Reizen De Langste Weg

Vaak heb je een doel nodig om op reis te gaan, maar soms is de route zelf de uitdaging. ‘De Langste Weg’, dwars door Rusland, is zo’n uitdagend traject. Eigenlijk is het niet eens één weg, maar een aaneenschakeling van diverse wegen met verschillende nummers en namen. Hij loopt van St. Petersburg naar Vladivostok, eens een verboden stad in het verre oosten van de grote boze Sovjet-staat. Hij is een slordige 16.000 kilometer lang. En dat in één en hetzelfde land!Het is net over de grens tussen Estland en Rusland als we in ons jeugdige enthousiasme het gas een tikje te ver opendraaien. Niet dat we hard rijden, maar in Rusland geldt een maximumsnelheid van 90 km/uur en dat vinden we net even te traag op de verlaten weg. Net te laat zien we de verdekt opgestelde politieagent die ons met een lasergun in de ene hand en een zwartwit gestreepte stok in de andere staande houdt. “Waar vandaan”, vraagt hij streng terwijl hij mijn glimlach negeert en mijn uitgestoken hand weigert. Altijd een slecht teken. “Aha, Nederland” en de blik in zijn ogen verzacht. Het EK voetbal is in volle gang en Nederland, zo is net bekend geworden, is de volgende tegenstander van Rusland. Het Rusland van Guus Hiddink, wiens populariteit hier momenteel ongekend hoog is. Reisgenoot Piet roemt als voetbalexpert de voordelen van Rusland. Niet dat de agent er iets van verstaat, maar Piet ratelt er vrolijk op los. De diender wil eigenlijk iets zeggen over ons rijgedrag, maar komt er niet tussen. Zijn hand blijft net zolang boven mijn kilometerteller hangen tot Piet zijn relaas tot een eind is gekomen. “Chut chut”, zegt hij wijzend op mijn snelheidsmeter, waarna hij een paar passen opzij stapt ten teken dat we verder mogen. Geen slecht begin, denk ik. Zijn brede grijns verraadt dat Piet op dat moment dezelfde mening is toegedaan. Is de entree tot dit immense land tot zo ver nog uiterst vermakelijk, de weg naar St Petersburg is dat zeker niet. Hobbelig en vol gaten is deze piste zeker geen visitekaartje voor Putins rijk. En het wordt er ook niet beter op als we de culturele hoofdstad van Rusland, want dat is St. Petersburg, binnenrijden. De regen gutst naar beneden en enorme hoeveelheid water, die door een overbelast afwateringssysteem niet tijdig kan worden afgevoerd, verandert de straat in een rivier. Ik hoopte op een betere entree, maar blijkbaar hebben de weergoden het anders in gedachten. Alleen al om de meest interessante plekken van St. Petersburg te bezoeken moet je minstens een week uittrekken. De ene dag die wij er doorbrengen, is hooguit voldoende om een blik op het Winterpaleis, de Hermitage, Admiraliteit en St. Isaac’s kathedraal te werpen, en niet te vergeten de Nevsky Prospekt af te lopen. Het valt direct op hoeveel rijkdom veel Russen – al dan niet op een nette manier – hebben vergaard in de korte periode na de Perestrojka.De volgende ochtend heeft Pluvius zich teruggetrokken, toch zijn de straten weer nat, nu omdat ze zijn schoongespoten. Zwaarlijvige watertrucks rijden tussen het verkeer door, dat hier dag en nacht doorraast. Langs de stoepranden vegen vrouwen, jong en oud, met takkenbezems de straten in een eindeloze beweging schoon. Elke dag weer hetzelfde eindeloze ritueel: waar overdag iedereen achteloos flessen, lege chipszakjes en andere rommel weggooit, kruipt dit schoonmaakleger in de vroege ochtend uit haar schulp om de stad weer een maagdelijk aanzien te geven. Vegen voor 150 dollar per maand doet de 68-jarige Ludmilla al 15 jaar. “Schandalig”, zegt ze wijzend naar een grote dure auto, “wij hebben dit land toch óók groot gemaakt?!” Alsof de mensen in de auto de klaagzang hebben gehoord, komt er een leeg pakje sigaretten uit het open raampje naar buiten gezeild. Het rolt over het asfalt en komt enkele meters voor haar bezem tot stolstand. Respect voor de medemens geldt hier blijkbaar niet.De drukke weg die vanuit St. Petersburg naar Moskou loopt is bezaaid met benzinestations en wegrestaurants. Sommige hypermodern, maar vaak ook stammen ze uit het oude, vervlogen Sovjet tijdperk. Of zelfs nog van ver daarvoor. Het ene moment reken je benzine af met je creditcard, het volgende kun je de brandstof alleen cash en per volle literkan kopen in een vervallen hokje langs de weg, waar de verweerd ogende eigenaresse net thee bereid op een oude houtgestookte samovaar. Rusland is een land van enorme contrasten.Neem bijvoorbeeld de stad Tver, zo’n 200 km voor Moskou, waar we een echte autovrije winkelstraat met verschillende terrassen aantreffen. Bij een koffieshop wordt melk tot schuim geklopt voor mijn cappuccino. Starbucks, Lavazza, Illy, ze zijn er allemaal. Toen we hier in 1992 voor het eerst kwamen, kon je aan de buitenkant van de gebouwen niet zien welke functie ze hadden. Er waren geen etalages of uithangborden, enkel uit het feit dat er mensen in- en uitliepen, kon je de conclusie trekken dat er ook daadwerkelijk wat te doen of te halen was. Soms kon je door een raam nog iets zien, maar meestal was het een kwestie van domweg naar binnen lopen om te kijken of het een winkel of restaurant was. Meestal kwam je dan terecht in donkere hokken, achter een dikke zware buitendeur. Door kleine getraliede ramen kwam nauwelijks licht naar binnen, maar dat blijkt allemaal verleden tijd, want ook op dit gebied is er een inhaalslag gemaakt.We bekijken de stroom winkelend publiek met veel flanerende en opvallend jonge vrouwen. Boven ons maakt een groot militair transportvliegtuig de ene na de andere proeflanding om telkens weer met veel kabaal naar grote hoogte te stijgen. Voor ons een aangenaam geluid, die brullende motoren. Bovendien doen de vrouwen nu nog meer hun best om onze aandacht te krijgen.Dat Moskou een miljoenenstad is merken we honderd kilometer voor de stadsgrens al, waneer het verkeer begint dicht te slibben. Honderd kilometer voor het centrum bereik je de buitenste van de vijf rondwegen van Moskou al! We worstelen ons over de rondweg zo snel mogelijk de drukte weer uit, volgen de weg richting Vladimir (de oude hoofdstad van Rusland) en stoppen bij een supermarktje om iets te eten en drinken te kopen. Een vrouw heeft meer dan normale belangstelling voor onze motoren. Ze rijdt in een Japanse jeep, met tussen de voor- en achterbank twee minicrossmotoren geklemd. “Respect”, zegt ze en vertelt dat ze zelf een “weekendbiker” is. Als haar man uit de supermarkt komt, wil hij ons iets te drinken aanbieden en lijkt teleurgesteld wanneer onze keus op koffie valt en niet op wodka. In Vladimir is het feest, de nationale wit, blauw en rode vlag wappert er overal vrolijk op los. Het is een variatie op de Nederlandse vlag, die tsaar Peter de Grote heeft geïntroduceerd na zijn bezoeken aan ons land in de 17e eeuw. Hij probeerde zelfs de Nederlandse taal te introduceren, wat mislukte. Deels mislukte, want in de Russische taal zijn toch zo’n 280 Nederlandse woorden opgenomen, met name scheepstermen zoals wimpel, vlagman, stuurman, vaarwater en sluis. De vlaggen die hier vandaag fier in de wind hangen zijn echter geen eerbetoon aan het Nederlands-Russische verleden, maar een handreiking naar het nationale voetbalteam dat straks aantreedt tegen Nederland. Later zal ons tot diep in de nacht met veel getoeter en gezang duidelijk worden gemaakt dat het potje voetbal niet in Nederlands voordeel is uitgevallen.Vladimir zelf laat zijn verleden niet verstoren door dit moderne wapenfeit. De vele kathedralen en kerken en de gouden poort aan het begin van het stadscentrum geven aan hoe belangrijk de voormalige hoofdstad ooit was. Alles om ons heen braakt historie uit en de stad verdient meer dan het korte bezoek dat wij onszelf gunnen. Maar de langste weg roept!We rijden de Vladimir uit over de Baikalweg. De Russen geven hun wegen, zoals wel meer landen doen, vaak namen die de bestemming aangeven of worden vernoemd naar rivier die ze volgen. Voor het eerst zien we ook Japanse auto’s rijden met een rechts gemonteerd stuur. De eerste van vele die we op onze weg naar het oosten nog zullen zien. Van Vladimir naar Nizhni Novogorod is het slechts 240 kilometer, maar door aanhoudende regen lijkt er geen eind aan te komen. Het weinige dat we van het landschap kunnen zien gaat schuil achter een grijze regensluier en de gezichten van de Russen in de wegrestaurants, die ondanks de overwinning dankzij het feest achteraf toch een kater aan de wedstrijd overhielden, zijn al net zo grauw. Onze overwinning bestaat eruit dat we het hotel vinden zonder te hoeven zoeken. Het ligt aan een enorm plein waar de oude held Lenin zijn hand uitsteekt naar één van de luxe slaapvertrekken. “Dit is de toekomst”, lijkt hij te zeggen. Aan de overkant schuilt een klooster achter stevige witte muren. Niet alleen in Moskou staat een Kremlin, je komt de versterkte kloosters overal tegen, met name binnen de Gouden Cirkel van oude tsaristische steden vol prachtige kathedralen en kerken. Ze hebben het communisme overleefd en worden in rap tempo gerestaureerd.Pas op weg naar Kazan gaat de zon weer schijnen. “Nie Panimajo, ik begrijp het niet”, roept de juffrouw naar Piet als hij haar geld geeft voor benzine. Het is in Rusland gebruikelijk te betalen alvorens je gaat tanken. Bij de moderne stations is het geven van een (borg)bedrag voldoende, maar bij de oudere pompen wil men precies weten hoeveel liter je wilt hebben. “Ik heb geen idee,” zegt Piet en roept iets van twintig liter om aan de ruime kant te blijven. De vrouw blijkt niet van plan om geld terug te geven voor wat niet meer in de tank past en dus moet Piet de volle twintig liter afnemen. Gelukkig hebben we nog een jerrycan bij ons.Kazan, de oude Tartaren hoofdstad, komt als een warme deken over ons heen. “Het gaat vanavond zeker regenen”, zegt receptioniste Tatjana in gebroken Nederlands tegen ons. Haar zus woont in Almere en ze is er al diverse malen op bezoek geweest. Zoals zoveel Russen zou ook zij graag haar geluk beproeven in het buitenland, maar ze twijfelt nog. “Rusland zit economisch in de lift”, vertelt ze, “en ik wil daar eigenlijk ook van meegenieten.” Ze droomt dus nog even verder. ’s Avonds komt de voorspelling van de receptioniste ook daadwerkelijk uit, er barst een enorm onweer los en alle niet vastgezette stoelen en tafels op het terras vliegen als projectielen in het rond.De afstanden tussen de steden worden groter en de tijdzones werken daarbij in ons nadeel. En omdat tijdzones niet altijd even logisch lopen, is er zelfs een dag dat we de klok twee maal een uur vooruit moeten zetten. Met tien tijdzones is er in dit grootste land ter wereld altijd wel een stad die gaat slapen, wanneer een andere net ontwaakt. Wij rijden de zon tegemoet en moeten onze horloges en klokjes op de motor dus steeds vroeger zetten.Was het vanaf Vladimir naar Novgorod en Kazan voornamelijk recht toe recht aan, nu komt het Oeralgebergte in zicht en verandert het landschap drastisch. Het wordt heuvelachtig en de landbouw plaats maakt plaats voor industrie, die tijdens de tweede wereldoorlog naar hier werd verplaatst en nooit meer is weggegaan. De troosteloze aanblik van de gebouwen doet vermoeden dat de productie in al die decennia nooit is veranderd, de zwarte walmen die uit de pijpen komen vormen daarbij een schril contrast met de kleurrijke omgeving. “I Love you”, gilt een tandloze vrouw in gebroken Engels tegen Piet, wanneer hij haar een klein presentje geeft. We zijn in Perm in een file terechtgekomen, veroorzaakt door een ongeluk op de enige brug die het westen met het oosten van de stad verbindt. We maken van de nood een deugd en praten met omstanders die in hetzelfde schuitje zitten. Piets nieuwe vlam wijkt geen minuut van zijn zijde. “Een goede les voor de volgende keer”, lacht hij als we eindelijk weer rijden, “iets kritischer zijn met het uitdelen van presentjes.”‘Hotel moeilijk te vinden’ sms ik naar mijn medereizigers, die iets achterop geraakt zijn. De laatste twee komen, geholpen door het tijdsverschil, pas tegen middernacht vermoeid aan. Gelukkig staat er morgen een relatief korte afstand op het programma, want de fameuze stad Yekatarinaburg ligt op slechts 300 kilometer van Perm. En in dezelfde tijdzone.Even voor Yekatarinaburg passeren we de grens tussen Europa en Azië. Het markeerpunt ligt bijna verscholen langs de weg en je zou er zo langs rijden. Geen schreeuwende reclames en kraampjes met T-shirts, maar slechts een lijn op de weg die de scheiding aangeeft. We rijden hier ook Siberië binnen.Yekatarinaburg heeft stijl en dat is te zien aan de gebouwen en de goedgeklede en verzorgde inwoners. De stad is schoon, ruim opgezet en ook hier is de economisch groei goed zichtbaar. Overal staan hijskranen, waarmee steeds weer hogere flatgebouwen van nieuwe bouwmateriaal voorzien worden. Het plein waarop de onvermijdelijke Lenin nog steeds op zijn voetstuk staat, wordt opnieuw bestraat. Het bekendste wapenfeit van Yekatarinaburg is de executie van de laatste Tsarenfamilie in 1918. Een twijfelachtige eer en het huis waar dit plaatsvond is in 1978 op last van Boris Jeltsin afgebroken. Tegenwoordig markeert een klein kruis met een gedenksteen de bewuste plek. Helaas staat er 150 meter verder wel een weinig inspirerende vervanging van het huis in de vorm van een enorme kerk met een beeldhouwwerk dat de laatste gang van de Tsarenfamilie voorstelt. Het bouwwerk aanschouwend worden we ontdekt door de lokale motorclub, die ons uitnodigt voor een bijeenkomst diezelfde avond. Veel zware en vooral glimmende toermotoren staan er zij aan zij opgesteld; de club bestaat vooral uit zakenmensen die hun vrije tijd het liefst invullen met het spelen van stoere bikers. Maar ook zij blinken uit in gastvrijheid en zo is er in no-time weer een band gesmeed met gelijkgestemden.Vlakbij Yekatarinaburg ligt Irbit, het voormalige Mekka van de Russische motorfietsenbouw. Dara willen we graga een kijkje nemen en we krijgen de hulp van Katja, een enthousiaste Russin, die ons op haar Honda Shadow voorrijdt. “Ik ben begonnen op een Ural, maar dat hoofdstuk is definitief voorbij”, meldt ze. “Maar mijn droom is een echte Harley.” Wat eens een trotse fabriek was waar meer dan 150.000 motorfietsen per jaar de poorten verlieten, is nu niet meer dan een persiflage op een roemrucht verleden. Er werken nog steeds bijna 500 mensen, maar per jaar worden niet meer dan 1.200 motoren geproduceerd. En dus staan de enorme hallen nu vol met machines die zwijgen. “Fabrieksvakantie”, probeert onze gids Alexander de schijn nog hoog te houden, maar de onwezenlijk ogende en totaal verlaten hallen verraden dat de gouden tijd voorbij zijn. Wat moet het een machtig gezicht zijn geweest om hier de destijds duizenden werknemers bezig te zien tussen dampende, sissende en rokende machines. Maar de machines zwijgen, de werknemers zijn vertrokken en al wat rest is de penetrante geur van verf en smeervet.Teleurstellend is eveneens het museum waar we naast Urals in diverse kleuren en een aantal buitenlandse motoren maar weinig opzienbarends zien. We waren in 2001 ook al hier en toen kregen we veel meer te zien. Wat is er bijvoorbeeld gebeurd met de experimentele afdeling? Waar zijn de ster- en turbomotoren, de viercilinders en alle andere hersenspinsels gebleven, die in de ogen van de grote bazen niet productiewaardig waren? “Staat allemaal in de kelder”, weet Katja. ”Het is jammer dat het er zo bij staat, maar niemand koopt nu nog een Russische motorfiets. Het is net als met auto’s, je kunt beter een zeven jaar oude gebruikte Japanner kopen dan een nieuwe Russische.” Schrijnender kan het niet: het vertrouwen in het eigen Russische product is totaal verdwenen en daarmee is een troosteloze teloorgang onafwendbaar. Ural onwaardig!Vanaf Irbit rijden we verder Siberië in. Het land dat in westerse ogen staat voor kou en verlatenheid. Voor diegene die erdoor reizen is het evenwel een land van oneindigheid met gastvrije mensen en een adembenemde schoonheid. “Aah, sputnik”, lacht Oleg, een jonge soldaat bij de politiepost wijzend op mijn GPS. “Dat heb je hier niet nodig, want er loopt maar één weg. Direct naar Vladivostok.” Hij heeft natuurlijk gelijk, maar het GPS geeft ook aan waar we precies op die weg zijn, zodat ik niet constant op de kaart hoef te kijken. Voor ons ligt de simpele tweebaansweg richting Irkutsk en op de afslag naar het eiland Olkhon in het Baikalmeer heb ik een waypoint gezet. Met de schaarse wegbewijzeringen hier rij je er namelijk zo voorbij.Het Baikalmeer is een van de meest wonderlijke plekken op aarde en heeft naast de grootste zoetwatervoorraad ter wereld, ook een heel bijzondere fauna en flora. Meest bekend zijn de Omul-vis en de Nerpa, een zoetwater zeehond. Leefde het eiland Olkhon lang in onbekendheid, met de komst van elektriciteit in 2006 heeft de rijke Rus nu ook dit paradijsje ontdekt en zien we in rap tempo nieuwbouw verschijnen. Jammer voor ons, verwende mensen uit het westen, maar je houdt de toekomst nu eenmaal niet tegen. Het landschap is om bij weg te dromen en de dramatisch uit het water opstijgende kliffen zorgen bij zonsondergang voor onvergetelijke momenten. Wat een fascinerend landschap is dit toch en wat jammer dat zoveel mensen een verkeerd beeld hebben van dit ‘slapende land’.Niets in Rusland is zoals het van de buitenkant lijkt. Dat blijkt eens temeer eens als we een van de vele wegrestaurant binnenstappen, van buiten grauw en koud, van binnen warm en hartelijk. Ook de Russen vluchten blijkbaar graag weg uit de ruwe werkelijkheid van betonnen steden en rokende industriegebieden. Maar niet hier in het oosten van Siberië. De heuvels zijn oneindig mooi, lopen glooiend langs de oevers van het Baikalmeer, waar vissers hopen op ruime vangsten. De pittoreske dorpjes met verre uitzichten, waardoor het lijkt alsof mensen op de akkers rond de dorpen als mieren zo klein zijn, versterken het beeld van een eenvoudig, maar bevredigend leven. En dat in een adembenemende natuur, weg van de moeilijke, tijdsgebonden Westerse samenleving. Je kunt hier alleen maar van houden. Net buiten Ulan Ude lijkt het landschap rechtstreeks geïmporteerd uit de woeste Schotse hooglanden. Het enige verschil is dat de mensen hier een meer Aziatisch uiterlijk hebben. In de vroege morgen lijken de donkere heuvels als ontwakende strijders, met de gloed van de opkomende zon als de vuren van de legers op de achtergrond. Mijn Yamaha XT voelt als een woest paard en ik als de boodschapper. Je hebt niet veel voer nodig om je in een fantasiewereld te wanen. Ik vraag me af of de makers van kaskrakers als Lord of the Rings en Harry Potter niet toevallig hier hun landschappelijke ideeën hebben opgedaan. Zelfs de namen van de steden passen. Bij Chita begint de weg die de Russen de Amurroute noemen. Het nummer verandert in M56 en na 156 kilometer glad asfalt, rijden we het onverharde op. Niet dat we nu een verlaten gebied inrijden trouwens, maar de wegen zijn in dit landsdeel voornamelijk gemaakt van gravel.We komen ook steeds meer autohandelaren tegen, die met hun gebruikte Japanners op weg zijn naar de thuisbasis om ze daar te verkopen. De motorkappen zijn met tape en karton afgeplakt tegen steenslag. Soms hebben ze er twee tegelijk gekocht en wordt er één gesleept. En als ze er drie hebben, staat er één op een trailer en wordt een derde daarachter weer gesleept… Er zijn nauwelijks nog borden die de richting aangeven, maar dat is ook niet meer nodig. Er is maar één weg en die volgen we langs spaarzame, voornamelijk kleine dorpjes en bouwvallige cafés waar bestuurders in drie minuten uren slaapgebrek proberen in te halen. Iedereen praat over ons en wil weten of we de weg niet “plocha” (slecht) vinden. “Niks plocha, dit is gewoon fantastisch rijden,” roepen we in koor. Het is wat ver weg, maar anders reed ik hier elke week!Wat ons verbaasd is het levendige bestaan dat rondom deze nieuwe weg is ontstaan. In de kleine dorpjes hebben de mensen al snel hun traditionele manier van leven opgegeven. Ze verdienen nu een behoorlijk inkomen met meer lucratieve bezigheden als banden plakken en eten verkopen aan de niet aflatende stroom van autohandelaren. “Dit is de eerste keer dat ik deze tocht maak”, zegt de jonge Igor, die samen met zijn moeder het avontuur is aangegaan om een gebruikte auto vanuit Vladivostok naar Novosibirsk te rijden. Hij verwacht er ongeveer 1.200 dollar mee te verdienen en dat zijn twee maandsalarissen. “En het is een mooi avontuur”, voegen wij eraan toe. Igor lacht. Verrassend genoeg kunnen we af en toe toch 120 km/uur rijden, ondanks het feit dat de ondergrond bezaaid ligt met kleine stenen. Het wordt wat lastiger op een stuk waarop de kiezels vers gestort zijn en we door een los bed heen moeten. Het tempo zakt naar vijftig en lekke banden kunnen haast niet uitblijven. Maar dat gebeurd eigenlijk pas als de weg weer uit een vlakke zandbaan bestaat: zowel Piet als Nico halen beiden een grote spijker uit hun band. Het zweet gutst van onze hoofden als we in de hitte van een Siberische zomer de banden moeten plakken. Vrachtwhauffeurs stoppen en bieden gereedschap, lucht en een gratis ritje in de machtige trots van Rusland aan. Want dat is de Kamaz vrachtwagen echt. Ze zorgen wel voor vertier tijdens de bandenreparatie.Na tweeduizend kilometer gravel, stenen, zand, stof en klei rijden we bij Blagoveshensk weer het asfalt op. Langzaam naderen we het einde van ‘de langste weg’. Als we na vijf weken Vladivostok inrijden, kijk ik met een soort van afgunst naar de vele autohandelaren die zich hier juist prepareren voor de verre rit naar het westen. Zij gaan binnenkort op pad voor het avontuur dat wij nu net achter de rug hebben. “Wat een prachtige baan hebben die lui eigenlijk”, denk ik. En ik neem me voor dat dit niet de laatste keer is dat ik de langste weg heb afgelegd. Zeer zeker niet! ________________________________________[INFOKASTEN]INFORusland kent als grootste land ter wereld maar liefst tien tijdzones. Met hoofdstad Moskou en de culturele hoofdstad St. Petersburg heb je gelijk de twee grootste en belangrijkste steden van het Russische rijk te pakken. Het wegennet is redelijk goed, maar verwacht geen Nederlandse of Duitse snelwegen. De maximum snelheid voor motorfietsen is 90 km/uur en het centrum van de grote steden is vaak verboden voor motoren. Controle hierop en op de snelheid is sterk afhankelijk van hoe de dienstdoende agent zijn pet heeft staan. Boetes moeten altijd ter plekke worden voldaan, maar je kunt er over onderhandelen. Het is officieel namelijk verboden voor agenten om bekeuringen contant te innen, dus afdingen mag.GPS EN LANDKAARTENGPS werkt slecht in Rusland aangezien er nog steeds geen goed kaartmateriaal beschikbaar is. Hou er bovendien rekening mee dat het gebruik van GPS officieel verboden is, waarschijnlijk vanwege de militaire achtergrond van die apparaten!Een duidelijke wegenatlas is in de grotere steden en bij moderne benzinestations te koop. Zij zijn van uitstekende kwaliteit, maar helaas alleen in het Cyrillische schrift (Russisch) verkrijgbaar. Het is dan ook raadzaam om vooraf wat basisbegrippen Russisch te leren, want buiten de grotere steden is de talenkennis van de bevolking enkel beperkt tot Russisch.BRANDSTOF EN MOTORENBenzinestations zijn er meer dan voldoende en 95 octaan is overal verkrijgbaar. In de grote steden is er ook regelmatig 98 octaan, een enkel station verkoopt zelfs benzine met octaangehalte 100. Motorolie is moeilijker verkrijgbaar en vaak alleen bij motorzaken in de grote steden te koop. Banden kun je het beste zelf meenemen, evenals eventuele reserve onderdelen voor de motor. Moskou en St. Petersburg hebben een snel groeiende hoeveelheid motorzaken en ook in de ander grote steden vind je steeds meer zaken, maar de situatie is absoluut niet te vergelijken met Europa. Een Europese verzekering is in Rusland niet geldig en daarom dien je aan de grens zelf een verzekering af te sluiten, die geen all-risk dekking kent!GEZONDHEIDEen goede site om de situatie betreffende gezondheid te controleren is www.gezondopreis.nl . Hier vind je ondermeer de aanbevolen vaccinaties voor een reis naar Rusland. Zorg voor een goede reisverzekering en hou er rekening mee dat de Russische ziekenhuizen weliswaar tot de besten ter wereld behoren, maar dat men het met de hygiëne niet zo nauw neemt.ACCOMMODATIESlaapplekken vind je er zo divers als de mensen: van heel basic tot super de luxe. Er worden steeds meer motels langs de grote doorgaande wegen geopend. Je betaalt als buitenlander echter het veelvoudige van een Rus en hotels van minder dan veertig euro per nacht zijn schaars. Kamperen is ook goed mogelijk, maar buiten Moskou en St. Petersburg zijn geen officiële kampeerterreinen. Wildkamperen dus.ETEN EN DRINKENRussen zijn stevige eters en nog steviger drinkers. Vegetariërs hebben het niet makkelijk in dit vleesetende land, waar het menu vaak eenvoudig en stevig is. Soep en aardappelgerechten met shaschlick en salade kun je er overal krijgen. Het brood is over het algemeen zeer smakelijk en ook zoetigheden zijn ruim voorradig.Drank is net als in de rest van de wereld een probleem, maar in Rusland is dat nog ene graadje erger. Wodka kost gemiddeld twee euro per liter en ook bier is spotgoedkoop. Veel Russen, met name jonge mannen, overlijden aan dubieuze zelfgestookte alcohol. Naast alcohol zijn Russen ook verzot op thee en wordt er steeds meer koffie gedronken.VISUMVoor Rusland heb je een visum nodig. Het beste is om daarvoor een gespecialiseerd bureau in te schakelen. Kijk voor meer informatie op www.visumwinkel.nl. GEORGANISEERD REIZEN Ride-on Motortours is gespecialiseerd in reizen richting het voormalige Oostblok. In 2009 staat er ook weer een 35-daagse reis naar het machtige Baikalmeer op de agenda en in 2010 gaan ze met de MotorKaravaan weer op weg naar Vladivostok.Meer informatie, reisdata en prijzen vind je op www.Ride-onMotorTours.com.