Hugo Pinksterboer – GS for life?
Hoe lang ik al GS rijd, vroeg iemand. Da’s makkelijk: mijn dochter was net een half jaar oud toen ik mijn eerste exemplaar ging ophalen, en binnenkort krijgt zij haar eerste scooter. Ben ik dus met die GS vergroeid? Je zou het zeggen. Maar niet tot oogkleppen aan toe.
Waar ik wél mee vergroeid ben is het concept van de allroad, met de nadruk op het laatste deel van die term. Hoewel ik nu alweer een maand vooral op een R1 door het land schiet, zit ik bij voorkeur rechtop en hoog, met drie fikse koffers achterop. Komt er een nieuwe variant op dat concept op de markt, ben ik direct geïnteresseerd. De wereld stopt niet bij die GS. Van Harley’s Pan America was ik al bij de eerste live-ontmoeting onder de indruk. Omdat ik een eerder geleende LiveWire na drie dagen vrijwel schadeloos retourneerde, mocht ik ook met de fiks opgevrolijkte V-twin een stukkie komen rijden.
Ik stap op. Gezien mijn lengte lijkt de hoogste zadelstand de beste, maar ik zit liever een beetje in dan op de motor. Ook een kwestie van gewenning, natuurlijk: als ik van mijn GS op mijn Pan-European overstap, zit ik naar mijn idee bijna sportief. Stap ik nu van mijn leen-R1 op diezelfde Honda, dan krijg ik het gevoel dat ik als kind aan een te hoge eettafel zit.
Zadel van de HD omlaag dan maar? Nee, omdat dat mijn kniehoek te krap maakt. Ik denk even aan de motorrijder die me vroeg waarom je bij elke fiets het zadel en het stuur traploos kunt verstellen en die dingen er vaak ook in verschillende framematen zijn, terwijl je favoriete motorfiets je toevallig maar moet passen. Retorisch bedoeld, maar toch.
Tijdens het eerste deel van mijn rit lijkt de Harley wat trager in te sturen dan mijn GS. Aan een analyse waag ik me niet. Da’s maar beter ook. Als je de oorzaak van een gevoel kent, is de kans groot dat je er nooit aan went, filosofeer ik er spontaan op los. Voor mij went ‘t dus snel, maar als ik later weer naar mijn GS verhuis voelt die toch flitsender aan. Essentieel? Niet echt, ook omdat ik zeker weet dat andere motorrijders op die HD een heel stuk flitsender kunnen sturen dan ik op willekeurig welke motorfiets. Op dezelfde manier maakt de verslavend lekkere power van het Harley-blok mij vast niet veel sneller dan op mijn GS, maar wel een heel stuk bekeuringsgevoeliger. Jammer dat de KessTech-uitlaat de lol van echt gasgeven snel wegneemt, zeker als er huizen, mensen of dieren in de buurt zijn. Twee uur later word ik veel blijer van de verbluffend stille kracht van een met standaardpijpen uitgeruste Sportster S, waarmee je echt geen dijkweg dicht krijgt. Bijkomend voordeel? Zonder die herrie lijkt ’t ding nog veel harder te lopen ook.
Als ik de Pan America voor mijn huis wil parkeren, valt de bijna haaks op het frame staande jiffy me op. Volgens mij was die constructie de reden dat de LiveWire indertijd zo zachtjes uit mijn handen gleed, maar vergif neem ik er niet op in. Vervolgens constateer ik dat de stuuruitslag een stuk beperkter is dan bij mijn GS, zodat mijn anderhalve meter lange oprijlaan opeens te krap wordt. Ik trek de HD op zijn middenbok en zie dat ik dan de jiffy niet meer omhoog kan klappen. Kleinigheidjes. Kleiner in elk geval dan het simpele feit dat ik steeds mijn sleutels moet pakken om de koffers te openen, dat de zijkoffers zo hoog zitten dat opstappen meer souplesse vereist dan de zadelhoogte veronderstelt, dat mijn helm en mijn fototas er niet in passen omdat ze allebei smaller zijn dan die van mijn GS, terwijl ze de Pan America op konthoogte wel 7 fileonvriendelijke centimeters breder maken. Dat kofferformaat is op Amerikaanse leest geschoeid, weet de verkoper. Een helm in een koffer? Wat moet een mens met een helm? Maar aan de andere kant, vraagt hij me met een dikke knipoog, wat moet een mens met een GS? Ik ken de commentaren. Ik zit er niet mee. Ik zit met die koffers van die fijne Harley. Misschien ben ik helemaal geen motorrijder. Ik ben een motorgebruiker. De GS blijft. Moet ik alleen nog van die tik in het blok af…
