Herfsttoer langs de Lahn

Grande FinaleVan 11 tot en met 15 oktober wordt in Keulen voor de internationale Intermot-motorbeurs gehouden. Op nog geen uur rijden van de Westfaalse stad ligt de bron van de Lahn, een zijrivier van de Rijn. De ideale gelegenheid dus om een bezoekje aan de Intermot, met het motornieuws van 2007, te combineren met de laatste toerrit. Het is al sinds vele jaren een traditie: eind oktober met een aantal vrienden de afsluitende toer van het seizoen maken. Ditmaal ziet het er echter naar uit dat de herfst de drang tot het betere bochtenwerk overwint. De regen komt met bakken naar beneden, de wind laat de bomen een diepe buiging maken en afgevallen bladeren dwarrelen enthousiast door de lucht. Dit is zelfs voor ons iets teveel van het goede. Watjes? Misschien wel, maar de motoren blijven fijn in de garage staan. In plaats daarvan wordt het alternatieve programma opgestart: Catannen. Ook leuk, maar slechts een schamele vervanging voor het hangen in de bochten. Gelukkig vergaat het ook deze storm zoals alle andere, de wind gaat liggen en de rust keer weer. En dus belooft de weersvoorspelling voor het eerste novemberweekeinde niets dan goeds voor onze Grande Finale. Wolkeloos en een temperatuur die oploopt tot vijftien graden. Perfect! Jammer dat het gros van de groep het vanwege andere verplichtingen uiteindelijk toch laat afweten. Maar de pret zal er met twee man echt niet minder om zijn. Zaterdagmorgen vroeg, de meteorologen hebben niet gelogen. De Ducati staat buiten en maakt kennis met de eerste zonnestraaltjes van vandaag. Niet veel later komt hij tot leven en laat bereidwillig zijn zware polsslag bij het ochtendgloren horen. Het duurt evenwel een tijdje voor alle kou uit de lagers en drijfstangen zijn geschud. Was waarschijnlijk al helemaal klaar voor de winterslaap en heeft geen rekening gehouden met deze laatste uitloper van het seizoen. Dan doen we het in het begin wel wat rustiger aan, bedaard door het centrum van Keulen, via de A4 naar Olpe en vervolgens het vizier richting Siegen. Wanneer we daar enige tijd later de autosnelweg verlaten, heeft de zon beduidend aan kracht gewonnen en geeft dit duidelijk door aan onze zwarte motorpakken. Ook de Multistrada heeft ondertussen de sluimerende winter uit z’n vacht geworpen. Toch blijkt even later dat we te vroeg gejuicht hebben. De smalle bochtige weg richting de bron van de Lahn verschuilt zich onder een dicht naaldbomendak, waardoor de zon geen kans ziet om de aarde te bereiken. De Duc laat zich er niet door van de wijs brengen, maar wij worden redelijk bruusk geconfronteerd met het feit dat de zomer al lang zijn biezen heeft gepakt. En hoe dichter we bij het ontstaansgebied van de Lahn op 610 meter hoogte komen, hoe duidelijker het wordt dat de winter niet lang meer op zich laat wachten. Het gras aan de kant van de weg is bedekt met een dikke laag rijp en alle bomen hebben hun bladerenjas aan de wilgen gehangen. Het ruikt hier zelfs naar winter. Aangekomen bij de bron, blijkt het begin van de Lahn niet meer dan een ronde poel waaruit een dun stroompje water over een stenen trap verdwijnt in een lagergelegen weiland. Weinig spectaculair, maar waarschijnlijk tekenend voor de onschuldige start van iedere rivier. Nog geen paar kilometer verderop ontspringen de Sieg en Eder en ook die bronnen blijken weinig sensationeel. Waar we wel vrolijk van worden zijn de vele kleine en slingerende wegen hier rond de zuidelijke uitlopers van het Roothaargebergte. In de zomer een waar paradijs voor de bochtenfanaat, maar nu is het gewoonweg te koud. De glimmende laag op het asfalt is voor ons in ieder geval meer dan genoeg reden om het rustig aan te doen. Is het ijs, of toch gewoon water? Of wisselen beide zich af? Geen zin om daar op hardhandige wijze achter te komen. Bovendien willen we de rivier volgen tot aan de monding en dus slingeren we bergafwaarts, kijkend naar hoe de Lahn zijn bergwei verlaat! Het blijkt helemaal niet zo makkelijk om de rivier naar zijn eindpunt te volgen. Op de één of andere manier geniet de stroom niet de sympathie van de omliggende dorpen. De centra zijn allemaal ver verwijderd van de oever. In plaats daarvan wordt deze bevolkt door bouwmarkten, autogarages, recycling-bedrijven en is nagenoeg onbereikbaar met de motor. Net voor we last krijgen van Lahn-frustratie, ontdekt mijn reisgenoot de Sackpfeife. Met 674 meter de hoogste berg die de rivier flankeert, zeg maar de Mount Everest van de Lahn. Toch heeft de Duitse variant een streepje voor op het Tibetaanse origineel, er loopt namelijk een weg naar de top. Vijftien bochten en twintig minuten later parkeren we de Multistrada op de top van de Sackpfeife. Buiten ons geen mens te bekennen. Wolkenloze hemel, windstil en behaaglijk warm. Dat doet een mens goed. Het uitzicht is adembenemend. Zo ver het oog reikt wijzen in alle windrichtingen de bonte bergen van Sauerland met hun spitsen omhoog. De Ducati tikt er lustig op los en lijkt op meer te wachten. Krijgt hij ook, maar niet in dit deel van het Lahndal, want op de volgepakte B62 hoef je niet al teveel rijplezier te verwachten. We pakken daarom de kaart erbij en rijden met onze vingers een aantal alternatieve routes. Caldern, Dagoberthausen, Elnhausen, Haddamshausen, Friedbertshausen. Dat ziet er goed uit. De genomen route bewijst zich als een regelrechte voltreffer. Kleine wegen met bijna geen verkeer, de meest fantastische bochten, schilderachtige vakwerkhuizen en nauwelijks bomen die het zonlicht stelen. Het warme herfstlicht modelleert het welige landschap, geeft het bijna tastbare contouren. Het licht is gewoonweg perfect, mooier nog dan het heldere zomerzonlicht. Bij het passeren van een rij berken, rijden we in een oranje licht onder het bladerdak, tot de blauwe hemel zich weer laat zien. De herfst in zijn mooiste vorm creëert een constante glimlach achter het vizier van mijn helm. Motorrijden in november is gewoonweg veel emotioneler dan in de zomer. Het besef dat dit wel eens de laatste rit van het jaar zou kunnen zijn, zet de zintuigen op scherp. Alles wordt intenser: de omgeving, het rijden, het weer. Des te spijtiger dat het zo vroeg donker wordt. De tijd is inmiddels weer verzet naar de wintertijd en ik kan daar zoals elk najaar opnieuw slecht aan wennen. En dus wordt er in het schemerduister gezocht naar onderdak, dat uiteindelijk vlak voor Giessen gevonden wordt. ’s Nachts breidt zich over het dal een dikke laag nevel uit, die de volgende morgen de rivier volledig in een houdgreep heeft. Koud, vochtig en onaangenaam. Een goede reden om het ontbijt te verlengen met een extra kop koffie. Maar drie bakjes later is het ongeduld toch sterker dan het vluchten voor de kou. Bovendien komt het vaak voor in de herfst dan het dal in een dikke laag nevel gehuld is, terwijl bovenin de bergen de zon schijnt. En dus gaan we er voor onze gemoedsrust vanuit dat vandaag ook één van die dagen is. Tussen Marburg, Giessen en Wetzlar is er ook zonder de nevel bitterweinig te zien langs de Lahn, maar daarna breekt het mooiste deel van onze reis aan. Nabij Wetzlar hebben we genoeg van het rechtuit rijden door de koude sluier en zoeken een weg die ons uit het dal voert, en dus ook uit de mist. Die blijkt echter behoorlijk hardnekkig, maar uiteindelijk lijkt het donkergrijs toch echt iets lichter te worden. Een positief teken, dat bekrachtigd wordt door de plotselinge doorbraak van de zon. Voor ons blauwe hemel, achter ons de dikke nevel die als een bergwand de weg naar beneden afschermt. Het duurt even voor de zon grip krijgt op onze koude en vochtige kleding, maar uiteindelijk wordt de warmte toch begroet door een heftig dampen van het textiel. Een hete kop cappuccino zou het plaatje helemaal perfect maken. Braunfels ligt slechts een paar bochten van ons verwijdert en het plaatselijke marktplein wordt opgefleurd door onder andere een Italiaanse ijssalon. Beter nog, voor de sierlijke gevel staan nog verschillende tafeltjes en stoelen opgesteld in de novemberzon; perfecto! Niet alleen de ijssalon is de moeite van een bezoek aan Braunfels waard. Geen enkele andere plaats aan de oevers van de Lahn ademt dezelfde historische middeleeuwse sfeer uit als deze oude vestingstad. Een grof geplaveide weg voert omhoog, verdwijnt kort in de welvingen van de dikke stadsmuur om een eind verder te eindigen voor het monumentale slot, dat zich breed maakt boven de stad. Enorme eiken en beuken versperren het zicht op de metersdikke muren, waardoor slechts enkele sprookjesachtige torens boven het loof uitsteken. Een fascinerend gezicht, maar toch kiezen wij ervoor om de stad achter ons te laten. Aangezien het dal zich nog steeds in de allesverslindende nevel verstopt, blijven wij op de hoogvlakte. Helemaal omdat hier in het natuurgebied Hochtaunus het aanbod van slingerende wegen nagenoeg onbeperkt is. Op de kaart is het in ieder geval een warboel aan gele slingerende wegen die niets dan goeds beloven. Een omweg meer dan waard. Als je al van een omweg kunt spreken. Je kunt natuurlijk wel stoïcijns de geplande route door het dal blijven volgen, maar of dat met de kou wel een goede keus is blijft de vraag. Wij kiezen in ieder geval zon, warmte en schitterende uitzichten. Hochtaunus in plaats van de Lahn. En dat blijkt meteen een uitstekende keus. Wegen en bochten van ieder denkbaar kaliber. De ene keer strak, breed en snel, de andere keer smal en hobbelig, dus voorzichtigheid geboden. Motorrijden in zijn meest elementaire vorm. Gewoon rijden en genieten van de kracht van de dikke V-twin, de schitterende omgeving en het meer dan perfecte weer. Tot de nieuwsgierigheid naar het Lahndal weer de overhand neemt. Gelukkig hebben de lager gelegen gebieden zich ontworsteld aan de greep van de mist. Het middeleeuwse Runkel warmt zich langzaam op aan de middagzon. Hoog boven de vakwerkhuizen torent de sinistere en raamloze burcht de hemel in. Hier verbindt een oude boogbrug de oevers van de Lahn. Al 55 decennia lang maakt het verkeer gebruik van deze stenen veteraan. In het dorp is café Mancuso te vinden, in de zomer een geliefd trefpunt onder motorrijders. Wij hebben pech, want de zaak verkeert al in een diepe winterslaap. Limburg, bekend van de beroemde Dom die jarenlang het duizend mark biljet sierde, laten we links liggen. In plaats daarvan volgen we de weg die het steeds nauwer wordende dal invoert. Zwart en spiegelglad rust de Lahn tussen de bergwanden. Dankzij 23 sluizen is de stroming van de rivier tot een minimum beperkt en wordt daarom door peddelfanaten op dit punt vaak als langste meer van Duitsland bestempeld. Helaas kan de zon zich geen weg meer banen richting dit gedeelte van het dal en wordt het langzaam koud en vochtig. Daarom slaan we linksaf om zo weer richting hoger gelegen gebieden te rijden. Maar ook hier gaat het daglicht er te snel vandoor. Er rest ons nog slechts een uur zonlicht tot het donker zijn intrede doet. Na het passeren van de reusachtige Schaumburg, gaan we verder richting het westen en ontdekken kort voor de monding de leukste weg van onze hele toer. Tussen Frücht en Friederichssegen is het een aaneenschakeling van haarspeldbochten, die alleen in de eerste versnelling genomen kunnen worden, en snelle bochtencombinaties. Veel te weinig natuurlijk, maar we bevinden ons nu eenmaal niet in de Alpen. Vijf minuten later heeft de Lahn zijn 400 kilometer lange reis erop zitten en verdwijnt temidden van weilanden en bossages in de Rijn. Net zo gematigd en onspectaculair als de bron. Toch heeft de monding door het direct tegenovergelegen gele sprookjeskasteel Stolzenfels een bijna magische aanblik. Niemand slaat hier echter acht op de Lahn, een lot dat ze niet verdient. De bevlieging van medelijden wordt verstoord door mijn mobieltje. Het is één van de vrienden die in eerste instantie mee zou gaan op de trip. Hoe het was en of de toer de moeite waard was? Het was fantastisch, kon bijna niet beter zelfs! Helemaal omdat dit zeer waarschijnlijk echt de laatste rit van het jaar was. Ik weet bijna zeker dat de hele groep volgend jaar wel wat meer weekenden vrijhoudt, om zo de Grande Finale niet nog een keer te hoeven missen! [KADER] Info De Rijn kent iedereen, maar de Lahn bijna niemand. Jammer, want aan deze zijtak zijn een hoop bezienswaardigheden die meer dan de moeite waard zijn. Schilderachtige plaatsen als Braunfels, burchten, schitterende natuur en heerlijke wegen vol bochten. Helemaal in de herfst is het rondrijden in het zuidelijke deel van het Roothaargebergte een traktatie voor de zintuigen. Van 11 tot en met 15 oktober wordt in Keulen de grote internationale motorbeurs Intermot gehouden en dat biedt de ideale gelegenheid om een bezoekje aan de beurs te combineren met een fantastische afsluiter van het motorseizoen. Reis Vanuit Utrecht ben je in slechts twee uur via de A12 en de A3 in het Duitse Keulen. Vanaf hier is het nog een klein uurtje rijden naar Siegen, op een steenworpafstand van het begin van de Lahn. De rivier zelf heeft een lengte van 242 kilometer, inclusief wat uitstapjes naar enkele bezienswaardigheden moet je rekenen op zo’n 300 kilometeren motorrijden tot aan de uitmonding in de Rijn. Ideaal voor een twee- of driedaagse weekendtrip. Onderdak Van een eenvoudige plaats op de camping voor 15 euro tot een vijfsterrenhotel, je hebt het voor het uitkiezen. Veruit het grootste aanbod voor een goede slaapplaats komt van privé pensions en gastgezinnen (Zimmer Frei). Met uitzondering van het hoogseizoen is het geen probleem om ter plekke een slaapplaats te zoeken. Ga je in het Pinkster- en Paasweekend, dan is het verstandig om van tevoren te reserveren. In alle andere gevallen voldoet de plaatselijke VVV, die informatie in overvloed biedt over diverse onderkomens. Bezienswaardigheden De bron van de Lahn en de uitmonding in de Rijn horen gewoon bij deze riviertoer, ondanks dat beide niet echt spectaculair zijn. Het eerste gedeelte langs de Lahn heeft niet zoveel te bieden als het adembenemende gedeelte ten westen van Wetzlar, maar is desondanks meer dan de moeite waard. Ook de oude steden Marburg, Giessen en Wetzlar verdienen een bezoek. Nog mooier zijn de middeleeuwse plaatsen Braunfels, Weilburg en Runkel. De fans van kastelen en burchten mogen zich een bezoek aan de geweldige Schaumburg en het sprookjesachtige Stolzenfels niet ontzeggen. Literatuur Een duidelijke en gedetailleerde kaart van het gebied is belangrijk bij het bepalen van je route. De Michelin Regional 543 Duitsland Centrum-West is een uitgebreide wegenkaart, waar ook natuurparken en bezienswaardigheden op staan vermeld. Ook de Motorrad Generalkarte Deutschland nummer 13 (Frankfurth a. Mainz, Fulda, Würzburg) is een aanrader. Hierop staan de mooiste motorroutes (ook off-road), maar ook motorvriendelijke campings en hotels. Ben je op zoek naar een uitgebreide reisgids, dan biedt de Trotter Reisgids West- en Zuid-Duitsland uitkomst. Naast algemene informatie over het land, bevat de gids ook tal van tips over taal, eten, literatuur en cultuur. 1. De heldere dagen begin november zijn bij uitstek geschikt voor een laatste uitstapje van het jaar met de motor. 2. Langs de Lahn voeren talrijke kleine wegen waar het verkeer schaars is. 3. Langs de Lahn voeren talrijke kleine wegen waar het verkeer schaars is. 4. De middeleeuwse stad Braunfels met het schitterende centrum is een bezoek meer dan de moeite waard. 5. Even uitrusten aan de oevers van de Lahn in de warme middagzon. 6. Het historische centrum van de oude stad Weilburg. 7. Een van de talrijke geplaveide steegjes in Braunfels. 8. De 550 jaar oude boogbrug van Runkel begeleidt nog steeds het verkeer van de ene naar de andere oever. 9. De 550 jaar oude boogbrug van Runkel begeleidt nog steeds het verkeer van de ene naar de andere oever. 10. De schitterende Limburger Dom, alsof je de hoofdpersoon in een sprookje bent. 11. De zon zakt begin november al rijkelijk vroeg achter de horizon. 12. De enorme muren van slot Braunfels kronen het middeleeuwse bouwwerk. 13. De enorme muren van slot Braunfels kronen het middeleeuwse bouwwerk. 14. De laatste zonnestralen begeleiden ons op de reis langs de oevers. 15. Maak gebruik van de laatste schitterende dagen van het jaar om erop uit te trekken. De volgende kans krijg je op zijn vroegst pas weer begin maart. 16. De perfecte herfstdag. 17. Het ‘Gasthaus an der Lahn’ markeert het einde van de rivier, die hier bij Lahnstein in de Rijn uitmondt. 18. Het Gasthaus an der Lahn markeert het einde van de rivier, die hier bij Lahnstein in de Rijn uitmond. 19. De schitterende bochten op de kleine weg van Frücht naar Friedrichssegen. 20. Het plaatsje Dausenau, direct gelegen aan de oever van de Lahn.
 
Tekst en foto’s Jo Deleker | Bewerking Twan Hulshof