Racen met blessures
Nog niet eerder in de korte historie van de MotoGP-klasse werd het rijderveld zo geteisterd door blessures als in 2008. MotoPlus ging op ziekenbezoek en sprak met onder meer met John Hopkins en Jorge Lorenzo en met oudgediende Mick Doohan. Een verhaal over pijn als passagier. Mick Doohan zette in 1999 een punt achter zijn carrière na een huiveringwekkende trainingscrash in Jerez. Gedurendezijn imposante GP-carrière reed de inmiddels43-jarige Doohan alleen met tweetakten die eenveel explosiever karakter kenden dan de huidige800 cc-viertakten. “Maar de redenen voor aldie crashes zijn volgens mij niet anders dan destijds”,schat de vijfvoudig 500 cc-wereldkampioenin. “Mensen zoeken de competitie en zemaken fouten. En niemand wil z’n plek verliezen,dus rijden ze toch. Zo is het altijd geweest.”Toch geven de cijfers aan dat 2008 een uitermatecrashrijk jaar was. Noteerden in totaal 24rijders in 2007 nog 117 crashes in de MotoGP,dit jaar klapten 22 coureurs 154 maal tegen devlakte. Loris Capirossi bleef in zijn negentiendeGP-seizoen evenmin van lichamelijke ongemakkenverschoond. De 35-jarige Italiaan zoekt deoorzaken van de vele crashes voor een deelin de weersomstandigheden. “Het was vaakbehoorlijk koud en nat, waardoor je ook mindermakkelijk de banden op temperatuur krijgt”,analyseert de Rizla/Suzuki-coureur. Capirossiziet echter nog andere redenen voor de grotetoename van schuivers. “De verschillen tussende rijders zijn soms erg klein en dat betekentdat je dus moet pushen. De banden van denieuwe 800’s hebben meer ‘edge grip’, maar deelektronica vangt niet alles op.”Hoewel de elektronica de veiligheid gunstigbeïnvloed heeft, kent Kawasaki-coureur JohnHopkins ook de schaduwzijden van de materie.“Ik denk dat het ook komt omdat coureurs zichaan de elektronica aanpassen”, meent Hopkins.“Vroeger was het gas erop houden bij de apexvan een bocht absoluut onmogelijk. Dan kon jeer zeker van zijn dat je er met een highsider afging. Nu tast je af wat de elektronica toestaat.Je moet je geest herprogrammeren en vooroudere rijders met tweetaktervaring is dat vaakmoeilijker. Maar het kan nog steeds goed foutgaan. En dan doet het nog net zo veel pijn alsvroeger.”Maar al is de oorzaak van eencrash bij een coureur bekend, het gevolg er vanverdwijnt er niet door. Elke coureur weet datdie klap kan komen en dat de letterlijke impacteen aanslag op de fysieke en mentale weerbaarheiddoet. “Met een blessure rijden, betekentvooral pijn”, zegt Doohan. “Je probeert je danzoveel mogelijk aan te passen aan de situatiewaarin je verkeert. Je moet het accepteren. Dekans bestaat wel dat je in een vicieuze cirkeltbelandt. Je probeert namelijk te compenserenen ik heb crashes meegemaakt, omdat ik opeen niveau probeerde te rijden dat ik op datmoment fysiek niet aan kon. Dan is een foutjesneller gemaakt. Maar ook dat is een deel vanhet spelletje. De tijd om weer gezond te nemenwordt dan alleen maar langer. Maar je kunt
