GP Wegrace Jerez, Spanje
Drie wedstrijden leek de pechduivel mee te rijden met Jack Miller. In ‘een rollercoaster’ schudde de Australiër alle tegenslag van zich af en won op fraaie wijze de Grand Prix van Spanje. De pechduivel zocht zijn geluk een paar deurtjes verder. Fabio Quartararo was zonder meer de snelste man in Jerez, maar ernstige arm pump wierp hem van de eerste naar de dertiende plaats. In tranen kwam de Fransman over de finish, terwijl ook Miller het niet droog hield na een moeilijke tijd.
Mensen vergeten heel snel, zei Jack Miller met enige bitterheid na zijn eerste overwinning als Ducati-fabriekscoureur. Vijf jaar won hij op een ondermaatse Marc VDS Honda de Dutch TT in de stromende regen. Een shock, volgens de droogkomische Australiër, maar dit was de bevestiging van wat velen al in hem zagen. Maar na twee tegenvallende negende plaatsen in Qatar en een crash in Portimao werd de druk groter op de 26-jarige Miller. Zeker ook omdat zijn teamgenoot Pecco Bagnaia in de eerste drie GP’s twee knappe tweede plaatsen veroverde. Ja, het knaagde aan hem, gaf Miller na zijn derde trainingstijd op zaterdag toe. Immers, hij was naar het Ducati Team gekomen – en gehaald – om races te winnen en ondanks uitstekende testresultaten had hij nog één maal een top 3 gescoord in 2021. Met een glansvol optreden een dag later legde hij zijn kritikasters het zwijgen op.
“Ik weet niet of ik terug ben, ik ben er eindelijk! Ik heb nog nooit zo precies gereden als vandaag”, verzuchtte de opgeluchte Miller. Na binnenkomst liet Miller zijn tranen de vrije loop. Nog niet eerder had hij zo’n ‘rollercoaster’ meegemaakt, vertelde Miller over zijn uitloopronde. “De laatste weken waren niet makkelijk. Ik was boos, gefrustreerd, ik geloofde niet in mezelf. Maar ik heb een nieuwe lifecoach: Lucy Crutchlow belde me de afgelopen week zo maar op en zei ‘je bent f**king goed’, en vandaag stuurde ze me nog een appje. Het voelt goed om dat af en toe te horen, want uiteindelijk zijn we allemaal mensen en we kennen allemaal twijfels.” Nog niet eerder had Miller zulke heftige emoties ervaren. “In bocht 1 was er vooral ongeloof, in bocht 2 begon ik te huilen, in bocht 5 zat ik te schreeuwen en sindsdien is het als zo’n rollercoaster…. Ik weet niet wat het is. Je probeert je hele leven iets en als het dan lukt…. Datgene waar je áltijd aan denkt, als je traint, waar je over droomt…. Dan komt die rollercoaster en je kunt niet geloven dat het gebeurt. Want je had het al zo vaak verkeerd. En dan komt het wel aan… Ik kon de tranen niet binnenhouden. Dat iedereen voor me stond te klappen in de pitlane…. Ik probeer altijd zo authentiek mogelijk te zijn, ik ben altijd blij, zeg iedereen gedag en ik denk dat dat helpt. Ik weet dat er veel mensen zijn die willen dat ik het goed doe en daarom deed het me zo veel.”
Miller was als snelste vertrokken, maar zag na drie ronden kopwerk polesitter Fabio Quartararo voorbij komen. De Fransman was soeverein gedurende het weekend en Miller gaf na afloop toe dat hij verwachtte dat Quartararo uit zicht zou verdwijnen. Maar de Yamaha-fabriekscoureur werd geremd door opgepompte onderarmen – Miller liet zich na de tweede race van het jaar aan hetzelfde ongemak opereren – en fladderde vervolgens vleugellam naar de finish als dertiende. “Ik reed met het idee ‘dit kan niet echt zijn’”, aldus Miller. “De eerdere keren dat ik races won, was meestal na een gevecht in de laatste ronde. De machine was fenomenaal. Ik wist dat Pecco aan het pushen was, maar ik dacht ‘nee, toch niet in de laatste ronde’. Ik was overal aan het gaten dichtstoppen; het zag er vast belachelijk uit.” Hoewel Miller pas voor Ducati’s tweede overwinning in Jerez zorgde – Loris Capirossi zegevierde er vijftien jaar geleden – stoorde hij zich aan de algemene gedachte dat het
