Met Multistrada’s naar de Poolcirkel
Witte landschappen, besneeuwde bergtoppen en het Noorderlicht vormen het decor voor dit winterse avontuur. De Italianen Alessandro Broglia en Alessandro Mollo reden begin dit jaar naar de noordelijke poolcirkel. Een harde test voor mens en materiaal, aangezien de temperaturen voortdurend onder het vriespunt lagen.
Van Bologna naar de Oostzee
Onze reis begint bij Ducati in Borgo Panigale, waar alles benzinelucht en passie voor motoren ademt. Hier nemen we ons vervoer in ontvangst in de vorm van twee nieuwe Multistrada V4’s. We lopen over van voorpret, terwijl het koude Scandinavië op ons wacht. Onze opwinding wordt nog groter als we in het zadel zitten en de motoren voor de eerste keer starten. De Multistrada’s omarmen ons met een onverwachte lichtvoetigheid en een hoge mate van comfort, de V4’s zijn heerlijk zacht pulserende bronnen van rust en met 170 pk vermogen is er meer dan genoeg reserve voorhanden. De boordelektronica vergemakkelijkt onze trip over de eerste honderden kilometers asfalt. Na 650 kilometer snelweg en een aantal besneeuwde bergpassen bereiken we onze eerste tussenstop in overnachten we in het Duitse Ingolstadt. Tijdens onze tweede etappe door Duitsland is het nog ijzig koud, maar aan het einde van de dag bereiken we Rostock aan de Oostzee, waar we de veerboot naar Zweden pakken.
Tijd voor spikes
De derde etappe wordt een uitdagende, want we verlaten Trelleborg voor een trip van 645 kilometer naar Stockholm. Het weer blijft onbestendig en wisselt vaak tussen sneeuwbuien en zon. We maken veel extra stops om even op te warmen. Op een parkeerplaats lopen we onze opties langs, aangezien de toestand van de wegen steeds slechter en gevaarlijker wordt en we geen onnodige risico’s willen lopen. Nog voor beide voeten de grond raken, glijden we uit bij het afstappen, het wegdek is spiegelglad. We schroeven spikes in de banden en hopen daarmee meer tractie op het ijzige wegdek te creëren. Plotseling begint het zonnetje weer te schijnen, maar nu worden de banden sneller warm en worden de spikes juist weer wat uit het rubber gedrukt. We laten het tempo wat zakken, tot het weer sneeuwt en we eindelijk makkelijker het spoor kunnen houden. Ondanks deze ongebruikelijke omstandigheden kunnen we gelukkig vertrouwen op de tractiecontrole. Op onze hoede rijden we nog eens honderd kilometer over kleine wegen richting het noorden. We zijn blij dat een vriend uit Kumla onderdak en hulp heeft aangeboden, mochten we dat nodig hebben. Bij een goede maaltijd en een biertje warmen we ons op en komen we een beetje tot rust. De volgende dag rijden we langs een Ducati-dealer in Stockholm, waar speciaal geprepareerde banden uit Italië op ons wachten. Met deze banden sturen de Multistrada’s net even wat nauwkeuriger, heel anders dan met de spikes die we een dag eerder noodgedwongen moesten aanbrengen. Ook ontmoeten we hier Davide Bozzalla, een fotograaf en vriend uit Turijn, die ons tijdens onze verdere trip zal vergezellen.
Natuurspektakel in het hoge noorden
Een marathonetappe van 750 kilometer voert ons langs de kust verder naar het noorden tot Skelleftå. Ook hier zijn de wegen verijst, maar met onze van spikes voorziene Pirelli-noppenbanden en de tractiecontrole blijven we keurig rechtop. Toch blijft het van tijd tot tijd met samengeknepen billen rijden, met name als we weer eens een groot houttransport moeten inhalen. Die vrachtwagens lijken op enorme langgerekte monsters. Moe maar tevreden bereiken we aan het eind van de dag ons hotel.
De volgende ochtend doorboren onze koplampen het donker. We rijden inmiddels in de afgelegen wildernis van Lapland en komen uiteindelijk aan bij Villa Björklund in de buurt van de stad Arjeplog. Nog 250 kilometer scheidt ons van de noordelijke poolcirkel, het doel van onze reis. Die kilometers voeren ons door een betoverend sneeuwlandschap. We genieten volop van deze unieke omgeving en ’s avonds worden we zelfs getrakteerd op het betoverende Noorderlicht. Echt een indrukwekkend natuurspektakel. Net als alle andere dagen overnachten onze motoren in de buitenlucht, waar de thermometer -31 graden aanwijst. Brrr. We huiveren al bij de gedachte dat we morgen bij deze kou weer de weg op moeten. Ondanks de kou starten de V4’s na de eerste druk op de knop en net voor de middag bereiken we eindelijk de magische breedtegraad, gemarkeerd door een bord langs de kant van de weg: 66°33’ – de Poolcirkel! We rijden verder tot aan de grens met Noorwegen, waar we vanwege Covid-19-beperkingen helaas niet overheen kunnen. We zoeken ons een weg terug. Dankzij onze hightech kampeeruitrusting kunnen we ondanks de vrieskou toch met volle teugen genieten van de geweldige omgeving. In dit surrealistische landschap slaan we ons kamp op. Na nog een nacht in Arjeplog rijden we naar Colmis Proving Ground, een testterrein op een bevroren meer. We hebben het terrein voor ons zelf en vermaken ons een dag lang op de ijsvlakte, waarbij we onder de indruk raken van de elektronische hulpsystemen van onze Ducati’s.
Thuisreis in sneltreinvaart
De tijd begint te dringen en we beginnen aan de lange reis naar het zuiden. Het Noorderlicht, de vele rendieren tussen de bomen en de actie op het bevroren meer zijn nu al prachtige herinneringen. We hebben ondertussen veel vertrouwen in de motoren gekregen en we besluiten dan ook om een dikke 900 kilometer zonder lange onderbreking te rijden om ’s avonds in Stockholm te kunnen zijn. Het weer is ons goed gezind, de wegen verkeren in goede staat en we zijn helemaal in ons nopjes. In hoog tempo gaat het daarna verder en werken we ook de resterende 2.200 kilometer snel af, voornamelijk over de snelweg. De laatste uurtjes in het zadel gaan als vanzelf, wat deels op conto van het comfort van de Ducati’s komt, maar zeker ook door alle indrukken die we onderweg hebben opgedaan. De combinatie van onze motoren, banden en gehele uitrusting hebben het mogelijk gemaakt om deze ijzige wereld niet alleen te verkennen, maar er ook nog van te genieten. Tuis in Italië, voor de kachel en met warme voeten, laten we onze reis nog eens de revue passeren. We voelen nog steeds de bijtende, ijskoude lucht en het inspirerende landschap dat aan ons voorbij trok. En uiteraard de enorm grijns onder onze helmen en onze grote ogen bij het inhalen van die enorme houttransporten. Het valt ons zwaar om afscheid te nemen van de ons beschikbaar gestelde Multistrada V4’s, maar we zeggen toch ‘arrivederci’ – tot ziens. Tot aan de volgende uitdaging!
