Rijbewijs halen (2) – Rijlessen
Zaterdagochtend, half tien. Met een half uurtje moet ik me melden bij Verkeersschool Relker in Markelo voor mijn eerste rijles. Motorkleding heb ik zelf, dus die hoef ik niet van de rijschool te lenen. Met mijn motorjeans en -sneakers aan, en de oude leren jas van mijn vader achterin, stap ik in de auto. Gezonde spanning, ik heb er zin in.
Het is trouwens niet de eerste keer dat ik op een motor stap. Ik heb al een aantal keer met de crossmotor van een vriend in het weiland gereden, al is die KTM SX125 natuurlijk iets heel anders dan een straatmotor. Als ik klaar ben voor de les loop ik naar de instructeur, die inmiddels de motor staat warm te draaien. Eerlijk is eerlijk, heel warm word ik in eerste instantie niet van die CBF125. Maar zoals Johan Cruyff ooit zei: ‘elk nadeel heb z’n voordeel’, en dat zou ik later ondervinden. Terug naar de les, boven de pruttelende ééncilinder uit begint mijn instructeur met de uitleg. “Hier zit het gas, dit is de koppeling…”, vertelt hij, terwijl hij één voor één de benoemde onderdelen aanwijst. Halverwege maak ik vol enthousiasme zijn zin af: “Dit is de voorrem, schakelen is één omlaag en de rest omhoog en hiermee schakel ik!” Hij kijkt me aan, wacht een moment en antwoord: “Oh, dat hoef ik dus niet meer uit te leggen.” Terwijl hij in de lesauto stapt, rij ik ondertussen rustig naar het einde van de parkeerplaats. Het eigen terrein van de rijschool is niet groot genoeg om de bijzondere verrichtingen te oefenen, dus rijden we naar een grote parkeerplaats verderop.
De eerste meters zijn wat onwennig, maar hoe langer ik onderweg ben, hoe beter het gaat. Op de parkeerplaats begint het met de makkelijkste verrichting die er is: het vakparkeren. “Het lijkt wel alsof ik met een zware kinderfiets aan het lopen ben”, denk ik terwijl ik de Honda eerst langs en daarna ín het vak druk. Na het ‘parkeren’ slinger ik de eencilinder weer aan om de halve draai te doen. Ook deze gaat me vrij gemakkelijk af, net als de denkbeeldige acht en stapvoets rijden daarna. De langzame slalom vind ik daarentegen de eerste paar keer maar lastig, terwijl je het niet makkelijker kan krijgen dan met een A1-motor. Maar ook hier geldt: hoe vaker, hoe beter. Voor de ‘snelle’ verrichtingen rijden we naar een industrieterrein. Daar volgen de noodstop, gecontroleerde stop, snelle slalom en uitwijkproef. Hoewel sommige dingen nog wat onwennig zijn, gaat het met de minuut beter. Tevreden rijd ik het industrieterrein af als we alle oefeningen gehad hebben. Binnendoor rijden we uiteindelijk weer terug naar Markelo. De 125 valt me qua vermogen niet enorm tegen, maar de snelweg bewaar ik toch liever voor een volgende keer. Het is nog maar de vraag of ik die überhaupt tegenkom met het examen, volgens de instructeur alleen ‘als de wind goed staat’. Dat belooft wat….
De tijd vliegt voorbij en voor ik het weet baan ik me een weg door het hobbelige centrum van Markelo terug naar de rijschool. Aan het motorrijden kan ik wel wennen, al heb ik nog wel even te gaan voor het zover is. Het kan nog beter, maar het schept in ieder geval vertrouwen voor de volgende les. De glimlach op mijn gezicht is na de les nog aanwezig en met diezelfde lach en een voldaan gevoel stap ik in de auto terug naar huis. Ik kan niet wachten tot de volgende les.
