Duurtest eindverslag Moto Guzzi V85TT
Het had zo mooi kunnen zijn. Tot aan de tussenbalans van onze duurtest met Moto Guzzi’s V85TT lag de Italiaan heel goed op koers voor een topklassering in de officieuze race van snelst afgelegde duurtestafstand ooit. Maar zoals zo vaak in het leven liep het allemaal net even anders dan gepland…
Je doet er niets aan! Voor het feit dat de duurtest van de Moto Guzzi V85TT al na tweederde van de beoogde afstand, na 32.104 kilometer om precies te zijn, door een valpartij vroegtijdig tot een einde komt, draagt de auteur alle verantwoording (zie kader: Einde van het dienstverband). Dat betekent gelukkig niet dat we toch niet een soort van eindverslag van de duurtest kunnen publiceren. Enerzijds hebben we gedurende de gereden kilometers natuurlijk al een schat aan informatie vergaard, anderzijds zijn er natuurlijk ook de lezerservaringen die een zeer nuttige inkijkje in het dagelijkse leven van de gemiddelde V85TT geven.
Niet geheel verwonderlijk heeft het grootste deel van de V85TT-rijders de overstap van een ander merk gemaakt. En dat zijn over het algemeen geen wilde, jonge honden die zich blind staren op pk’s en newtonmeters, om er maar even een understatement tegenaan te gooien. Het berustende karakter van de luchtgekoelde V-twin trekt een publiek aan dat lekker losjes in het leven staat en zich niet meer zo snel de kop gek laat maken. Vermogen is voor hen niet echt prioriteit, en dat is in die zin opvallend daar vele TT-rijders voorheen tot het boxerkamp behoorden. En daar waren ze behoorlijk wat rijker bedeeld op het gebied van paardenkrachten en newtonmeters. Wellicht vinden ze de vierkleps-boxer té bombastisch en mag het wel wel meer back-to-basic. Liefhebbers van de oudere tweekleps-boxermodellen vinden wat dat betreft in de V85 ook duidelijk een meer legitieme opvolger. Wat de reden van de overstap ook moge zijn, feit is simpelweg dat de V85TT al vanaf de eerste onthulling tijdens de Eicma in 2017 door velen werd begeerd. Een heerlijke retro allroad in jaren 80 optiek, met stijlelementen van enkele fameuze terreinmachines uit het verleden zoals de V65TT uit 1985. De styling viel zelfs zo goed in de smaak dat er al ruim over de achtduizend proefritten waren geboekt, voor er ook nog maar één machine in de showroom bij de dealer stond.
Echt geïnteresseerden kregen door die proefrit waarschijnlijk ook het laatste zetje richting de uiteindelijke koop, want rijden doet de Italiaan goed. Én ver. Dat blijkt ook wel uit alle uithoeken waar de TT al is gesignaleerd. De Alpen? Uiteraard zouden we haast zeggen, voor een retourtje Stilfser Joch, Stelvio of Col de Sommelier draaien zowel machine als mens de handen niet om. Veel bezitters gaan ook op bedevaart naar de befaamde rode poort in Mandello en ook de Noordkaap en Lofoten zijn al door de twin bezocht. Net als de Baltische Staten, Roemenië, Turkije en over land naar China en Tibet. De Guzzi voelt zich blijkbaar overal thuis. Zelfs op IJsland, de Nordschleife en in Chili!
Het relatief bescheiden vermogen vormt dus zeker geen belemmering voor de echte kilometervreter, wat we gezien de ervaringen met onze eigen duurtester alleen maar kunnen beamen. Zoals gezegd, de kilometers vlogen er werkelijk op, zonder dat we daarbij te maken kregen met echt ingrijpende problemen. Eenzelfde beeld tonen ook de lezerservaringen. Vocht in de knipperlichten, los trillende carter- en uitlaatbochtbeschermers, evenals loslatende velgstickers behorende tot de grootste, en relatief veel voorkomende problemen. Die overigens allemaal onder garantie worden opgelost. Net als onze duurtester had één enkele TT-bezitter last van een lekkende cardanaandrijving, en ook hij heeft na de reparatie inmiddels probleemloos meer dan 10.000 kilometer weggespoeld.
Zeer positief zijn we eveneens over de buurvriendelijke geluidscoulisse, wanneer er althans niet voluit geaccelereerd wordt. En eveneens verheugend is het zowel voor de rijder als passagier erg goede zitcomfort voor langere afstanden. Over lange afstanden gesproken, de twin blijkt qua inname zeer bescheiden en tokkelt doorgaans probleemloos over de twintig kilometer met één litertje Euro95, wat de theoretische actieradius tot ruim over de 400 kilometer brengt.
Toch is het niet allemaal koek en ei. De nogal bedeesde claxon bijvoorbeeld, en ook de instabiele handkappen en de door de bank gnomen verwarrende bediening (ook van de cruise-control) zijn duidelijk voor verbetering vatbaar. Wat betreft de cruise-control bleek ook onze Guzzi niet gevrijwaard van problemen, al lag de oorzaak van het niet kunnen activeren ervan niet bij het systeem zelf. Door een defecte remlichtschakelaar voor werd ook de cruise-control buiten werking gesteld namelijk. Nadat de schakelaar was vervangen, behoorde ook het probleem met de cruise-control tot het verleden.
Afijn, ondanks dat onze V85 het niet tot het einde heeft volgehouden, moest hij gedurende de meer dan dertigduizend gereden kilometers uiteraard wel meermaals naar de dealer voor onderhoud. Hierbij een beknopte samenvatting: in totaal vielen hem gedurende de testperiode drie service- en onderhoudsbeurten ten deel, ofwel elke 10.000 kilometer. Met respectievelijk € 298,45, € 288,45 en € 335,69 bleven deze financieel gezien redelijk binnen de perken. Tussendoor moesten bij de Italiaan bij kilometerstad 16.621 de achterste remblokken (kosten € 95,05) worden vervangen, de voorste hielden het tot aan het eind vol. Verder is de lijst van echte defecten relatief kort: vocht in de knipperlichten, doorgetrilde uitlaatbochtbeschermers en de net genoemde defecte remlichtschakelaar werden allemaal onder garantie vervangen. Wisselgeld eigenlijk, wat zeker niet geldt voor de lekkende cardanaandrijving die simpelweg voor gevaar kan zorgen. Ook deze werd onder garantie vervangen en sindsdien is het rustig aan het front.
Ook met de banden ging onze retro allroad lekker spaarzaam om, tienduizend kilometer met één set bleek uitstekend haalbaar. Onder de streep een lekker ongecompliceerde motorfiets.
Wat zeker ook geldt voor de constructie. De twin is logisch en doordacht opgebouwd, de boel was dan ook lekker vlot gedemonteerd, waarna de Italiaan vol trots zijn nog opvallend fris ogende binnenwerk toont. Om bij het begin te beginnen, de kleppen dichten nog goed af en bevinden zich, net als de geleiders, qua maatvoering nog binnen de inbouwtoleranties. Datzelfde geldt voor de zuigerspeling. Sterker nog, de ter reparatie gebruikte ‘nieuwe’ cilinder, met volgens Moto Guzzi zelf slechts 16.000 kilometer op de klok, had een grotere speling (wel binnen de tolerantiewaarden) dan de originele cilinder met het dubbele aantal gelopen kilometers. Zuigerpennen, drijfstanglagers, krukaslagers, nokkenas en krukas, allemaal binnen de maat en deels optisch bijna in nieuwstaat. Alleen de zuigerpenogen van de drijfstangen tonen een lichte kleuraanslag, die op zeer hoge temperaturen wijzen. We wachten nog altijd op een reactie van Moto Guzzi hierover. Niet alleen over dit punt overigens, helemaal zonder opvallende sporen volbracht de V85TT de meer dan dertigduizend testkilometers namelijk niet. Zo vertoont de schakelvork (op de ingaande versnellingsbakas) verantwoordelijk voor de krachtoverbrenging van de eerste versnelling duidelijke afgeschuinde loopsporen. De rest van de versnellingsbak, evenals schakelvorken, -assen en -wals zijn echter nog als nieuw. Zowel drukgroep als frictieplaat van de droge koppeling zijn getekend met een bont kleurenpallet, de lamel zelf heeft lichte loopsporen. Verder vertoont ook de vertanding aan de buitenkant van het vliegwiel – lees: de starterkrans – duidelijke gebruikssporen. Hetzelfde geldt voor het kleine tandwiel van de startmotor zelf. Desondanks hebben alle drie de componenten tot aan het eind van de test probleemloos gefunctioneerd. De verkleuring van de koppeling kan trouwens ook een gevolg zijn van de vermogensmetingen die we hebben uitgevoerd met onze duurtestmachine, en die met name voor de koppeling een behoorlijk stressvolle aangelegenheid zijn. Onder de streep twijfelt niemand er na een blik op het binnenste aan dat de twin ook de overige 18.000 kilometer zonder opvallende problemen zou hebben afgewerkt, en dus de 50.000 km duurtest normaal gesproken met glans had doorstaan. Iets dat ook voor de rest van de Italiaan geldt. Geen roest, geen opvallende speling, optisch nauwelijks opvallende of duidelijke gebruikssporen. Na een grondige wasbeurt staat de TT er eigenlijk weer als nieuw bij.
Dat schept een klein beetje ruimte voor speculatie: hadden we de test op dezelfde voet kunnen volbrengen, dus met dezelfde betrouwbaarheid en zonder extra kosten per kilometer, dan was deze V85TT bijna verzekerd van een plaats in de top vijf van onze duurtestranglijst! Maar nieuwe ronde, nieuwe kansen: inmiddels staat weer er een kersverse V85TT in onze duurteststal, die de handschoen vol vertrouwen opneemt!
