Column Maarten Siffels MP 23-2007

Je had Leonardo da Vinci, die zo’n beetje alles kon. Je had Jan Wolkers, die mooi kon schrijven én prachtige beelden kon maken. En nu hebben we multitalent James Toseland: de motorcoureur als moderne Renaissance-mens. James kan namelijk niet alleen heel hard op de Ten Kate Honda rijden. Nee! James kan veel meer. Was de scheiding van zijn ouders er niet tussen gekomen, dan was James nu onderweg naar het podium van het Concertgebouw, in plaats van naar de MotoGP.Maar ja, die scheiding. Op twaalfjarige leeftijd werd de arme James ruw weggerukt van het zo door hem geliefde klavier. Alles werd bij de scheiding eerlijk verdeeld, dus kreeg paps de vleugel en ma het kind. Maar daarmee was de lijdensweg van de jonge James nog niet ten einde. Door toedoen van zijn moeder, die na een leven vol cultuur op zoek ging naar “something completely different”, raakte hij verzeild tussen allerlei ruig volk. Mannen met tatoeages, mannen met vet onder de nagels, mannen met shirts zonder mouwen. Motorrijders kortom. Met recentelijk een tweede Superbike-titel als gevolg, dus het is allemaal goed afgelopen.Nou denk ik dat er op twaalfjarige leeftijd nog weinig te zeggen is over een mogelijke gang richting concertpodium. Op die leeftijd zijn heel veel kinderen zeer talentvol in iets. Ze voetballen als de jonge Cruyff, spelen cello als de kleine YoYo Ma, of springen een dubbele Rietberger waar Sjoukje Dijkstra alleen maar van kon dromen. Maar tussen talentvol en succesvol zitten jaren van hard werk én de puberteit. Vooral die laatste gooit nog wel eens roet in het eten. De hormonen kunnen heftig opspelen. En pubers besluiten dat ze groot en wijs genoeg zijn om zelf uit te maken wat ze met hun talenten doen.Kan ik over meepraten. Was namelijk zeer talentvol op de gitaar, hoewel nog niet ontdekt. Maar ik kon ook leuk schermen. Breekpunt kwam letterlijk toen ik op weg van gitaarles naar schermtraining met de gitaar tussen de draaideur van de sporthal kwam te zitten. De gekraakte gitaar bleek nog te repareren, maar mijn keuze voor de sport was gemaakt. Heeft me een aantal jaren later nog een nationale seniorentitel opgeleverd. Dus was het ook voor mij geen slechte keuze. Indirect heeft de sportkeuze me ook aan het motorrijden gebracht. Sportieve jongens gingen namelijk sportief op vakantie. Samen met een vriend ging ik daarom fietsen in Frankrijk, in het Massif Central. Bergachtig gebied, met de Puy de Dome er middenin. Een gevreesde tijdritbult uit de Tour de France. Naar boven ging het tergend langzaam. Maar naar beneden! Dan haalden we, glijdend en glibberend op die dunne fietsbandjes, auto’s buitenom in. Zo werden de eerste snelheidsbacillen gezaaid. ‘s Avonds vond ik in de jeugdherberg een Frans autoblad (ik heb het nog) met twee buitengewoon interessante artikelen. Het eerste ging over de experimentele Citroën GS Biturbo, een soort super-Eend voorzien van luchtgekoelde boxer met een dubbele turbo. Is nooit in productie genomen. Maar toen ik na het lezen van dat verhaal omsloeg… Een blikseminslag, liefde op het eerste gezicht: een uitgebreid artikel over de Moto Morini 3 ½. Wat een plaatje, wat een schitterende techniek. Alsof de goden samenspanden om mij aan het motorrijden te brengen, kwam de volgende avond Yves in de jeugdherberg aan. Vriendelijke Franse jongen, voorzien van een spilsplinternieuwe Honda 500-viercilinder. Omdat Yves zeer geïnteresseerd was in een blond Nederlands meisjes, dat ook in de jeugdherberg logeerde, bood hij ons allemaal een ritje achterop aan. Met de jongens was hij binnen een kwartiertje weer terug. Met de blondine pas na een uur of twee. Tien minuten later vertrok ze voorgoed met Yves, richting zonsondergang. Al deze indrukken bij elkaar maakten dat er voor mij maar een conclusie overbleef. Ik moest gaan motorrijden én wel zo snel mogelijk. De fiets heb ik na thuiskomst direct te koop gezet. Een sportieve zestiger reageerde. Hij kocht de fiets, maar vond het racestuur veel te laag. Daarom fietste hij niet naar huis, maar verdween hollend, met de fiets aan de hand. Een beeld dat je bij blijft.Van mijn moeder leende ik duizend gulden. Samen met het geld van de fiets en wat vakantierestanten kwam ik tot 1500 gulden, genoeg voor een tweedehands Yamaha RD 250 en het begin van een motorleven.Van gitaar spelen is het nooit meer gekomen. Ik ben ook wel een beetje jaloers op James, dat hij nog steeds piano speelt. Sommige mensen kunnen ook alles…