn hoofd voor omdraait. Ik had eerlijk gezegd verwacht dat de 650-versie te licht voor me zou zijn, zoals sommige andere 650’s. Niets is echter minder waar! Hij laat zich gemakkelijk sturen en beschikt over twee rijmodi; gassen en remmen. Kind kan de was doen. Het koppel was ruim voldoende, ook op hogere snelheden. Je houdt meer dan genoeg over om je al gassend uit een benarde positie te kunnen redden. Na een half uurtje voelde hij al helemaal als ‘mijn’ fiets en was het geen opgave de rest gemakkelijk bij te houden. Vrijwel iedereen die deze motor reed kreeg er spontaan een glimlach van op het gezicht, wat een charmante en verrassende fiets!
Vervolgens heb ik de Z900RS geprobeerd, een wat zwaarder apparaat met hogere zit. Dit model leent zich goed voor mensen met een wat langer lijf, of die wat zwaardere toerfietsen gewend zijn. Toen ik het gas open draaide kon ik een zenuwachtige lach niet onderdrukken, wat een power! Vroeger reed ik op een BMW K1100LT en deze viercilinder doet daar qua koppel niet voor onder. De 900 liet zich voor mij wat beter ‘smijten’, zoals ik van mijn vorige BMW toerboxer gewend was, waarschijnlijk omdat hij beter bij mijn eigen lichaamsbouw past. Als je deze motor zou kunnen uitrusten met extra bagagemogelijkheden, zou het een heerlijke toerfiets zijn. Beide modellen beschikken over een heel comfortabel zadel en voorzien in een relaxte zit. Ik zou ze als volgt omschrijven: de 650 is een middelzware funbike waar je goed mee kan doorrijden, de 900 eentje waarop je heel lang heel comfortabel kan toeren. En beiden voorzien van prachtige looks! Als ik mijn W800 zou omruilen, dan zou ik deze fietsen serieus overwegen.”
Reinier van den Eijnden
Foto: Guus van Goethem
Leeftijd: 44 jaar
Beroep: werkzaam bij defensie
Rijbewijs sinds: 2005
Eigen motor(en): Benelli TRK502
Beoordeling: Z H2 4 van 5 sterren / Z650RS 5 van 5 sterren
‘DIT PAKKET KLOPT’
“Factor 4, dat is het verschil in vermogen tussen mijn eigen Benelli TRK502X en de Z H2. Het weerhield me er niet van om deze hypernaked als eerste aan de tand te voelen. Natuurlijk rustig begonnen in de Rain-modus met 140 pk en alle vangnetten op maximaal. Op deze prachtige lentedag in de Achterhoek geeft de H2 me na enkele kilometers het vertrouwen om eerder op het gas te gaan, waarbij de supercharger een waanzinnig geluid produceert, met name als het gas abrupt wordt dichtgedraaid! Dan is het tijd om (tijdens het rijden) in het menu de Sport-modus te selecteren. De volledige 200 pk kortom, waarbij direct het koppel in het middengebied zich door een nu zwaarder klinkend blok manifesteert. De viercilinder is zo enorm soepel, 60 km/uur in z’n vijf, gas opendraaien en als een Tesla in ‘Ludicrous-mode’ katapulteert deze ultieme Z richting de horizon. Ik fantaseer over dit blok in een allroad 😉. Dan wordt het tijd om te wisselen met de Z650RS, de motor die me al toelachte toen ik de parkeerplaats op reed bij de redactie. Groen als fris gras, goudkleurig velgen en een coole hybride look. Klassiek en sportief in een geslaagde combi. Wat meteen opvalt is de relaxte zit op het mooie, doorgestikte zadel, de klassieke klokkenwinkel (met een wat matig afleesbaar LCD-schermpje, maar ach) en de mooie sonore klank van deze paralleltwin. De rit gaat verder door de Achterhoek, niet zo maniakaal als op de Z H2 , maar stevig cruisend op een motor waar je continu het gevoel hebt ‘in control’ te zijn, zonder dat het saai wordt. Integendeel! Wat een oprecht vermakelijke retro: het blok is echt te gek: extreem soepel, pakt onderin al goed op en trekt hard door tot aan het rood. En klinkt super, echt een verassing. Hier heb je echter niks aan als het omhulsel zelf niet lekker stuurt, maar ook hier weer een glimlach die goed zichtbaar moet zijn geweest onder mijn opengeklapte systeemhelm. Stuurt heel neutraal en is in een oogwenk van richting te veranderen (de 160 mm achterband helpt hierbij). Dit pakket klopt gewoon helemaal. Een paar zadeltassen (lederen?) monteren, wellicht een klein ruitje en het toerseizoen kan beginnen!”
Roswitha Verhoeven
Foto: Guus van Goethem
Leeftijd: 50 jaar
Beroep: financieel adviseur
Rijbewijs sinds: 1995
Eigen motor: Kawasaki Z800
Beoordeling: 5 van 5 sterren
‘DE TOWER OF TERROR’
“Op de zonnigste dag tot nu toe dit jaar diverse Kawa’s testen, hoe gaaf is dat. Zelf rijd ik sinds twee jaar een Z800, na twintig jaar ervaring op een Honda Fireblade en Honda CBR600RR. Ik was daarom erg nieuwsgierig naar de Z900 en de Z H2. Ik ben gestart op de Z900 en meteen viel zijn souplesse op. Schakelen en sturen gaat heel soepel, bovendien voelt deze fiets een stuk lichter aan met twintig kilo minder gewicht dan de Z800. Ik ben ook onder de indruk van het remvermogen, dat geeft veel vertrouwen. Het vermogen is ook dik in orde. Even lekker de gaskraan open en meteen krijgt ‘ie er zin in. Deze motor is uitgerust met een duidelijk leesbaar TFT scherm en heeft drie verschillende rijmodi: Rain, Road en Sport. De gehele vormgeving en design zorgen voor een wat afgeslankte versie van zijn voorganger. Pluspunt is het smallere zadel, waardoor ik net wat beter aan de grond kan met beide voeten. Toen ik twee jaar geleden overstapte op een naked vond ik de Kawa eigenlijk de enige mooie fiets in dit segment. Deze Z900 is een mooie opvolger voor mijn huidige motor, op alle fronten een superfijne fiets.
Na een korte pauze wisseling van de wacht. Ik kreeg de Z650RS. ‘Wat moet ik hier nou mee?’, waas m’n eerste gedachte. Maar wat een verassing! Na een bocht of vier voelde het alsof ik er al jaren op zat. Onverwacht veel vermogen heeft deze retro en hij is heel wendbaar. Het is wel wat harder werken. De geïntegreerde schakelindicator is een mooi pluspunt. En uiteraard het design, hij is erg mooi om te zien. De zithouding deed me aan mijn lesmotor denken, ik ben meer een racehouding gewend, maar als je wat rustiger wilt toeren is deze fiets erg comfortabel.
Na de middagpauze volgt het uur van de waarheid: de Z H2. Ik was lichtelijk geïntimideerd door dit bruut ogende racemonster. En dat is het ook. Met 200 pk bloedsnel, alsof je afgevuurd wordt. Ooit de Tower of Terror beleefd in Euro Disney? Nou dat dus. Te snel eigenlijk om op de openbare weg echt lekker uit te testen. Deze wil ik daarom wel een dagje op Assen rijden, haha. Toch heb ik een goede indruk gekregen. De quikshifter, waarmee je zowel op als terug kunt schakelen, is erg prettig. Ondanks het flinke vermogen rijdt hij heel makkelijk dankzij alle aanwezige elektronica. De Brembo’s zorgen bovendien voor een indrukwekkende vertraging, heel betrouwbaar. Ook hier weer een overzichtelijk TFT scherm en verschillende rijmodi. De fiets is met 240 kilo slechts een paar kilo zwaarder dan mijn Z800, maar doordat hij zo robuust is vormgegeven, is ‘ie voor mij wat minder goed te hanteren bij het rangeren. Maar wat een beleving deze fiets. Echt een gave ervaring. Na een hele mooie toertocht door de Achterhoek en een bak vol ervaring rijker weer terug naar huis met een smile van oor tot oor. Wat was dit leuk om te doen!”
Sytse de Witte
Foto: Guus van Goethem
Leeftijd: 26 jaar
Beroep: aspirant luchtverkeersleider
Rijbewijs sinds: 2020
Eigen motor: Triumph Street Triple 675R
Beoordeling: Z900 4 van 5 sterren / Z H2 5 van 5 sterren
‘GEGARANDEERD SPEELPLEZIER’
“De dag begon voor mij op de Z900, qua zithouding en vermogen vergelijkbaar met mijn eigen motor. Wanneer je de sleutel omdraait, licht het strakke kleuren TFT-display op en voorziet je van de benodigde informatie. Met een druk op de startknop start de viercilinder moeiteloos en laat de optionele Akrapovic einddemper van zich horen. Het geluid is bescheiden, maar heeft een mooie diepe sound die uitnodigt tot een draai aan het gas. Echter moet je wel oppassen met de polsbewegingen, want de Z900 reageert hier pittig op. Dit zal deels een kwestie van gewenning zijn, maar ik kreeg toch het gevoel af en toe op mijn tenen te moeten lopen bij korte bochten in een lage versnelling. Wat echter in positieve zin opviel was de elasticiteit van het blok! Ik had verwacht hoog in de toeren te moeten rijden om het levendig te houden, maar niets is minder waar. Zowel in de derde als vierde versnelling heb je vanaf zo’n drieduizend toeren meer dan voldoende power, zodat je zonder veel schakelen de ene na de andere bocht aan elkaar rijgt. Daarbij stuurt de Z neutraal in en doet wat je verwacht, waardoor de machine snel als vertrouwd aanvoelt. Dan nog even de looks. De voorkant spreekt mij persoonlijk niet zo aan, maar de achterzijde oogt lekker strak met als leuk detail de Z in het achterlicht. Groot pluspunt vond ik de ledverlichting, dit ziet er mooi uit en geeft veel licht.
Dan de Z H2. Deze wilde ik toch wel erg graag een keer gereden hebben, een bucketlist dingetje zogezegd. De H2 laat zich in één woord omschrijven als ‘bizar’. Wat gaat dat ding ongelofelijk hard. Voor mij extra indrukwekkend, omdat het de eerste keer was op een motor met zoveel vermogen. Daar ligt ook gelijk de kracht van de Z H2. Ondanks dat die in staat is om je met verpletterende kracht naar ‘warpspeed’ te accelereren, laat hij zich verassend gemakkelijk rijden. Zodra je eenmaal rolt, voel je weinig van de 240 kilo rijklaar gewicht en voelt de gasaanname geen moment zenuwachtig aan. Ook de remmen kunnen indien nodig verschrikkelijk hard ankeren, maar laten zich goed doseren. Verder vond ik de zit prettig sportief, maar niet oncomfortabel en zorgt de elektronische vering ervoor dat oneffenheden grotendeels weggefilterd worden. De Z H2 is een beest van een motor met bijpassende extreme looks, die samen met de supercharger tot een unieke beleving maken om hierop te rijden. Mooi gedaan door Kawasaki!”
